Als er iets is waar ik goed in was, dan was het wel over mijn grenzen gaan. Hoewel de lipoedeem mij aardig dwars zat lichamelijk, was er een bewijsdrang in mij om de wereld te laten zien dat een lichamelijke beperking mij niet ging tegen houden. Ik zou die trap oplopen, ik zou de hele dag op mijn benen staan en ik zou mij vooral niet laten tegen houden door lichamelijke grenzen. En zo ging ik iedere keer een stapje verder. Steeds een stapje verder dan ik eigenlijk kon en vroeg ik steeds net dat ene stapje meer van mijzelf. En iedere keer hield ik mijzelf voor “niet zeuren maar doorgaan”.
Duidelijke beperking
Mijn grenzen vervaagden en ik ging niet alleen over mijn grenzen maar anderen gingen ook over mijn grenzen. Ik stond het zelf toe omdat ik vond dat ik iets extra’s te bewijzen had met mijn lipoedeem lichaam. Ergens is dat ook zo in een maatschappij waar iedereen een mening heeft over een ander en vooral over een dikker lichaam. Ik bokste graag op tegen de vooroordelen en wilde de wereld laten zien dat ik niet onder die noemer hoorde. Het maakte mij niet uit of mijn benen enorme pijn deden of dat ik niet meer kon lopen, ik moest en zou het doen. Maar voor wie deed ik het eigenlijk want er was niemand die vond dat ik het moest doen, behalve ikzelf.
Tot ik mijn arm brak bijna 2 jaar geleden. Zelfs toen ik op de grond lag, en al voelde dat mijn arm gebroken was, was ik al eigenwijs. Ik wilde zelf opstaan, zelf naar buiten lopen en vooral zelf de regie houden. In mijn hoofd had ik al bedacht dat het gebroken was, simpel rekensommetje gemaakt dat het ongeveer 8 weken nodig zou hebben om te genezen en ondertussen ook nog even snel een check van de rest van mijn lichaam gedaan dus het kwam allemaal prima in orde. Nu lach ik erom want toen wist ik niet wat voor lijdensweg ik voor de boeg had en dat ik uiteindelijk zou eindigen met een blijvende beperking die heel duidelijk een grens aangeeft.
Gek hoe het werkt
Sinds ik met een enorm litteken op mijn arm loop, is dat wat mensen zien en over beginnen. Toch raar dat er anders naar een litteken gekeken wordt dan naar benen die anders zijn. Toch raar dat mensen nu wel een gesprek met mij beginnen als ze mijn arm zien maar nooit een gesprek begonnen toen mijn benen anders waren. Toch raar dat mensen nu wel naar mijn verhaal luisteren maar er niet voor open stonden toen mijn benen nog enorm waren. Toch raar hoe anders de wereld naar je kijkt.
Het is toch vreemd wat voor impact een litteken kan maken en hoe mensen dan op je reageren. Hoe mensen uit zichzelf een gesprek met je beginnen als je even een pauze neemt tijdens het banenzwemmen en een soort goedkeuring geven want ja, het zal wel pittig zijn met zo’n arm. Er waren zelfs bemoedigende woorden want ik deed het maar mooi en het zou vanzelf weer beter met mij gaan. Woorden die nog nooit iemand heeft gezegd toen ik nog enorme benen had. Woorden die ik juist toen nog wel meer nodig had om niet het gevoel te hebben dat ik mij altijd maar moest bewijzen. Dus ja, misschien moet ik dan maar gewoon een beetje misbruik maken van dat litteken op mijn arm. Het heeft mij in ieder geval wel geleerd dat ook ik grenzen heb en die gewoon mag respecteren.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
