Zoals sommigen van jullie weten, maak ik chocolade. Ik heb vorig jaar een aantal cursussen gedaan, want het stond op mijn bucket-list. Waarom? Omdat ik mijn hele leven chocolade al heel lekker vind. Ik eet het liefst elke dag wel een stukje. Kan er ook goed vanaf blijven hoor, maar het fascineert me. Een solide reep, die plots smelt in je hand. Hoe dan? Nou ja, boeiend dus. Gelukkig had ik inmiddels genoeg geld gespaard om de cursussen te volgen en voldoende tijd om het te doen. (Energie ook? da’s een andere vraag… haha) Tenslotte wilde ik dus ook gewoon heel graag weten hoe je nou echte mooie, goede chocolade maakt.
Chocolade maken is namelijk niet makkelijk
Dat wist ik al, want ik had een keer met twee vriendinnen een workshop gedaan. De machines deden toen bijna al het werk, maar nog was het lastig. Het droogt snel op, het vloeit alle kanten op, de vulling moet er op het juiste moment in, de mallen moet je op de juiste manier “lossen” (niet te hard, niet te zacht). Nou ja, je snapt het. En bij de cursus leer je het dan zonder machines… maar:
Ik hou van uitdagingen!
De chocolade was vorig jaar een activiteit om op mijn gemakje te doen. Niet “therapeutisch” hoor. “We gaan hier niet naar buiten staan staren en een beetje slapjes staan roeren”, zei de chocolatier dan. Nee, daar ben ik ook niet van. Aanpakken. Als je iets wil doen, doe je het goed. Bovendien ben ik een opgewekt persoon. Ik breng graag een goede energie in, luister goed en probeer mee te doen als ieder ander.
Toch had ik af en toe maniertjes nodig om het mezelf iets makkelijker te maken
Want ik kon alles wel doen. Alleen met genoeg afwisseling. Lang roeren geeft namelijk zere polsen. Van te lang vormen poetsen gaan mijn vingers protesteren. Au, au, au. mijn handen! En wat is er aan de hand met die “professionele” staafmixer – maken ze dat ding met lood erin? Wat the heck is dat? Het lijkt wel te gelden voor al die “echte” apparaten. Neem de Kitchen-Aid. Echt hoor. Niet over nagedacht. En dan: Bonbons opspuiten is ook niet perse zonder kracht in je handen uit te voeren. Binnen no-time had ik kramp in mijn handen… Of sommige vullingen, OMG! Ze zijn zo stevig, dat ik me afvraag of een spuitzak wel de beste manier is. Maar ja, wie ben ik? Haha. Als de meester het zegt…
Gelukkig had ik een chocolade-maatje
Meestal werkte ik met dezelfde teamgenoot en we raakten goed op elkaar ingesteld. Ik heb haar middels wat knipogen en grapjes uitgelegd (oef, dat vond ik al een overwinning), wat ik heb en welke gevolgen het heeft. En toevallig of niet? Zij bleek artrose in haar knieën te hebben. Wij beiden gingen dus regelmatig op een barkruk zitten als er lang werd uitgelegd en gedemonstreerd. En we wisselden de taken regelmatig af. Opgeven mocht als je er even doorheen zat. En dat haalt dan de spanning eraf. De angel eruit. Waardoor we allebei de cursussen lekkerder door zijn gekomen.
Af en toe vond ik het wel best lastig – als de docent vroeg waarom ik pauze zat te houden “er is nog veel te doen hoor, en anders ga je afwassen ofzo” – om mijn grenzen aan te geven. Ik voel me snel een watje. Ik schaam me dan gewoon. Maar op een gegeven moment heb ik het hem dus ook uitgelegd. Het was voor mij een hele leerzame cursus. In meer opzichten dan 1.
Thuis maak ik nu ook chocolade. Maar lekker op mijn eigen tempootje. Alleen als ik zin heb. Het is zo leuk, maar dus ook fysiek uitdagend. Zullen we maar zeggen. Gelukkig weegt de positieve energie die ik ervan opdoe ook mee. Vind het supertof om van iets dat nergens op lijkt, iets ‘nieuws’, moois en eetbaars te maken. Pure creatie. I love it. En het hoeft niet eens perfect te zijn, van mezelf. Daar heeft de meester-chocolatier dan vast een andere mening over. Haha! Maar voor mij dus ook weer een overwinning… het moet vooral lekker zijn!
Want het allerbeste was nog: we mochten tijdens de cursus natuurlijk de hele tijd proeven. En dat mag ik thuis van mezelf ook. Want dat maakt alles weer goed! Haha.
Chocolate makes everyone happy!
Groetjes, Eline
Eline Kwantes is 33 jaar en woont met haar jonge gezin in Uitgeest. Ze heeft een eigen bedrijf, dat zich in het basisonderwijs bezig houdt met digitale media en “toekomstdenken” over nieuwe technologie. Daarnaast is ze het liefst zo vaak mogelijk in de natuur en is in opleiding tot (hobby)chocolatier. Ze worstelt regelmatig met (vermoeidheid en pijn door) RA.
Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar
Klinkt een beetje therapeutisch en heerlijk. De man van mijn oud collega is chocolatier en die heeft ons ook wel eens een workshop gegeven. Inderdaad vrij pittig om het allemaal op het juiste moment te doen, maar… erg lekker :-)!
Ha heerlijk! Zou voor mij dodelijk zijn, van teveel chocolade (en dat is helaas veel sneller dan wat normale mensen “teveel” zouden vinden) raakt mijn maag compleet overstuur. Wel goed dat jij er niet alleen op chocoladevlak maar ook persoonlijk meer van hebt geleerd!
Wat fijn dat het zo’n leerzame ervaring voor je was! Leuk dat je het nu ook thuis zelf maakt!
Mijn kennis heeft een ijssalon chocolaterie en ja ik mocht een keer mee doen met een cursus. Tjee het is idd heel zwaar. Ik bakte ook graag en versierde taarten, maar mijn kracht in de vingers is weg. De fijne motoriek zeg maar. Ondanks dat ik sport,… je zou toch denken?