Vandaag wijk ik een beetje af van mijn blog schema omdat ik dit weekend iets las wat mij echt aan het hart ging en ik vond dat ik er vandaag over moest bloggen. De Telegraaf Vrouw publiceerde een artikel over overgewicht en obesitas bij jonge kinderen. In dit artikel gaat het over de documentaire ‘Niet van suiker’ van Saskia Fris. Een documentaire waarin zij een 11-jarige meisjes volgen met overgewicht, Michelle. De eerste zin in het artikel steekt mij al in de borst: “De 11-jarige Michelle baalt er van dat ze een stuk zwaarder is dan haar tweelingzus Nicole en besluit er wat aan te doen.” Later lees ik dat Michelle naar de diëtiste Hilde gaat die doodleuk zegt dat ze de mooiste versie van Michelle gaan maken. Van dit hele stuk krijg ik de rillingen over mijn rug.
Uiteraard wilde ik eerst de documentaire zien voordat ik mijn mening baseer op alleen een artikel wat in de Telegraaf heeft gestaan. In de eerste minuut brak mijn hart al toen ik Michelle hoorde zeggen dat ze meer gegeten had omdat zij gepest werd. Bij mij gingen toen al alle alarmbellen rinkelen. Een ontzettend leuk meisje wat inderdaad wat groter is dan gemiddeld maar daarom niet een minder persoon. Ik kreeg de rillingen bij de diëtiste en moest meteen terugdenken aan de diëtistes die ik heb bezocht. Bij al die gesprekken met de diëtiste die getoond worden voel ik mijn innerlijke criticus schreeuwen. Waarom herkent niemand de signalen? Waarom ziet niemand dat bij het opnoemen van de goede dingen dit meisje allemaal dingen opnoemt die buiten haar liggen zoals zwemmen, korfbal en opa? Ik hoor haar zeggen dat ze zich niet de moeite waard vindt en dat ze anders is dan anderen omdat ze gepest wordt. Ik zie haar twijfel in het zwembad als ze in bikini naar buiten stapt. Ben ik dan de enige die dat ziet? Ben ik dan de enige die herkent waar Michelle doorheen gaat? Saskia Prins vertelt leuk hoe knap ze het van Michelle vindt dat ze zo sterk is en hoe knap het is dat Michelle ook ziet dat gewicht niet alles is. Een zeer positieve benadering maar ik zie iets heel anders. Ik zie een meisje dat afstevent op een slecht zelfbeeld en misschien wel een eetstoornis. Ben ik een doemdenker? Nee, ik zie gewoon wat er gebeurt met zo’n meisje.
Regelmatig post ik op Instagram positieve quotes en gebruik daarbij hashtags gerelateerd aan eetstoornissen. Mensen met eetstoornissen moeten een hart onder de riem krijgen, zich beseffen dat zij goed zijn zoals zij zijn en dat ze eten niet nodig hebben om er te mogen zijn. Mijn hart breekt als ik soms zie hoe jong de meisjes zijn die mijn quotes liken. Meisjes van 14 en 15 jaar die op hun instagram hebben staan dat ze vechten tegen anorexia of boulimia en voor de zoveelste keer zijn opgenomen. Mensen, dit is de realiteit. Piepjonge meisjes die vechten tegen een eetstoornis en zo ziek zijn dat ze worden opgenomen in een ziekenhuis. Als ik dan de reacties onder het artikel van de Telegraaf lees, val ik stijl achterover. Mensen die het allemaal beter weten want ja, ze moet gewoon gaan buiten spelen, veel meer bewegen, minder eten, gezond eten en hoe belachelijk het is dat kinderen nu al dik zijn. Lekker bewegen: check. Gezond eten: check. Ik zie geen gezond zelfbeeld tussen al die comments staan. Het gaat er namelijk om dat je je van binnen goed voelt. Als je je van binnen goed voelt, dan kunnen mensen je alsnog pesten, je zelfvertrouwen kan een deuk krijgen maar het maakt je niet uit.
Op het moment dat ik dit schrijf, voel ik echt de woede door mijn lijf stromen door de reacties op zo’n artikel en de hele documentaire. Iets wat ik altijd zie gebeuren als het gaat om dikke mensen. Gewoon minder eten en meer bewegen. Staan mensen er überhaupt wel eens bij stil dat er achter elke kilo en vetrol misschien wel veel meer verscholen gaat dan zij weten? Staan zij er wel eens bij stil dat mensen niet zomaar dik zijn geworden? Staan zij er wel eens bij stil dat de labels die de maatschappij hangt aan het ideaalbeeld en dus ook het dik zijn ontzettend kwetsend zijn? Staan zij er wel eens bij stil dat er een heleboel verborgen eetstoornis leed is? Ook onder dunne en normaal uitziende mensen? Ik denk dat mensen met overgewicht en obesitas heel goed weten wat goed en gezond is maar dat er andere redenen zijn waarom het soms niet lukt om af te vallen. Voor alle mensen die vinden dat zij een oordeel moeten vellen over het gewicht van andere mensen en het allemaal beter weten, laten we eens afspreken en dan zal ik jullie mijn verhaal vertellen hoe ik van een meisje met gezond gewicht naar iemand met overgewicht ging en een groot gedeelte van mijn leven vecht tegen een eetstoornis waar stoppen met eten gewoon soms niet gaat. Bij deze zou ik ook graag de ouders van Michelle en dietiste Hilde willen uitnodigen voor een gesprek met mij. Eens kijken of mevrouw Hilde dan de volgende keer nog tegen zo’n jong meisje zegt dat ze de beste versie van haar gaan maken. Ik hoop dat er nu een coach of dietiste opstaat in Nederland die gespecialiseerd is in eetproblemen en eetstoornissen en die Michelle gaat begeleiden op een positieve manier. Die Michelle gaat leren wat goed is voor haar qua voeding, die haar leert dat je best een snoepje mag, dat bewegen leuk is maar vooral dat Michelle een geweldig mooie meid is die het verdient om er te mogen zijn. Dat ze mag leven vanuit haar hart en dat niemand haar ooit mag vertellen dat er een label aan haar gewicht hangt.
Wat vinden jullie ervan dat jonge meisjes al op zo’n leeftijd bezig zijn met afvallen? Love to hear from you 😉
Take care!
xoxo
