Verandering is eng. Lichamelijke verandering is misschien nog wel enger. Of je nou heel veel afvalt of heel veel aankomt, het doet wat met je. Toen mijn lichaam begon te veranderen, kon ik daar van binnen heel erg moelijk mee om gaan. Hoewel ik aan de buitenwereld er niets van liet zien, sloot ik mijzelf steeds meer naar binnen op en verstopte mij achter de muur van mijn lichaam. Afgelopen jaar ging ik door een andere verandering waar ik ontzettend naar toe heb geleefd maar toch merk ik weer dat de verandering heel veel met mij doet.

Voor de liposucties

Voor de liposucties leefde ik in een overleef stand. Elke dag weer probeerde ik op mijn manier door de dag te komen en ik sloot mij zoveel mogelijk af voor de lichamelijke problemen waar ik tegenaan liep. Schouders eronder, niet zeuren, doorgaan en vooral niet laten zien wat de lichamelijke ongemakken veroorzaakt door de lipoedeem met mij deden. Pijn negeerde ik, schaamte propte ik weg diep van binnen en voor al het andere stak ik liever mijn kop in het zand. Onzekerheid lachte ik weg en voor de angsten die ik had, zette ik een masker op en liet ze vooral niet zien. Praten over mijn lichaam was er niet meer bij en het liefst verdween ik gewoon naar de achtergrond. Naar de buitenwereld speelde ik mooi weer maar van binnen werd ik opgegeten door de lipoedeem.

Ik functioneerde op de automatische piloot. Ik deed wat ik moest doen en waarvan ik dacht dat het van mij werd verwacht. Het werd zo’n riedeltje wat ik kon dromen. Ergens along the way had ik mijzelf neergelegd bij het idee dat dit mijn leven zou zijn. Dromen deed ik niet meer want wie zou mij nou ooit serieus nemen of accepteren met zulke enorme benen. Uitdagingen ging ik uit de weg en kansen liep ik lopen. Ik kaderde mijzelf steeds meer in en kwam gevangen te zitten in een cirkel die geen uitweg meer leek te hebben. Ik wist dat ik afstevende op invaliditeit maar ook dat ontkende ik want als ik daaraan zou toegeven, dan zou ik van de automatische piloot af gaan en wat zou er dan gebeuren? Ik leefde voor veilig en ik had mijn methoden om de dag door te komen. Maar diep van binnen voelde het ontzettend uitzichtloos.

Na de liposucties

Toen ik wist dat ik de liposucties zou gaan doen, kwam er ook de hoop. Ik wist eigenlijk niet wat mij te wachten stond maar ik begon wel te bedenken hoe mijn leven eruit kon gaan zien. Alles wat ik opzij had gezet de jaren hiervoor, dat zou ik allemaal gaan doen. Dromen zou ik uitlaten komen, ik zou kansen grijpen als ze voorbij komen en de zon zou weer gaan stralen. Voor het eerst in jaren, durfde ik weer eens te gaan kijken naar hoe mijn ideale leven eruit zou zien. De zon zou weer gaan schijnen en eindelijk zou ik mijn mooiste leven gaan leven (om maar even in Michael Pilarzcyk zijn woorden te spreken).

Het operatie traject was een grote roes waarin ik mij continue moest opladen voor de volgende operatie en vooral bezig was met herstel. Er werden enorme hoeveelheden vet uitgehaald en dat zorgde ook weer voor een roes. Maar tegelijkertijd werd ik daardoor ook geconfronteerd met een herstel wat langer duurt dan ik vooraf had bedacht. Stiekem zat ik namelijk al in mijn oude mindset van niet zeuren maar doorgaan alleen liep dat wat anders en werd ik terug gefloten door mijn eigen lichaam.  Ik werd ineens geconfronteerd met opnieuw leren lopen, een lichaam wat langer nodig had om te herstellen maar vooral een hoofd wat op hol sloeg. Voor de operaties leefde ik in een bubbel van dromen en mogelijkheden van dingen die ik jarenlang niet kon of durfde te doen maar nu de rust begint terug te keren voel ik mij vooral leeg en weet ik even niet meer zo goed of die dromen die ik had, nog wel de dromen zijn die nu bij mij passen.

Mijn lichaam is in een hele korte tijd veranderd maar toch zijn er ook nog dingen die zijn zoals ze waren. Het is niet dat iemand met een toverstaf op mijn hoofd heeft getikt en ik als een soort Cinderella ineens in een baljurk ben gehezen. Ik heb mijn benen en mobiliteit terug maar de rest van mijn lichaam is nog hetzelfde. Ik balanceer tussen een gouden wereld waarin ik enorm trots ben op hoe mijn benen het doen maar er is ook nog een stukje realiteit waarin mijn lichaam en vooral mijn hoofd niet zo snel mee veranderd zijn. Die twee werelden botsen met elkaar en het is soms moeilijk om daarmee om te gaan. De rush is gaan liggen en de normale wereld klopt weer op de deur. Ik loop tegen andere onzekerheden en twijfels aan, ik loop tegen nieuwe angsten aan (want stel dat) en ik weet eigenlijk niet meer zo goed of ik nog wel dat leven wil wat ik voor de operaties had bedacht. Was dat wel het mooiste leven wat ik wilde leven of hoort er nu een ander leven bij mij?

Waar ik een jaar geleden vooral in de rollercoaster zat van elke dag overleven, zit ik nu in de rollercoaster van leven. Elke dag ben ik weer dankbaar dat het gelukt is om de liposucties te doen maar elke dag is ook weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen en soms uitdagingen waar ik mij vroeger niet druk om maakte. Ik ga ervan uit dat het een fase is, mede omdat mijn leven in een rustiger vaarwater terecht is gekomen en ik de ruimte heb om over dingen na te denken maar soms is deze fase best lastig als ik eerlijk ben. Nu zou ik natuurlijk in mijn oude overleef modus kunnen stappen en mijn verstand op 0 zetten maar dat heb ik jaren gedaan en heeft ook niet dat gebracht wat ik wilde.

Hoe spannend ik deze fase ook vind want verandering blijft eng, toch heb ik het vertrouwen dat als ik mijzelf nu de ruimte en rust geef, ik uiteindelijk wel mijn spirit terug krijg en weet wat mijn mooiste leven is.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock