Bovenstaande foto maakte ik afgelopen weekend. Eigenlijk meer omdat ik zo ontzettend blij ben met mijn nieuwe puffer bodywarmer. Totdat ik de foto eens goed bekeek en mijn hart een klein sprongetje maakte. Niet alleen door de gelukzalige glow op mijn gezicht maar vooral doordat ik eindelijk de progressie van mijn lichaam zie. Het beeld wat ik in mijn hoofd had, komt niet overeen met wat ik op de foto zag. Ik realiseerde mij dit weekend weer dat lipoedeem mij lichamelijk veel heeft afgenomen maar dat het ook een enorme mentale impact heeft gehad de afgelopen jaren.
Vertrouwen verloren

Ik realiseerde mij dat ik in de loop der jaren mijn vertrouwen ben verloren. Het vertrouwen in mijn lichaam en gezondheid. Het vertrouwen in mijzelf. Het vertrouwen in mijn kunnen. De jaren dat ik leef met lipoedeem hebben er voor gezorgd dat ik op heel veel vlakken mijn vertrouwen ben verloren en dat dat zich diep in mij heeft genesteld. Hoe kun je nog vertrouwen als je lichaam je in de steek laat en een heel eigen leven leeft? Hoe kun je nog vertrouwen als je elke dag maar moet afwachten hoe je je voelt en wat je kan? Hoe kun je nog vertrouwen als je je hele leven hoort dat je eigenlijk niet goed bent zoals je bent omdat je lichaam anders is dan men kent?

In de basis begint vertrouwen bij jezelf. Als er iemand is op wie je zou moeten kunnen bouwen en vertrouwen, ben je dat zelf. Maar wat als je jarenlang je best hebt gedaan om aan jezelf en je lichaam te werken maar dat het nooit ging zoals je dacht en je steeds meer je vertrouwen kwijt raakte? Hoe moet je dan nog op jezelf vertrouwen en bouwen. Helemaal als jaren later blijkt dat je lipoedeem hebt en je aan sommige facetten in je leven niet eens schuld hebt?

Trust the process

Het was afgelopen week de foto die mij deed realiseren dat er meer gebeurt dan ik zelf zie. Ik had namelijk diezelfde week op papier staan hoeveel centimeter ik inmiddels kwijt ben dankzij mijn fysiotherapeut maar toch drong dat niet tot mij door en voelde het niet echt. Nu realiseer ik mij dat het alles te maken heeft met het niet kunnen vertrouwen van mijn lichaam en het proces waar ik nu in zit. Het is misschien ook wel een diepgewortelde angst want wat als ik de teugels los laat en de lipoedeem neemt weer toe?

Ik realiseer mij steeds meer dat lipoedeem meer is dan een lichamelijke ziekte. Bij mij heeft het ook voor een enorme angst gezorgd door de onvoorspelbaarheid en de impact die het altijd zal blijven hebben. Het blijft altijd nodig om er elke dag mee bezig te zijn en je bewust zijn dat je altijd alert moet zijn. Maar door die bewustwording en alertheid, is het soms heel lastig om wel progressie te zien. Daarom heeft die foto iets in mij aangewakkerd en realiseer ik mij dat ik best wat meer vertrouwen mag hebben in mijzelf en het proces waar ik nu in zit. Misschien wordt het tijd dat ik de oorlog verklaar aan de lipoedeem en niet meer aan mijzelf.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Pexels.com