“Ik kan mijzelf een hand geven, maar ik kan mijzelf nog geen knuffel geven – Fred van Leer”
Vorige week hoorde ik Fred van Leer in het programma Hoge Bomen de bovenstaande quote zeggen. Hoewel het leven van Fred van Leer andere ups and downs heeft dan de mijne, kon ik mij wel vinden in zijn uitspraak. Jarenlang heb ik mijzelf gehaat om wat de lipoedeem deed met mijn lichaam. Het klinkt gek om het uit te spreken maar ik haatte mijzelf als persoon voor wat een ziekte deed met mijn lichaam en leven. Een ziekte die genetisch bepaald is en waar je geen zeggenschap over hebt. Iets waar je niet om gevraagd hebt maar die er wel voor zorgde dat ik mijzelf haatte. Haat
Het klinkt keihard om te zeggen maar ik haatte mijzelf als persoon door de lipoedeem. Ik haatte het dat ik voor mijn gevoel geen discipline had. Ik haatte het dat ik voor mijn gevoel geen controle had over mijn lichaam. Ik haatte het dat ik geen doorzettingsvermogen had voor mijn gevoel. Ik haatte het dat ik niet snapte wat er met mijn lichaam gebeurde. Het werd zo erg dat ik mijzelf als persoon haatte want hoezo had ik het zo ver kunnen laten komen en leek er geen stop op te zitten. Mijn lichaam bleef immers groeien.
Frustraties zette ik om in haat. Boosheid zette ik om in haat. Er was maar een persoon schuldig en dat was ik. Niet wetende dat ik lipoedeem had. Niet wetende wat lipoedeem was. Niet wetende wat de impact van lipoedeem was. En eigenlijk ook niet meer willen weten wat de oorzaak was, het moest gewoon weg. Door de enorme haat die ik voelde, werd ik enorm streng voor mijzelf en pushte ik mijzelf over elke grens mogelijk. Als ik dan mijn lichaam niet kon oplossen, dan maar mijzelf op andere vlakken bewijzen. Niet dat het hielp om anders naar mijzelf te kijken want dat hatelijke stemmetje was zo diep geworteld dat het niet stil te krijgen was.
Een hand schudden
Iets wat je jaren tegen jezelf zegt of van jezelf vindt, gaat niet zomaar weg. Rome is ook niet in een dag gebouwd en je gevoel is er ook niet zomaar gekomen. Maar inmiddels ben ik op een punt dat ik mijzelf een hand kan geven en anders naar mijzelf kan kijken. Misschien komt het door de enorme rollercoaster waarin ik afgelopen twee jaar zat, who knows. Maar het breken van mijn bovenarm, heeft mij op verschillende vlakken anders naar het leven en mijzelf laten kijken. Het feit dat ik mijzelf inmiddels een hand kan geven, is dan ook wel speciaal wetende hoe mijn arm er lange tijd bij hing 😉
Maar eerlijk is eerlijk, hoe bizar is het dat een ziekte als lipoedeem, die genetisch bepaald is en die je gewoon even in je schoot geworpen krijgt, zoveel impact op je kan hebben. Zo erg dat je op een punt komt dat je jezelf gaat haten. Het zou niet mogen maar toch is het zo. Tegen iedereen die zich herkent in mijn verhaal, probeer jezelf toch die hand te geven. Knuffelen hoeft niet meteen maar die hand wel. Hoe kut het hebben van een chronische ziekte als lipoedeem ook is, het is het niet waard om jezelf te haten.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
