Toen mijn lichaam begon te groeien door de lipoedeem, wilde ik mijzelf onzichtbaar en zo klein mogelijk maken. Ik wilde mij zo onopvallend mogelijk maken en het liefst verdwijnen in de achtergrond. Iets wat ik wellicht al had als lange, slanke puber die altijd groter was geweest dan de rest en haar slungelige lichaam maar onhandig vond. Toen de lipoedeem explodeerde, was het gevoel van niet te opvallend zijn, mijn eerste prioriteit. Ik wilde niet in het middelpunt van de belangstelling staan en al helemaal niet in ongemakkelijke situaties terecht komen waar de aandacht op mij gericht zou worden. Terrassen met stoelen waar ik met mijn benen en billen niet in kon, werden dan ook altijd vermeden want stel je voor dat ik niet uit de stoel kon komen en hij aan mijn kont bleef hangen.
Verstoppen voor de wereld
Waar ik als puber al niet goed wist wat ik met mijn lichaam aan moest, zo wist ik dat al helemaal niet met mijn lipoedeem lichaam. Het voelde ongemakkelijk en ik schaamde mij ervoor. Ik was altijd alert op de blikken van anderen die vaak naar mijn benen afgleden. Ik was altijd op mijn hoede voor opmerkingen over mijn lichaam. Iets waar ik overigens nog steeds heel erg huiverig voor ben en nog altijd door bevries als iemand iets zegt wat op mijn lichaam slaat.
Ik wilde mij jarenlang het liefst verstoppen voor de wereld en vooral niet opgemerkt worden. Wellicht is daar mijn voorliefde voor zwarte kleding dan ook wel door ontstaan. Het werd een soort uniform waar ik mij veilig en vooral onzichtbaar in voelde. Daarnaast had ik een muur opgetrokken en waar ik bevroor door opmerkingen over mijn lichaam, zo hard kon ik zijn met grappen over mijzelf en mijn lichaam. Alles om maar te overleven en iedereen voor te zijn want als ik het zelf deed, dan kon een ander mij geen pijn meer doen. Wellicht een rare logica maar ergens ontwikkel je een bescherm mechanisme om maar te voorkomen dat je pijn wordt gedaan.
Onverwachte triggers
Mijn bescherm mechanismen waren tegelijkertijd mijn overlevingsmechanismen. Stilstaan was geen optie maar dat zorgde er tevens voor dat de gevolgen van mijn eigen gedrag en de impact van alles wat er gebeurde, nooit echt een plek heeft gekregen. Allemaal kleine trauma’s die zich opstapelden, net als lipoedeem vetcellen en uiteindelijk voor een heleboel onverwachte triggers zorgden. Ik voel mij nog steeds omgemakkelijk in grote gezelschappen en wil het liefst nog steeds verdwijnen naar de achtergrond. Ik wil niet alleen op een feest aankomen maar het liefst in een groep zodat ik niet opval.
Afgelopen week werd ik keihard geconfronteerd met mijn eigen trauma’s toen iemand riep “kom maar even op schoot zitten”. Over die opmerking is een heleboel te zeggen maar het triggerde bij mij meteen een hoop schaamte over mijn lichaam en gewicht. Ik voelde de pijn, schaamte en onmacht weer van de afgelopen jaren en jaren voor mijn liposucties. Schaamte voor mijn gewicht, angst over doorzakkende stoelen en ongepaste opmerkingen dat ik wellicht aan de zware kant was. Degene die de opmerking maakte, zal waarschijnlijk niet over deze dingen hebben nagedacht of begrijpen hoe ik mij voel of waar het vandaan komt. Maar ik voelde het wel en realiseerde mij weer hoe ontzettend traumatisch een ziekte als lipoedeem is en wat een impact het op je leven kan hebben.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
