Vorige week was Bibian Mentel een van de gasten bij Dream School. Ik denk dat er niemand is die geen respect heeft voor haar positieve manier van in het leven staan en de strijd die zij in haar leven heeft moeten leveren. Tijdens de aflevering vertelde zij haar haar verhaal over de amputatie van haar been en de keuzes die zij daarin moest maken. Zij werd geconfronteerd met de vraag “Wat is je leven je waard?” toen er een beslissing genomen moest worden hoe zij de kanker gingen bestrijden en de keuze die er genomen moest worden als het ging om de amputatie van haar been. Een amputatie zou haar leven redden. Ik vond dat een ontzettend confronterend stukje. Niet alleen omdat het over benen ging maar ook omdat de vraag mij raakte. Er is een punt in mijn leven geweest dat de lipoedeem in mijn benen zo heftig was en zo de overhand nam, dat ik feitelijk mijn leven niets meer waard vond. De vraag “wat is je leven je waard” komt dan wel even binnen, helemaal als ik kijk waar ik nu sta en hoe ik het leven nu beleef.
Diepste dieptepunt
Hoewel ik in 2017 eindelijk weer omhoog begon te krabbelen na een burn-out was het toch ook het jaar waarin ik volledig onderuit werd gehaald door de lipoedeem. Aan de ene kant voelde ik mij goed en zat ik in een goede flow, begon ik weer goed in mijn vel te zitten, ging werk lekker en kreeg ik steeds meer energie. Aan de andere kant, woedde er een donkere, zwarte mist in mij die ik heel goed kon maskeren door mij maar te focussen op mijn werk. Ik negeerde de ernst van de situatie als het ging om de lipoedeem maar werd er wel elke dag mee geconfronteerd. Elke dag was het er weer en elke dag belemmerde het mij weer. Waar ik aan de ene kant, keihard knokte om mijn leven maar weer op de rit te krijgen en weer te kunnen doen wat ik altijd deed, vloeide aan de andere kant al mijn energie naar mijn struggel met de lipoedeem. Ik knokte keihard om weer terug te komen maar ik knokte ook keihard tegen een behoorlijke demon in mijzelf. Hoewel ik dacht dat ik met negeren een heel eind zou komen, leek dat het juist meer te triggeren.
Het was een ongelijke strijd en hoe beter het ging op andere vlakken, hoe meer ik bij mijzelf naar binnen keerde als het ging om de lipoedeem en wat het mijn benen aandeed. Ik wilde er niet over praten, ik klapte dicht als iemand er iets over vroeg, ik kon mij niet uiten over wat het met mij deed en het liefst wilde ik het gewoon negeren. Ik dacht dat als ik het kon negeren, dat het er dan ook niet zou zijn maar juist daardoor stapelden mijn gevoelens zich op elkaar waardoor ik op een punt kwam dat ik eigenlijk het leven met deze benen niet meer zag zitten. Ik zag mijzelf niet met mijn benen een florissante toekomst tegemoet gaan want hoe ging iemand mij ooit serieus nemen als ik er zo uit zag. Eigenlijk had ik overal een negatieve reden voor om maar mijn toekomst af te kappen met als belangrijkste noemer natuurlijk mijn benen. Niet eens nog zo zeer het feit dat ik steeds beperkter werd in mijn bewegingen maar juist mijn uiterlijk en voorkomen zorgden ervoor dat ik eigenlijk al mijn dromen en hoop in de kast zette. Ik zat letterlijk en figuurlijk compleet vast in mijn eigen lichaam en dat dreef mij op een gegeven moment tot wanhoop. Mede omdat je weet dat bijvoorbeeld een liposuctie je een eind op weg zou kunnen helpen maar dat het op dat moment onbetaalbaar leek.
Only way is up
De uitspraak van Bibian Mentel deed mij heel veel omdat ik weet hoe waardeloos ik het leven vond in 2017 en dat het eigenlijk mij helemaal niets meer waard was. Hoewel ik dat niet aan de buitenwereld wilde laten zien en gewoon door knokte om maar onderdeel van het leven te blijven. Hoe negatief mijn gedachten gang toen ook was, toch is het gelukt om dat om te buigen en weer de zin van het leven in te zien. De knop ging om toen ik besloot om voor de liposucties te gaan. Hoewel het bedrag enorm was en ik dat in eerste instantie niet eens had, besloot ik er wel voor te gaan. Waar ik toch een bepaalde angst had dat ik het wellicht niet kon betalen, gaf het mij ook een boost want ik moest en zou dat bedrag bij elkaar sprokkelen. Waar het geld eigenlijk altijd een enorme barrière was, werd het nu mijn drijfveer en gaf het mij een nieuwe soort energie. Waar ik een half jaar daarvoor als een gebroken vogeltje door het leven ging, werd 2018 het jaar dat ik een vernieuwde energie kreeg. Ik had weer zicht op licht aan het einde van de tunnel en ik wist dat er verandering aan zat te komen.
Het leven is zoveel waard en hoe moeilijk je het nu ook hebt, er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Ik roep altijd “als ik het kan, dan kan jij het ook” als het gaat om de financiering van bijvoorbeeld liposucties. Hoe moeilijk het leven ook lijkt en hoe uitzichtloos het ook voelt, het kan goed komen. Vandaag is misschien niet de beste dag maar morgen krijg je weer een kans en het is zonde om dat op te geven. Het leven is kostbaar en je krijgt het niet altijd cadeau maar juist dat besef zal er voor zorgen dat je door je verdriet heen gaat komen. Ja, er zijn dagen dat mijn lichaam pijn doet, dat ik alleen maar moe ben en geen energie heb, dat mijn angsten naar boven komen als het gaat om de lipoedeem in mijn lichaam maar als ik dan kijk van hoe ver ik kom en hoe hard ik heb geknokt om hier te staan, dan weet ik dat het gewoon wel weer goed gaat komen. Het leven is soms gewoon waardeloos maar het is wel heel veel waard. Niet alleen voor mij maar ook voor jou!
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
