De diagnose krijgen van een chronische ziekte als lipoedeem, kan je hele leven overhoop gooien. Dromen die je had worden misschien onzeker. De toekomst ziet er lang niet zo rooskleurig meer uit. Het leven wat je in gedachten had vraagt om aanpassingen en zal misschien niet zo zijn als je had gehoopt. Nieuwe onzekerheden worden op je weg gegooid als een stel obstakels ter hoogte van de Mount Everest. Alles wat je ooit had en dacht te gaan hebben, kan zomaar ineens overhoop worden gegooid met een diagnose en de onzekerheden die een chronische ziekte met zich mee brengt.
Acceptatie is geen rechte lijn

Ik heb al aardig wat vakjes op mijn bingo kaart af kunnen vinken met diagnoses en artsen die als enige boodschap hadden “dit is het, je zal het moeten accepteren”. Iedere keer weer incasseer ik het en komt de klap later. Ik haal in eerste instantie mijn schouders op en denk “prima, ik heb het tot nu toe altijd overleefd dus dit kan er ook nog wel bij. I will manage it again”. Maar de realisatie komt bij mij vaak pas later. Puur en alleen omdat ik jarenlang als mantra heb gehad “suck it up buttercup, schouders ophalen en weer doorgaan”.

De jaren dat ik continue tegen dichte deuren aan liep en te horen kreeg dat ik “gewoon te dik was”, zorgden voor een muur van hier tot Tokyo. Ik leerde alleen nog maar harder voor mijzelf te zijn en leerde niet dat er soms lichamelijk een grens is. Ik moest door, ik moest laten zien dat ik meer was dan het lichaam waar ik in zat en ik mocht vooral niet zwak zijn. Zelfs toen ik de diagnose lipoedeem kreeg, drong het niet tot mij door dat ik een lichaam had dat ziek was en grenzen heeft. Nee fuck it, wat nou lipoedeem? Gewoon doorgaan en niet zeuren.

Accepteren kun je leren

Soms is het wat anders waardoor je een pas op de plaats moet maken en pas kan gaan inzien hoe je ervoor staat. Soms zijn het die momenten wanneer je leert dat je nooit hebt kunnen accepteren dat je lichamelijke beperkingen hebt. Soms zijn het die momenten dat je je realiseert dat accepteren je meer gaat brengen dan continue blijven vechten tegen je eigen lichaam en geest. Soms moet je gewoon accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn en dat er grenzen zijn die je lichamelijk aan kunt.

Mijn leven is niet gelopen zoals ik had verwacht. Mijn groei in het leven is niet gelopen zoals ik had gedacht. Vooral lipoedeem en het breken van mijn bovenarm zorgde voor nieuwe perspectieven en een kijk op het leven. Heel lang vocht ik er tegen en wilde ik niet accepteren dat dit het was, waardoor ik het leven alleen maar moeilijker voor mijzelf maakte. Maar accepteren kun je dus wel leren en soms is dat niet meteen. Soms moet je even boos zijn als het je dag niet is. Soms moet je even mokken als blijkt dat iets niet beter gaat worden dan dat het nu is. Soms mag dat gewoon maar laat het je niet weerhouden om te blijven groeien. Misschien anders dan je dacht maar Rome is ook niet op 1 dag gebouwd.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Pexels.com