Het voelt als een verademing als je met een arts of fysiotherapeut praat die je de ruimte geeft om je verhaal te doen en naar je luistert zonder oordeel. Mijn lipoedeem reis is inmiddels al heel wat jaren aan de gang en ik heb heel wat artsen of specialisten ontmoet die eigenlijk altijd hun oordeel wel meteen klaar hadden. Ik ben dan ook altijd aangenaam verrast als iemand de tijd neemt om naar je te luisteren, niet meteen over overgewicht begint en de tijd neemt om met je in gesprek te gaan. Op zo’n moment lijkt het wel of de spanning van mij afvalt omdat ik toch altijd op mijn hoede ben als het gaat om nieuwe “medische” mensen.
Altijd alert
Het viel mij afgelopen week weer op hoe ontzettend ik op mijn hoede ben als ik een nieuwe arts of fysiotherapeut ontmoet. Of zelfs als ik een nieuwe trainingsruimte in ga en er mensen zijn die ik niet ken. Ik vind het altijd weer spannend en ik merk dat ik met een gespannen gevoel dan zo’n ruimte in ga. In mijn hoofd heb ik de oordelen alweer klaar en ze komen er op de automatische piloot uit: “Kijk nou die dikkerd, die moet nodig trainen”. Niemand heeft het gezegd maar het zit vast gebijteld in mijn hoofd.
Mijn MLD fysiotherapeut zit namelijk sinds kort bij een nieuwe praktijk en in het kader van opstarten van mijn revalidatie, mag ik gebruik maken van de training zaal. Ik vind dat altijd spannend aangezien ik vaak genoeg opmerkingen over mijn gewicht heb gekregen of afkeurende blikken in andere training zalen zonder dat de mensen mij kenden of wisten waarom ik daar was. Inmiddels heb ik een manier gevonden om iedereen stil te krijgen want ik trek gewoon mijn rechtermouw op en laat het eindeloze litteken op mijn arm zien. Is natuurlijk niet de oplossing want ik mag gewoon, net als ieder ander, daar zijn en mijn training doen. Iedereen is daar immers om te herstellen en in beweging te komen. Maar toch voel ik die spanning en toch ben ik al in mijn hoofd het hele riedeltje af aan het gaan van eventuele vooroordelen en opmerkingen. Dat is namelijk wat ruim 20 jaar lipoedeem met je doet.
Aangenaam verrast
Ik was dan ook aangenaam verrast afgelopen week toen ik voor mij nog onbekende fysio, die onderdeel is van de praktijk, het gesprek met mij aanging terwijl ik liep te zweten op de loopband. Hij luisterde, gaf mij de ruimte en vroeg oprechte vragen. Geen tel had ik het gevoel dat hij mij beoordeelde of veroordeelde op wat hij zag. Behalve dat hij zich realiseerde dat ik van heel ver was gekomen en een flinke terugslag had gekregen door mijn arm en nu dus opnieuw van heel ver moest komen. Het raakte mij want hij zag mij om wie ik was en niet om mijn gewicht of lichaam.
Je zou denken dat iedere arts of specialist zich zo zou moeten opstellen tegenover iemand met een chronische ziekte of aandoening maar helaas zie ik toch iedere keer weer dat er nog genoeg artsen zijn die meteen hun oordeel klaar hebben op basis van de buitenkant. Niet alleen ik had helaas vorig jaar nog de ervaring met een chirurg die maar bleef doorgaan over mijn gewicht maar ik zie het ook nog steeds gebeuren bij lotgenoten. In deze tijd zou je toch denken dat er op de verschillende medische opleiding een vak “empathie” gegeven zou worden zodat men zich wat meer zou kunnen inleven in de patiënten. Beste medici van Nederland, wordt het niet eens tijd dat jullie het brilletje overgewicht eens af doen en verder kijken dan dat? Dat jullie eens naar de persoon kijken in plaats van wat het getal op de weegschaal aangeeft. Zou een hoop stress en spanning bij een hoop van ons schelen.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
