De afgelopen maanden is er een ware revolutie geweest op het gebied van body positivity. Er stond een grote groep vrouwen op die het juk van het heersende maatschappelijke beeld over lichamen van zich afgooide en aan de wereld toonde dat zij oké met zichzelf zijn zoals ze zijn. Ik juich al deze vrouwen toe met heel mijn hart want wat lijkt het mij heerlijk als je jezelf kunt bevrijden van jaren je niet goed genoeg voelen. Maar toch heb ik een bijsmaak bij de hele body positivity beweging want hoe ga je hiermee om als je een lichaam hebt dat zelf doet waar het zin in heeft en je benen hebt die behoorlijk misvormd zijn door lipoedeem?

Body positivity

Er zijn heel veel definities van body positivity te vinden als je een rondje op het internet doet. Waar de een het heeft over het vieren van alle soorten lichamen, spreekt de ander over het accepteren van je lichaam en het gaan waarderen van de onderdelen die jij minder mooi vindt. Het gaat om een vergevende en positievere houding naar je lichaam. Het stoppen met jezelf te vergelijken en te leren houden van je lichaam.

Mooie dingen die mij ontzettend bevrijdend lijken te werken. Maar hoe doe je dat als je een chronische ziekte hebt, die je niet alleen ontzettend veel lichamelijke ellende bezorgt in het dagelijks leven maar die ook een eigen mening heeft en je lichaam vervormt zonder dat je er iets aan kan doen? Een lichaam dat je steeds een beetje meer in de steek laat en steeds meer zich laat leiden door een ziekte als lipoedeem? Een ziekte die voor zoveel verdriet, frustratie en boosheid zorgt maar die er ook voor zorgt dat je heel ver van de maatschappelijke norm komt af te staan?

Schuldgevoel

Iedere keer dat ik weer een vrouw zie op staan en met een glimlach zie zeggen dat ze haar lichaam omarmt, iedere keer voel ik mij schuldig. Schuldig omdat ik het gevoel krijg dat het niet meer oké is om negatief over je lichaam te denken want we moeten allemaal body positivity omarmen. We moeten juichen als een groot modemerk “gewone” vrouwen gebruikt in hun reclame campagnes en zich losmaken van het ideaal beeld.

Maar mijn lichaam is nu niet mooi. Mijn lichaam is zelfs een ballast en zorgt voor heel veel ellende. Mijn lichaam haalt een heel groot stuk levensvreugde van mij weg omdat ik simpelweg niet meer alles kan doen en het er gewoon niet mooi uitziet. Mijn lichaam zorgt al jaren voor frustratie en ik sta niet te juichen als ik in een badpak ga. Ik kan en wil dit lichaam niet op deze manier aanbidden omdat ik immense benen heb en vetbulten onder mijn knieën die niet mooi zijn. Daarbij kun je jaren van negatief zelfbeeld omdat je niet snapt wat er met je lichaam gebeurt, niet zomaar omdraaien en “ineens” positief zijn.

Self positivity

Het leven is meer dan alleen je lichaam. Het leven is een heel pakket van wie je bent en wat je doet. Laten we ons realiseren dat wij veel meer zijn dan alleen het omhulsel wat wij hebben gekregen en laten we dat vieren. Laten we van onszelf houden en van alles wat wij zijn. Laten wij ons niet focussen op een lichaam maar op ons als persoon.

Hoewel ik heel veel moeite heb met de body positivity beweging zoals die nu is, ben ik wel ontzettend trots op mijn lichaam. Ik ben er trots op dat ze mij heeft gebracht waar ik nu ben, dat ze een zelf helend vermogen heeft waar je U tegen zegt en dat ze een enorme doorzettingskracht heeft. Ik ben trots op mijzelf. Trots op mijn reis die ik nu aan het afleggen ben om te komen bij wie ik werkelijk ben en de identificatie met een lichaam dat niet werkt zoals het moet werken aan het loslaten ben. Trots op mijn doorzettingsvermogen en kracht om elke dag weer, het beste uit het leven te halen. Trots op wie ik ben.

Ik mag dan niet een ware body positivity activist zijn maar ik ben een self positivity activist en ik ben trots op wie ik ben met de chronische ziekte lipoedeem.

Take care!

xoxo