Het was vrijdag 17 november 2017, we zaten in een restaurant in Amstelveen voor mijn verjaardagslunch. Ik zou mij enorm vrolijk moeten voelen want het is mijn verjaardag maar het enige wat ik voel is een leegte en enorme wanhoop. Mijn benen worden steeds groter door de lipoedeem, ik word steeds minder mobiel en ik voel mij gevangen in mijn eigen lichaam. Mijn toekomst ziet er hopeloos uit als er niets gedaan wordt en ik voel de wanhoop groeien. Met deze benen wil ik niet leven, het belemmert mij in alles en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben 39 en steven af op invaliditeit. Die dag ben ik mij meer bewust van dan ooit te voor en ik voel mij diep ongelukkig.

Motivational speech

Het is mijn vader die die dag het woord neemt en tot mij probeert door te dringen dat het tijd wordt dat ik mijn verhaal ga delen. Dat ik de wereld ga laten zien wat lipoedeem met mij doet maar vooral wat het allemaal van mij afneemt. Dat ik een gevangene ben in mijn eigen lichaam en wel graag wil maar het niet kan. Simpelweg door twee benen die vol verkeerde vet cellen zitten en die steeds meer van mij af nemen. Het isolement waarin ik zit begint steeds groter te worden en ik wil steeds minder. Ik durf de wereld niet meer onder ogen te komen. Ik schaam mij, ik voel mij walgelijk en haat mijn lichaam. Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet meer uit lijk te komen.

Het is die dag dat in een restaurant in Amstelveen de tranen over mijn wangen stromen en het mijn vader is die mij probeert in te laten zien dat ik een verhaal heb wat de moeite waard is om te delen. Dat ik degene ben die mijn verhaal kan vertellen. Mijn moeder begrijpt mijn bezwaren want ik wil mijzelf niet aan de wereld laten zien en ik wil al helemaal niet laten zien wat lipoedeem met mij doet. Het liefst trek ik mij terug in mijn isolement en doe ik net alsof het er niet is. Ik leef mijn leven zoals ik mijn leven moet en kan leven maar verder wil ik niets.

Shine baby shine

Mijn vader geeft niet op en probeert als een ware Michael Pilarzyk mij in te laten zien dat mijn verhaal een spotlight verdient. Dat ik een aardig stukje kan schrijven waar ik mensen mee kan bereiken. Dat ik aan de wereld kan laten zien dat niet iedere vrouw dik is omdat zij teveel eet maar dat er vaak meer achter een lichaam zit. Dat ik, met mijn blog, een stap kan zetten. Dat het tijd wordt dat ik mijzelf laat zien.

Hoewel ik er helemaal geen zin in heb, wordt er die dag wel een zaadje geplant voor alles wat ik dit jaar heb meegemaakt en ben door gegaan. Hoewel alles in mij schreeuwt dat ik er niet over wil praten en al helemaal niet over wil schrijven, de tranen nog steeds over mijn wangen rollen en ik mij verdoofd voel van binnen, weet ik wel dat het de enige manier is om uit mijn isolement te komen. Al is het alleen maar voor mijzelf door gewoon op papier te zetten wat ik voel en hoe moeilijk ik de wereld soms vind. Ik die de advocaat van de positive vibes is, heeft het moeilijk met zichzelf en de wereld.

Hoop

Een maand later heb ik een consult bij Dr. Plusjé van het Centrum voor Lipoedeem staan en eigenlijk wil ik er niet eens meer heen. Het is wéér zo’n arts die alleen maar liposucties doet en daar hangt een te groot prijs kaartje aan. En het is vast wéér zo’n arts die met een scheef oog naar mij kijkt en een boel negativiteit over mij heen stort. Ik was op een punt beland dat ik dat niet meer kon handelen.

Nog geen uur later liepen wij naar buiten, beide met tranen in onze ogen. Dit keer tranen van vreugde want niet alleen was het gesprek heel positief maar er was ook weer hoop. Hoop met nog steeds een pittig prijs kaartje maar lang niet meer zo’n pittig prijskaartje als wat ik in 2015 voor mijn kiezen had gekregen toen ik voor het eerst naar een arts ging die gespecialiseerd was in lipoedeem.

One little word

Toen wij het Rode Kruis Ziekenhuis uitliepen op die bewuste dinsdagavond, herinnerde ik mij wat mijn vader zei: “stap in de spotlight en laat jezelf zien aan de wereld, vertel je verhaal”. Diezelfde avond bedacht ik mijn woord voor 2018: Shine. Ik zou de wereld laten zien wat lipoedeem met mij deed en ik zou 2018 het jaar laten worden waarin ik weer zou stralen.

Toen had ik geen idee hoe geweldig dit jaar zou worden. Een jaar met een platinum glimmend randje. Als ik mijzelf in de spiegel zie, heb ik het gevoel dat ik straal. Oké, niet na een nacht waarin ik amper heb geslapen van de pijn in mijn benen maar goed, pain is temporary. Ik zie mijzelf als een andere vrouw. Niet meer het hoopje boosheid en verdriet wat ik op 17 november 2017 was. Ik zie een vrouw die straalt en het leven wil omhelzen. Die het leven wil leven en de kansen die zij krijgt wil grijpen. Ik zie een vrouw die verlost is uit een lichaam waarin zij gevangen zat met drie operaties. Ik zie een vrouw die een verhaal te vertellen heeft en wie de wereld aan haar voeten heeft liggen. Shine, baby, shine!

Take care!

xoxo

Bron stockfoto’s: Shutterstock