Regelmatig deel ik mijn gevoelens over wat het leven met lipoedeem met mij doet en de impact die het keer op keer weer heeft op mijn mentale gezondheid. Je kan het proberen van de positieve kant te bekijken en proberen te zien wat je nog wel kan maar laten we niet om de bullshit heen draaien, voor veel van ons heeft lipoedeem heel veel van ons afgenomen. Zo ook van mij. Geen dag is meer hetzelfde. Mijn lichaam is niet meer hetzelfde. Ik moet altijd en overal er rekening mee houden dat mijn lichaam het soms gewoon niet meer trekt. Ik heb de nodige mentale trauma’s opgelopen door het hebben van lipoedeem en vooral de hele lange tijd van niet weten dat ik lipoedeem heb. De impact van lipoedeem is groot. Voor de een wellicht iets meer dan voor de ander maar het is en blijft een chronische ziekte die dagelijks impact op je leven kan hebben en het is toch iets waar je altijd maar weer rekening mee moet houden en mee moet leren omgaan.
Inner child
Onlangs luisterde ik een podcast van Mel Robbins over angst en trauma’s. Hoe dit vaak in je lichaam opgeslagen wordt en van invloed is op je zenuwstelsel waardoor je altijd het gevoel hebt dat je lichaam onder spanning staat. Nu is dit een heel uitgebreid onderwerp en ook weer voor iedereen anders, net als dat iedereen lipoedeem op een andere manier ervaart, maar een van de tips was om naar een foto uit je kindertijd te kijken waar je blij van werd. Een moment waarop je nog niet last had van de trauma’s of chronische ellende. Een moment waarop je blij was en vooral jezelf was zonder dat je je zorgen maakte of je lichaam het wel gaat doen. Nu doe ik altijd een beetje lacherig over inner child healing en vond ik het allemaal een ver van mijn bed show en veel te spiritueel want hoezo gaat een foto uit mijn kindertijd mij helpen?
Maar ik volgde het advies van Mel Robbins op en dit weekend begon ik door een stapeltje foto’s heen te werken. Ik vond een aantal foto’s waar ik ontzettend blij van werd en soms heel hard om moest lachen. Stuk voor stuk foto’s waarop ik nog geen last heb van lipoedeem, waarbij ik nog het lichaam van een sprinkhaan heb en vooral heel veel foto’s waarop ik totaal geen schaamte heb en kennelijk een kleine nudist in mij had. Zoals Marie Kondo zou zeggen: “they sparked joy” en ik werd er oprecht blij van om te zien hoe onbevangen, zorgeloos en vooral don’t give a shit about the world meisje ik was. Het voelde heel erg goed om de foto’s te zien en weer even dat gevoel te voelen. Weer even dat meisje te zijn die leefde voor het water en alleen behoefte had aan een zwembroekje of badpak.
Spark joy
Ik heb heel hard gelachen om sommige foto’s omdat ik mijzelf er nu nog in terug zie. De mokkende kleine Marije met haar handen in haar zakken, she is still in me 40 jaar verder. De stuiterbal die het liefst als een zeemeermin of dolfijn door het leven wilde en niet het water uit te slaan was, she is still in me want gooi mij in een zwembad en je hebt verder geen last van mij. De foto’s doen mij herinneren aan de lange zomers op de camping in Bloemendaal en de eeuwig durende stranddagen die altijd veel te snel voorbij leken te gaan. Totaal zorgeloos en je alleen maar bezig houden met water en zand. Of de heerlijke vakanties in het buitenland en de mooie reizen die ik mocht maken met mijn ouders. Overigens, ook daar waren heel wat naaktfoto’s en zwemkleding foto’s tussen te vinden. Het kon mij toen kennelijk allemaal niet uitmaken.
Toen ik dit weekend vloekend door het duin liep omdat mijn wandelmaatje had bedacht dat we een andere route konden nemen maar die vooral bestond uit veel zand, herinnerde ik mij dat meisje wat het strand op rende na een zeemijl gezwommen te hebben en die zich niet druk maakte om het zand want haar benen deden toen geen pijn of voelden toen niet zwaar. Dat meisje wil ik weer zijn. Dat meisje wil ik terug in mijn leven. En ook al gaat dat nu met aanpassingen, het is wel het gevoel wat ik weer terug wil hebben en wil voelen. Ik wil die joy weer terug in mijn leven. Ik wil weer dat gevoel hebben van die eindeloze zomers op het strand waar je je nergens druk over hoefde te maken. Het gaat om het gevoel wat ik als klein meisje had, dat is het gevoel wat ik weer wil voelen en niet de eeuwige zwaarte van lipoedeem.
Take care!
xoxo
