“All the troubles in my life won’t bring me down
And all the struggles in my life they teach me how,
how I’m perfectly imperfect
And when it hurt’s, I just remember there’s a purpose.
So I’ll cry today, smile tomorrow”
Anthony Ramos – She’s gotta have it (Netflix)
Dat mijn leven niet verlopen is als een sprookje of conform de boeken, is inmiddels wel een feit. Een lichaam dat anders was en de onzekerheid die dat veroorzaakte, zorgde ervoor dat ik soms keuzes maakte uit onzekerheid en soms uit pure wanhoop die gevoed werd door het gevoel anders te zijn. Maar mijn leven dat geen sprookje werd en de keuzes die ik maakte, hebben er wel voor gezorgd dat ik inmiddels sta waar ik sta en ben ik de vrouw geworden die ik nu ben. Hoewel ik heel wat tranen, boosheid en frustraties heb ervaren, ben ik wel enorm trots op waar ik nu sta en hoe ik daar sta.
And when it hurt’s, I just remember there’s a purpose
Het leven heeft mij soms pijn gedaan en soms was ik zelf degene die mij pijn deed. Het feit dat mijn lichaam op een gegeven moment begon te veranderen en pijn begon te doen, zorgde voor veel vragen en vooral twijfels. Twijfels over mijzelf, over de persoon die ik was en dat zorgde ervoor dat ik een muur bouwde waarmee ik hoopte dat de buitenwereld mij geen pijn meer kon doen. Best grappig want des te dikker ik de muur bouwde (en de lipoedeem in mijn lichaam deed daar graag aan mee), des te meer pijn ik voelde maar des te moeilijker vond ik het ook om uit te spreken wat hetgeen was wat mij pijn deed. Doordat ik het niet kon benoemen, kon ik ook niet het uiteindelijke doel zien want pijn heeft vaak een doel: aangeven dat er iets is.
Jarenlang heb ik mij enorm alleen gevoeld. Niet alleen door wat er met mijn lichaam gebeurde maar vooral doordat ik het niet snapte. Ik snapte niet wat er in mijn lichaam of hoofd gebeurde. Ik snapte vooral soms niet waarom ik de dingen deed die ik deed. Het waren de operaties vorig jaar en het verwijderen van het lipoedeem vet uit mijn benen die er voor zorgden dat ik de ruimte kreeg om na te denken over wat lipoedeem met mij heeft gedaan en wat voor enorme impact het op mij als persoon had. Ik kan nu zien dat alle pijn die ik heb doorstaan, zowel geestelijk als fysiek, er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat ik nu zo in het leven kan staan als ik nu doe maar daarvoor moest ik wel door het slijk en weer opstaan.
And all the struggles in my life they teach me how
Al die jaren dat ik niet wist wat er met mij aan de hand was of dat ik weer weg werd gestuurd door een arts die had bepaald dat ik “gewoon” dik was en niet verder keek, waren er niet voor niets. Hoewel ik mijzelf toen niet kon verweren en mijn gevoel niet meer kon uitspreken, heeft het er wel voor gezorgd dat er vorig jaar een enorme vechtlust naar boven is gekomen. Een vechtlust die niet meer te temmen is en die mij de kracht geeft om de wereld te laten zien wat lipoedeem met je doet. Een kracht die er voor zorgt dat ik de wereld kan en wil laten zien dat niet iedere vrouw die dik is, dik is omdat ze teveel eet. Een kracht die er voor zorgt dat ik mensen van repliek kan voorzien als ze een bijdehante opmerking plaatsen maar ook een kracht die er voor zorgt dat ik mijn levensverhaal kan vertellen. Een levensverhaal dat ver van een sprookje is maar dat er wel voor heeft gezorgd dat ik nu de kracht heb om er over te vertellen en vooral te vertellen wat mijn jarenlange zoektocht naar de oorzaak van de veranderingen in mijn lichaam met mij als persoon heeft gedaan.
Hoewel ik regelmatig heb gedacht dat ik had gehoopt dat mijn leven anders was verlopen, weet ik heel goed dat ik het niet meer kan terugdraaien. Ik ben niet trots op sommige dingen die ik heb gedaan maar de enorme schaamte die ik altijd met mij heb meegedragen, begint minder te worden en ik weet nu dat mijn struggles in het leven ergens goed voor zijn geweest. Ze hebben mij namelijk gevormd tot de Marije die ik nu ben. Een Marije met enorm krachtige benen die haar kunnen dragen maar nog wel steeds met een lichaam waarin lipoedeem zit. Een Marije die lipoedeem heeft maar niet lipoedeem is.
Take care!
xoxo
Juni is lipoedema awareness month en daarom zal ik deze maand, elke maandag een blog schrijven over mijn leven met lipoedeem.
Ik herken mij hier ook goed in. Ik zou ook geopereerd moeten worden maar kan het helaas niet betalen. Ben nu met revalidatie begonnen om m’n leven weer een beetje op gang te krijgen. Meer kracht in de benen en minder vermoeidheid. Ze gaan ook proberen om met de pijn om te gaan maar dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat dat weg te denken is. De pijn is er en die is soms enorm..ik hoop dat iedereen met lipoedeem zich een weg kan vinden om toch vol te houden.
Mooi en heel krachtig geschreven!
Heel mooi stuk, het raakt… vooral die laatste regel vind ik treffend.
1 keer liposuctie gehad en er werd 7 liter vet uitgezonden. Helaas kreeg ik te kleine steunkousen waardoor ik knellingen rondom mijn bovenbenen (zelfs blaren op de binnenkant van mijn bovenbeen), knieën en enkels kreeg. Arts was not amused over mij en gaf mij de schuld. Eenmaal bij de huidtherapeute bleek dat ik ook nog Fibrose in mijn benen had (massage 2 keer in de week door 2 personen maar deed niet zoveel pijn)
Hij wil mij alleen weer helpen als ik weer last van de lipoedeem krijg (met een grote kans dat de lipoedeem weer terugkomt ?)