Deze week is het precies 1 jaar geleden dat ik het traject voor de behandeling van mijn eetstoornis in ging bij Novarum. Eigenlijk zou ik willen zeggen “het zoveelste traject”. Toen ik begin was ik al mijn hoop en vertrouwen verloren en had ik er eigenlijk wel vrede mee. De eetstoornis was een belangrijk deel van mijn leven geworden en ik had niet meer de illusie dat ik er ooit nog vanaf zou komen. Zoveel jaren en zoveel behandelingen verder en niets had geholpen. Ik had er ook echt geen zin meer in om weer een traject in te gaan, om weer de standaard dingen te horen die je in ongeveer elke behandeling te horen krijgt en ik was er eigenlijk wel klaar mee want niets hielp. De lekkere positieve instelling had ik in ieder geval al in the pocket ;-).

Als je net als ik al heel lang een eetstoornis hebt of hebt gehad, dan ken je alle trucjes wel en weet je ook dat je eetstoornis feitelijk je beste vriend is geworden door de jaren heen. Zo zie je dat dan. Nu kijk ik er heel anders naar en zie ik ook wel dat ik een jaar geleden een grote hoop ellende was. Niet dat het nou een jaar van rozengeur en maneschijn is geweest want er is een hoop gebeurd en ik heb een hoop voor mijn kiezen gekregen. Maar ja, dat is het leven. Het is ook een jaar dat ik een hoop heb geleerd en nieuwe dingen heb ervaren. De mooiste ervaring is toch wel dat er dagen en soms wel weken en soms wel een maand zijn dat de eetstoornis er niet is. Hij is niet weg maar hij is er wel minder en soms staat hij gewoon om de hoek van de straat. En ja, ik heb ook mijn ups and downs, ik heb ook mijn struggeles en soms is eten het makkelijkst om te doen maar mijn eetstoornis neemt over het algemeen niet meer een hele prominente plek in mijn leven in. Dat houdt dus wel in dat er ruimte en tijd over is in mijn leven want een eetstoornis kost heel veel tijd en energie. Iets wat soms moeilijk te bevatten is en waar ik zelf ook heel hard om moest lachen toen mijn behandelaar in Novarum dat zei. Maar het is zo, het neemt je volledig over en zuigt alle energie uit je net als die freaking Dementors uit Harry Potter.

Het leven is nu een stuk leuker. Er is weer ruimte voor leuke dingen, afspraken met vrienden, ruimte voor hobby’s, ruimte voor nieuwe ideeën en stappen, ik sport weer (thx to Mind Your Step, Mariecke en al mijn geweldige mede sporters aan wie ik ontzettend veel steun heb), ik eet een heleboel nieuwe dingen die ik nooit voor mogelijk heb gehouden (een jaar geleden hoefde je niet in de buurt te komen met een bakje yoghurt en tegenwoordig ontbijt ik er elke ochtend mee), ik val beetje bij beetje af, ik leer mijzelf stapje voor stapje weer kennen, ik vind een nieuwe balans,  ik heb een druk leven en meest belangrijke ik voel mij ontzettend goed. Dus waar ik dacht dat het mijn laatste poging zou zijn, was het de beste stap die ik maar kon nemen om toch nog een behandeling te gaan doen. Uiteindelijk is de behandeling alleen maar een hulpmiddel. Ze bieden je handvatten maar uiteindelijk komt het er op neer wat jij daar mee doet. Het leven is namelijk niet een rechte weg en je hebt geen blik op de toekomst wat er op je pad gaat komen en wat je leven misschien op zijn grondvesten doet schudden. Maar je leert wel hoe je met dit soort levensgebeurtenissen kan omgaan. Jij bent de enige die het kan doen, jij bent de enige die de strijd kan aangaan en jij bent de enige die er elke dag weer voor kan zorgen dat het geen grip op je krijgt. Niemand anders.

Het leven is weer leuk en ik kan weer lachen. Ook op de niet zo leuke dagen is er altijd wel iets om te lachen. Het geluk zit hem in kleine dingen. Ik kan weer dromen en nadenken over de toekomst. Het leven bruist weer door mij heen. Die ruimte en energie heb ik nu weer om het ook daadwerkelijk te zien na toch wel 25 jaar te hebben gestruggled met eetproblemen. Ik ben er nog niet maar ik kom er wel. Stapje voor stapje en op mijn eigen manier. Het kan, het is mogelijk om te genezen en ook op de moeilijke momenten is dat besef er. Ik ben namelijk degene die de regie over mijn leven heeft en ik bepaal de keuzes die ik maak, niet meer de eetstoornis. Ik heb nog een lange weg te gaan maar wel een weg waar ik ontzettend veel vertrouwen in heb dat ik het kan.

Hoe ga jij om met tegenslagen? Wat is jouw belangrijkste levensles?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin