Gisteren popte deze foto op als een herinnering op Facebook. Een foto van drie jaar geleden toen ik middenin het liposuctie traject zat voor de lipoedeem in mijn benen. Ik had er 1 achter de rug en 2 nog te gaan. Ik leefde in een roes van ongeloof en misschien ook wel shock. De impact van een been was toen al enorm en het feit dat het mij gelukt was om de operaties te bekostigen was een enorme overwinning. Nu drie jaar later kijk ik met een enorme trotse glimlach terug op dat moment maar misschien kijk ik nog wel met een trotsere glimlach op dit moment in de spiegel.
Totaal in shock

Drie jaar geleden zat ik nog middenin de lipoedeem ellende. Aan de ene kant was daar de ontlading toen de eerste liters uit mijn been was gehaald maar er was ook de angst, de onzekerheid en vooral de twijfels. Niet wetende wat mij nog meer te wachten stond. Totaal in shock van de operatie en de verandering. Enorm veel twijfels over mijn herstel en of ik het wel goed deed. Ik voelde mij vooral erg kwetsbaar door de verandering en de snelheid waarmee het ging.

Na jaren achter een muur van vet te hebben geleefd, die mij op elk gebied belemmerde, viel die muur weg voor mijn gevoel. Hoe verdrietig en pijnlijk alle jaren met mijn enorme benen waren geweest, het was toch mijn bescherming geworden. Het was misschien ook wel mijn excuus geworden. Mijn excuus om te verdwalen in het leven en alles extreem te doen om mijn plekje in de wereld veilig te stellen. Maar toen de eerste liters eruit gingen, was ik niet meer die persoon en voelde ik mij ook niet meer veilig omdat ik niks meer had om mij achter te verschuilen.

Stronger than ever

Het grappige was dat ik de foto zag na een pittige revalidatie sessie waarin ik mijzelf positief verbaasde en voelde hoe sterk mijn lichaam weer aan het worden is. De foto herinnerde mij eraan van hoe ver ik ben gekomen en hoe hard ik de afgelopen drie jaar heb moeten knokken om te staan waar ik nu sta. De foto herinnerde mij eraan dat lipoedeem altijd in mijn leven aanwezig zal zijn, ik altijd er mee bezig zal moeten blijven en ik mij altijd bewust zal moeten zijn hoe ik mijn leven leef.

Toen ik die foto drie jaar geleden nam, dacht ik dat ik mijn dieptepunt had bereikt en ik eindelijk uit dat dal zou krabbelen. Het is maar goed dat ik toen niet wist wat het leven voor mij in petto had en wat voor impact een arm breken op je leven met lipoedeem zou hebben. Maar gelukkig weet ik ook dat mijn leven met lipoedeem ervoor heeft gezorgd dat ik geleerd heb om nooit op te geven. Ik heb geleerd dat ook al val je, je altijd weer op staat en jezelf terug vecht. Hoewel ik van een lange weg terug moet komen, laat deze foto mij weer zien dat niets onmogelijk is zolang je je zinnen er maar op zet. Hoe zwaar het leven met lipoedeem nu ook is, geef nooit op en blijf proberen om vooruit te gaan.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com