De maand maart stond in het teken van verder puzzelen aan de gevolgen die ik heb overgehouden van mijn inmiddels fameuze val in Marokko waarbij ik mijn bovenarm nogal complex brak. Inmiddels ben ik bijna 5 jaar verder en helaas loop ik nog steeds tegen problemen aan. Ook wel eens fijn om andere problemen te hebben dan de lipoedeem in je lichaam maar dit zijn dan ook weer niet de problemen waar je op zit te wachten. Mijn rechterarm zal nooit meer 100% worden en op dit moment zitten de grootste problemen in mijn hand. Maar ja, koppig als ik ben, na al die jaren leven met lipoedeem, wil ik daar natuurlijk niet aan toegeven. In mijn hoofd is het nog steeds zo dat toegeven betekent dat ik niet de sterke Marije meer ben en dat is voor mij een enorme rode vlag. Wellicht zou de rode vlag in dit verhaal moeten zijn dat ik niet wil toegeven dat ik iets niet meer kan maar in mijn hoofd werkt dat niet zo. Dat is wat het hebben van lipoedeem en het jaren niet weten dat ik lipoedeem had, met mijn hoofd en mindset heeft gedaan: nooit toegeven dat je iets niet meer kan. Ik ben daarin keihard voor mijzelf geweest en ook nu zijn er nog momenten dat die oude mindset mij de baas is.
Niet toegeven
De problemen in mijn hand beperken mij in hele alledaagse dingen waar je soms eigenlijk niet eens meer bij stilstaat als je een goed functionerende hand hebt. Nu heb ik de afgelopen vijf jaar een hele hoop trucjes en handigheden gevonden waardoor ik een hoop kan blijven doen op een aangepaste manier. Het leven met een chronische aandoening maakt je echt met de jaren wijzer en inventiever. Dat werkte nu enorm in mijn voordeel want ook al kon ik niets met rechts, er waren altijd dingen die ik met links kon of op een aangepaste manier uiteindelijk ook met rechts. Of ik eigenwijs ben? Ja, dat ben ik zeker maar als lipoedeem het niet van mij gaat winnen, dan gaat een gebroken bovenarm het ook niet van mij winnen.
Maar niet alles kan je oplossen met links of met een handig trucje. Een van die dingen is schrijven. Iets wat ik het allerliefste doe en dan ook nog gewoon met pen en papier. Iets wat ik opnieuw heb moeten leren na de operaties aan mijn arm en wat zeker niet lukte met links. Maar ook hier was een uiteindelijk simpele oplossing voor: schrijven met een viltstift waar ik niet al te hard op moet drukken en waar gewoon heel makkelijk inkt uit komt. Dit zijn de momenten waarop ik eigenlijk dankbaar ben voor mijn lipoedeem strijd want ik zal nooit opgeven om uiteindelijk iets weer te kunnen of te bereiken. Hoewel ik heel vaak ontzettend boos op mijn lichaam ben geweest, toch zijn er ook hele hoop positieve dingen die het hebben van lipoedeem mij heeft gebracht. Ik denk altijd in oplossingen om om te kunnen gaan met de dingen die mijn lichaam niet meer of minder goed kan. Ik zal nooit toegeven dat ik iets niet meer kan en zal altijd blijven proberen om het uiteindelijk wel weer te kunnen.
Toegeven dat ik hulp nodig heb
Het liefst bedenk ik mijn eigen oplossingen en zorg ik ervoor dat ik het zelf oplos. Iets wat alleen maar versterkt is door het leven met lipoedeem en wat moeilijk los te laten is als iemand je hulp aanbiedt. Bij mij was het mijn lieve HR collega toen zij vroeg of ik nog kantoor artikelen nodig had voor thuis toen ik onlangs op kantoor was. We stonden in de kast met kantoor artikelen en zij wilde mij een hand pennen meegeven waarop ik moest antwoorden dat ik daar niet goed mee kan schrijven maar liever met viltstiften schrijf omdat ik dan minder last heb. Mijn sterke ik voelde toen heel even heel erg klein en wilde door de grond zakken. Op dat moment had ik toegegeven dat ik hulp nodig had omdat ik iets niet meer goed kan. Hoe stom het ook klinkt misschien want het gaat om een viltstift die mijn leven ietsje makkelijker kan maken.
Op dat moment realiseerde ik mij weer hoe hard ik voor mijzelf ben. Toen ik op mijn lipoedeem dieptepunt zat en bijna niet meer kon lopen, moest ik van mijzelf blijven lopen en vooral bewijzen dat ik het kon. Toen ik na mijn liposucties enorme pijn had, moest ik opstaan en vooral niet zo zeuren van mijzelf want ik wilde dit en wist dat het een grote stap naar de toekomst was. Toen ik mijn bovenarm brak en 10 maanden uiteindelijk met een gebroken arm liep, moest ik vooral doorgaan en alles zelf doen want een gebroken arm zou mij niet tegenhouden. Iets wat ik mijzelf jarenlang verplicht heb want ook al had ik een ander lichaam en wist ik toen niet waar dat vandaan kwam, ik zou de wereld laten zien dat er niets mis was met mij. Het is gek hoe het soms in mijn hoofd werkt en hoe streng ik voor mijzelf kan zijn. De angst dat een ander wat van mij zal vinden omdat ik iets niet meer kan of toegeef dat ik hulp nodig heb. Een angst die zo diepgeworteld zit door jaren niet weten wat er mis met mij was en ik alleen maar mijzelf de schuld gaf dat mijn lichaam anders was. Jaren waarin ik kneiter hard voor mijzelf ben geweest en helaas nu nog de littekens van heb. Het is raar wat het hebben van lipoedeem met je kan doen maar gelukkig ben ik nu wel zo wijs geweest om te vragen of de viltstiften voor mij bestelt konden worden zodat ik weer wat meer gemak heb bij het schrijven. Een kleine stap voor een heleboel mensen wellicht maar een enorme stap voor mij.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
