Ieder jaar weer is er een moment in het jaar waarop het moment van de waarheid aanbreekt. Het moment waarop je er echt niet meer onderuit komt dat de winter voorbij is en de temperaturen echt hoger worden. Het moment waarop het zweet seizoen weer begint. Het moment waarop de winterse kleding, waarin ik mij zo lekker kan verstoppen, echt plaats moet gaan maken omdat het te warm is. Het moment waarop de zomer garderobe te voorschijn wordt gehaald. Het is het moment van de waarheid en een moment waarmee ik eigenlijk altijd moeite mee heb. Het is niet alleen het moment waarop ik met de benen bloot moet maar vooral het moment waar ik de confrontatie met mijn eigen lichaam aan moet gaan. Het is het moment waarop ik geconfronteerd word met de veranderingen in mijn lichaam en weet of de lipoedeem in armen, buik en benen is toegenomen. Het is het moment waar ik eigenlijk altijd tegenop zie.

Gemengde gevoelens

Dit jaar koos ik ervoor om de kratten met zomerkleding in het lange Hemelvaart weekend tevoorschijn te halen. Ik kon er niet meer langer onderuitkomen want de temperaturen bleven maar stijgen. Hoe graag ik ook loop in mijn oversized t-shirt en sportlegging op mijn thuiswerkdagen, ik heb ook kleding nodig voor de dagen dat ik wel buiten de deur ben. Als het aan mij lag, liep ik ook op die dagen in een oversized t-shirt en sportlegging omdat ik mij daar echt het fijnst in voel en ik niet zo geconfronteerd word met mijn lichaam. Wellicht is het ook een vorm van mijn kop in het zand steken en ontkennen wat lipoedeem ieder jaar weer veroorzaakt.

Toch werd ik blij toen ik de kratten met zomerkleding open trok. Blij van de vrolijke kleuren. Blij van mijn favoriete jurken die het daglicht weer kregen te zien. Blij van kleding die ik eigenlijk alweer een beetje vergeten was. Mijn hart maakte eigenlijk een sprongetje want in mijn zomerjurken voel ik mij eigenlijk altijd vrij. Natuurlijk zijn er ook de schurende benen, de dubbele lipoedeem Michelin band op mijn buik en mijn armen die ieder jaar dikker lijken te worden door de lipoedeem, toch geven mijn zwierende zomerjurken mij ook een vrij gevoel. Alsof ik even losbreek uit mijn zwarte periode. Niks mis met mijn zwarte oversized t-shirts en leggings maar al die kleur deed wel wat met mij toen ik de kratten opende.

Blijvende confrontatie

En toch blijft het ieder jaar een confrontatie. Ik heb een verzameling aan verschillende maten in mijn garderobe en ieder jaar is het toch weer confronterend welke maat of model nog past. Hoe zit het bij mijn armen en is die ene lipoedeem rol op mijn buik dan toch gegroeid? Er zit ook een onzekerheid in die hele maten range want stel dat ik toch gegroeid ben, gelukkig heb ik dan nog de hele grote maten die ik ooit had en die wellicht om mij heen slobberen want stel dat ik die toch nodig heb. Of de kleinere maten die ik op mijn lichtste moment kocht, stel dat ik die straks weer aan kan.

Door vast te houden aan een mate van zekerheid, blijf ik ook vast zitten in mijn verleden en in de eeuwige onzekerheid van “stel dat”. Met het hebben van lipoedeem is er altijd een “stel dat” moment. Lipoedeem is dusdanig ongrijpbaar dat je niet weet hoe je lichaam over zes maanden zal zijn. Het is iets waar ik eigenlijk niet meer mee wil dealen, ik wil leven in het nu. In het moment wat ik nu heb en daar horen de jurken bij die ik nu pas. De jurken die mij nu blij maken en waar ik mij fijn in voel. Ik zie het dan ook maar als een onderdeel van mijn helings- en acceptatieproces om de confrontatie met mijn zomergarderobe aan te gaan en te kiezen voor wat mij nu blij maakt. In plaats van “voor de zekerheid” bewaren, neem ik afscheid van wat mij niet meer dient. Ik heb al genoeg ballast mee te slepen door de lipoedeem in mijn lichaam, wie zit er nog te wachten op de ballast van eerdere lipoedeem jaren? Tijd dus om flink de bezem door mijn kast te halen en afscheid te nemen van de “wat alsjes”.

Take care!

Xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com