Afgelopen week viel er een last van mijn schouders. En dat was niet omdat ik de allermooiste kerstboom van het tuincentrum vond voor een hele mooie prijs (je weet het tegenwoordig nooit met de prijzen). Ik kreeg namelijk een telefoontje dat de afspraak met mijn internist niet doorging en dat dit tevens haar laatste week was want ze ging met pensioen. Ik weet dat het niet hoort dat het voelde alsof er een last van mijn schouders viel maar dat deed het wel. Het was namelijk een typische old fashioned arts voor wie lipoedeem of de gevolgen van lipoedeem niet bestond of bespreekbaar was.
Typische artsen

Helaas heb ik in mijn leven al heel wat artsen versleten en van al die artsen waren er maar een paar die uberhaupt van lipoedeem verstand hadden en begrepen dat het een grote impact op het leven van de patient heeft. Het overgrote deel waren de artsen die maar bleven doorgaan over overgewicht, de artsen die elk medisch probleem terugwezen op overgewicht, de artsen die maar bleven doorgaan over afvallen en de artsen die er heilig van overtuigd waren dat het “gewoon” overgewicht was en het echt geen lipoedeem kon zijn na een paar keer duwen in mijn benen.

Zelfs toen ik mijn bovenarm brak, was de arts er heilig van overtuigd dat het probleem mijn overgewicht was en hij haalde het er graag steeds weer bij. Opereren? Lastig want overgewicht.  Verbrijzelf bot? Logisch want overgewicht. Bot wil niet helen? Dat komt door de druk van het vet. Natuurlijk zal het gewicht dat op het bot was gekomen toen ik mijn val probeerde te breken, van invloed zijn geweest. Maar als je het soort breuk googled, dan kom je vaak verhalen tegen dat het een soort breuk is wat ook voorkomt bij armpje drukken en het soms gewoon domme pech is. Nog even buiten kijf gelaten wat de impact is van lipoedeem cellen in de bovenarm.

Opluchting

Ik weet dat het heel raar klinkt dat ik zo opgelucht ben en het voelt als een last van mijn schouders omdat ik niet meer naar die internist hoef. Maar vanaf het begin liep het al niet en voelde ik een bepaalde afkeuring als het ging om mijn overgewicht. Natuurlijk ben ik gevoeliger door mijn eerdere vervelende ervaringen met artsen maar soms voel je het meteen. Je merkt meteen met wat voor arts je te maken hebt en dit was een van de artsen die inmiddels in mijn allergie zit. Wellicht had ik meteen om een andere arts moeten vragen (helemaal toen ze begon over veel water drinken op moment dat ik behoefte aan eten had en de vraag stelde of dit wellicht te maken had met de vermindering van dopamine in de laatste fase van mijn cyclus door ADHD) maar ik durfde het niet.

Het niet durven is een van de min punten van jaren niet weten dat ik lipoedeem had en van arts naar arts ging om precies niks te weten te komen behalve de afkeuring dat ik alleen maar dikker werd. Ik was radeloos en zocht hulp maar het enige wat ik kreeg was afkeuring en commentaar. Het is een van de pijnlijke littekens die ik heb opgelopen door de lipoedeem en ik vind het dan ook lastig om mij uit te spreken tegen een arts waar ik het niet mee eens ben of die niet goed voelt. Jarenlang heb ik voor waar aangenomen wat de artsen zeiden: het lag namelijk aan mij en als zij dat zeiden was het waar. Het is een van de lipoedeem wonden die nog regelmatig naar boven komt. Maar in het nieuwe jaar start ik met een nieuwe internist. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We gaan zien wat het gaat brengen maar hopelijk ben ik dan sterk genoeg om mijn grenzen aan te geven en de wond te helen.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com