Als ik één les geleerd heb van het leven met lipoedeem, dan is het wel dat ik er ijzersterk in ben geworden om te zeggen dat het altijd goed gaat. Het is mijn standaard antwoord geworden omdat ik geen zin meer heb om uitleg te geven op de momenten dat ik mij niet goed voel of dat het lichamelijk minder gaat. Het is niet eens dat ik dit naar de buitenwereld wil zeggen maar het is meestal alleen maar voor mijzelf. Als ik maar vaak genoeg zeg dat het goed gaat, dan zal het toch wel een keer goed gaan?

Hoogtepunten

Afgelopen twee weken genoot ik van een heerlijke vakantie met meerdere hoogtepunten die niet alleen een glimlach op mijn gezicht toverden maar ook mijn hart weer lieten lachen. Iets wat ik oprecht nodig bleek te hebben en niet echt bij stil had gestaan omdat ik het afgelopen jaar in mijn standje “het gaat goed” stond en alle signalen negeerde dat het niet goed ging. Het ging lichamelijk niet goed maar geestelijk ook niet en het enige wat ik wilde was mij ervoor afsluiten want dan was het er niet.

Nu ik dit opschrijf, moet ik er zelf om lachen hoe ik mijzelf voor de gek heb proberen te houden. Iets waarvan ik zou moeten weten dat het niet zo werkt want ik heb eerder rockbottom gezeten door de lipoedeem. Je zou denken dat ik de signalen inmiddels zou moeten herkennen en misschien heb ik dat wel gedaan maar ben ik automatisch in mijn overlevingsstand gegaan om mijzelf te overtuigen dat het “gewoon” goed ging. Iets wat ik jaren heb gedaan toen ik nog geen lipoedeem diagnose had en waardoor ik op de been bleef. Kennelijk is die strategie zo diepgeworteld dat het op ieder moment geactiveerd kan worden.

I got my smile back

Ergens wist ik dat de knop om moest en ik pakte alles aan wat ik kreeg aangeboden waarvan ik dacht dat het mij zou helpen uit die rockbottom put te kruipen. Niet eens om het gevecht met de lipoedeem of mijn arm aan te gaan maar meer omdat ik mij weer goed wilde voelen en weer wilde leven. Het was eng om de stap weer te moeten zetten omdat ik nu in een andere situatie zat en op -100 achterstand stond. Kennelijk moest ik weer rockbottom vallen voordat ik de knop kon omzetten en mij kon realiseren dat ik dit niet meer wilde.

De afgelopen maanden zijn er dagen geweest dat ik de bekende middelvinger de lucht in wilde gooien en alles wilde stoppen waar ik mee bezig was. Uit frustratie doordat de lipoedeem mij tegenwerkte. Uit angst omdat ik alles opnieuw moest leren en ervaren met mijn arm. Uit verdriet omdat het pijn deed weer zo hard te moeten knokken en het soms voelde als uitzichtloos. Maar afgelopen weken kwam het besef dat ik het niet voor niets allemaal heb gedaan. Het was kennelijk nodig om door de frustratie, angst en verdriet heen te gaan want voor het eerst in bijna 2 jaar voel ik niet alleen de kracht in mijn lichaam terugkomen maar voel ik vooral mijn glimlach terug komen. Mijn glimlach die ik zolang kwijt was maar die nu zo goed voelt. Het gaat misschien niet altijd goed maar het komt uiteindelijk altijd wel weer goed op zijn eigen manier.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com