In de loop der jaren ben ik heel wat jaren kwijt geraakt maar heb ik ze mijzelf ook continue weten te ontzeggen. Wellicht ook doordat het hebben van lipoedeem steeds meer van mij af nam en ik dat niet kon accepteren. Mijn wereld werd steeds kleiner toen de lipoedeem erger werd en ik eigenlijk niet wist dat ik lipoedeem had. Tegelijkertijd werd ik steeds strenger voor mijzelf maar verloor ik ook hoop. Het is een heel complex proces als je niet weet wat je hebt en je steeds minder kan. In feite ga je door een proces van verliezen en afscheid nemen maar probeer je tegelijkertijd je aan elke strohalm vast te grijpen om ook maar staande te blijven.
Rouw proces
Toen ik de diagnose lipoedeem kreeg zat ik in een vechtmodus en had geen tijd voor acceptatie, rouwen of een plaats geven. Ik was zo enorm streng en ik moest door. Ik moest heel veel van mijzelf, ondanks dat ik steeds minder kon. Als er dan eens niet lukte, dan werd ik alleen maar strenger voor mijzelf en moest ik nog veel meer. Het jarenlang tobben en dan een verwoestende diagnose met niet weten wat de toekomst zou brengen, maakte de acceptatie van het hebben als een chronische ziekte als lipoedeem nog veel lastiger.
Ik knapte volkomen na de diagnose en vooral na het eerste doktersbezoek bij een arts die aangaf dat het al zo ver gevorderd was, dat hij niets anders kon doen dan liposucties met een prijskaartje van € 22.000,–. Het beetje dromen wat ik toen nog had, werd compleet weg geslagen en ik voelde mij alleen maar waardeloos. Toen had ik eigenlijk een pas op de plaats moeten maken om alles een plek te geven en wellicht het rouw proces aan te gaan want niets zou meer hetzelfde zijn en mijn leven zou er anders gaan uitzien.
Complexiteit
Als ik terugkijk, realiseer ik mij dat ik eigenlijk nooit de tijd heb genomen om het rouw proces ben aangegaan en het een plek heb kunnen geven. Niet de diagnose. Niet alle veranderingen. Niet de liposucties rollercoaster. Niet het proces van herstel. Niet de verloren dromen. Niet de verkeerde verwachtingen en de daaruit voortkomende teleurstellingen. Ik heb gedaan waar ik altijd goed in ben geweest: ik haalde mijn schouders op en ging door. De herinneringen en ervaringen schoof ik achter een deurtje in mijn hoofd, in de hoop dat ik er vanaf zou zijn.
Ik realiseer mij heel goed dat ieder zijn eigen reis heeft als het gaat om omgaan met de diagnose lipoedeem. Maar ik weet ook dat ik het zelf heel moeilijk vond om te zien hoe goed anderen er mee omgingen terwijl ik in een diepe put zat. Het blijft een proces wat je zelf moet doen en waarbij je moet blijven kijken wat jij nodig hebt. Waar ik altijd maar doorging, realiseer ik mij nu dat het tijd wordt om soms eens stil te staan bij de afgelopen jaren, de verloren dromen en het rouwproces wat daarbij hoort. Iedereen heeft zijn eigen handleiding in het proces lipoedeem en laten we dat ook altijd respecteren. Jezelf spiegelen aan anderen, zorgt alleen maar voor meer teleurstellingen en verloren dromen.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
Stom is het, dat we ons altijd aan anderen spiegelen. Alsof we allemaal een eenheidsworst zijn. Maar zoals je eigenlijk zegt: iedereen heeft zijn eigen reis, eigen ervaringen en dat is op een bepaald punt niet met elkaar te vergelijken.
Mag ik je zeggen dat je echt best trots mag zijn, ook op de dingen die je als negatief hebt ervaren? Je deed altijd het beste wat je op dat moment kon doen, met de kennis die je had. Dat geldt voor iedereen: je kunt niet doen wat je niet weet dat je kan doen. Of juist laten, als je niet weet dat je iets niet hoeft te doen.
Hoeveel makkelijker zou het zijn als we allemaal onze eigen gebruiksaanwijzing hadden om op terug te vallen? Maar ja, die schrijven we dus naarmate we ouder worden (en dan nog: soms kun je daar ook weer wijzigingen in aanbrengen!).
Toch denk ik dat je vast wel een droom hebt laten uitkomen. Champ? Ik weet dat voor mij het eindelijk in huis nemen van een puppy mijn allergrootste droom was die uitkwam. En geen verloren droom of teleurstelling die me dat afneemt 🙂