Mijn benen zullen altijd een trauma blijven. Dat klinkt misschien heftig maar ze zijn onderdeel van ons lichaam en elke dag zie je ze weer. Waar ik ze jarenlang verafschuwde door hoe enorm ze waren, zijn er inmiddels dagen dat ik soms best trots ben. Niet over hoe ze eruit zien want de jaren gaan tellen, vel is gaan hangen door afvallen en de lipoedeem liposucties en het zullen nooit de lange, slanke supermodel benen meer worden die ik had als 13 jarige. Maar ik ben wel trots op waar ze mij elke dag weer brengen en hoe sterk ze iedere keer weer blijken te zijn ondanks de pijn en wisselende dagen, ze staan er toch maar steeds weer.
Helen van de pijn
Mijn lipoedeem trauma en pijn is vooral mentaal. Ik ben inmiddels wel wat gewend als het gaat om lichamelijke pijn en ik weet dat pijn en ongemak altijd wel weer minder worden. Des te ouder ik word, des te meer pijntjes maar inmiddels haal ik mijn schouders daar regelmatig over op. Het klinkt misschien heel ondoordacht want pijn is wel een teken van je lichaam maar na al die jaren lipoedeem pijn, ga ik er een stuk makkelijker mee om en kijk ik vooral wat ik nog wel kan. Soms is het gewoon wat het is en ik wil mijn leven niet door de lipoedeem laten bepalen.
De pijn waar ik niet onderuit kom en waar ik niet zo makkelijk mee om ga, is het mentale trauma. De pijn die ik voel als ik in de spiegel kijk of als ik puur naar de fysiek van mijn benen kijk. Het zijn mijn eigen gedachten en beleving die een groot mentaal trauma zijn. Iets waar ik niet zo makkelijk over praat en eigenlijk helemaal niet over wil praten. Waar lipoedeem lichamelijk mijn grootste vijand is, zo is het mijn eigen beleving die mijn grootste mentale vijand is. Iets waar ik al jarenlang therapie voor heb want hoe je naar jezelf kijkt, bepaalt een hoop in je leven.
Door het trauma heen
Een van de dingen die ik al jaren vermijd is het bekijken van oude foto’s. Er is een hele periode in mijn leven waarvan ik bijna geen foto’s heb of misschien wel heb maar ze verstopt heb. Ik wilde simpelweg niet op de foto en ergens is dat spijtig omdat het soms wel goed is om de progressie te zien die ik de afgelopen vijf jaar heb gemaakt. Gelukkig zijn er wel foto’s gemaakt en zo popt er af en toe een FB herinnering op van mijn liposuctie tijd maar heeft mijn moeder toch ook mij zo ver gekregen om in die tijd foto’s te maken. Foto’s die op haar telefoon staan al jaren en die ik al jaren niet heb willen zien.
Toen ik de herinnering op FB kreeg met het verschil na 1 liposuctie, kreeg mijn moeder mij zo ver om toch eens naar de foto’s te kijken op haar telefoon. Ik schrok ervan hoe mijn beleving van mijn lichaam toen heel anders was dan de foto’s lieten zien. Misschien was dat wel mijn 1e baby stapje naar de heling van mijn mentale trauma. Onder ogen zien dat je hoofd soms een heel ander beeld heeft van de werkelijkheid. Inmiddeld staan de foto’s op mijn eigen telefoon en heb ik ze samen met mijn moeder bekeken. Er kwamen veel herinneringen naar boven over die periode en het was fijn omdat samen te bespreken. Hoewel ik het doodeng vind om dit trauma aan te pakken omdat het zo diep zit maar het is de tijd ervoor om het onder ogen te zien en mijzelf te zien voor wie ik nu ben.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeelding: Unsplash.com
