Bijna 3 jaar geleden zat ik met mijn ouders in een Amstelveens restaurant voor een verjaardagslunch. Een lunch die gepaard ging met behoorlijk wat tranen omdat ik er volledig doorheen zat en mijn ouders mij probeerden te motiveren om mijn lipoedeem verhaal te delen. Het was vast een niet zo amusant gezicht voor het personeel maar gelukkig kon ik er af en toe nog een glimlach uitpersen. Inmiddels zijn wij drie jaar verder na die bewuste lunch en er is een hoop veranderd als het gaat om het onderwerp lipoedeem. Drie jaar vol met tranen, kwetsbaarheid en hoop. Hoop dat het leven beter kan, ook als je net als ik struggelt met lipoedeem.
Ingehaald door het verleden
Soms schrijf ik blogs over lipoedeem waarbij de tranen over mijn wangen stromen en soms schrijf ik blogs met een glimlach. Waar drie jaar geleden, het onderwerp lipoedeem en mijn benen, een onderwerp was waar niet over gesproken mocht worden, is het nu de normaalste zaak van de wereld om er over te praten. Drie jaar geleden voelde ik mij ellendig, verdrietig en boos. Drie jaar geleden was ik boos op de wereld en mijn lichaam met lipoedeem. Ik was boos op de verzekeraars en het feit dat ik wist dat liposuctie een hulpmiddel zou zijn maar onmenselijk duur was. Ik was boos op mijzelf dat ik een lichaam had wat zo anders was en een eigen leven leidde.
Alles voelde toen heel zwart en donker maar vooral uitzichtloos. Misschien nog wel uitzichtlozer dan de periode waarin ik diep in de schulden zat. Ik zat compleet gevangen in mijn eigen lichaam en wist dat ik op dat moment geen kant op kon financieel gezien als het ging om het betalen van liposucties. Hoewel ik na veel donkere schulden jaren eindelijk weer een beetje licht kon zien, bleef er een donkere financiële wolk boven mij hangen. Ik zat compleet verstrikt in een lichaam dat niet mee wilde werken en een verleden die mijn toekomst blokkeerden.
Er is hoop
Tijdens die bewuste verjaardagslunch was ik de hoop compleet kwijt, ondanks de positieve insteek van mijn ouders om mij te motiveren mijn verhaal te delen. Hoe diep ik toen ook zat, er is toen wel een zaadje geplant die uiteindelijk is gaan groeien en ervoor heeft gezorgd dat ik nu drie jaar later weer hoop heb. Hoop dat ik dingen kan bereiken die drie jaar geleden onmogelijk leken. Hoop dat er dingen zijn die kunnen veranderen. Hoop op geloof in mijzelf, ongeacht lipoedeem.
Drie jaar later is de lipoedeem er nog steeds maar kan ik er anders mee omgaan. Drie jaar later weet ik nog steeds dat ik liposucties zal moeten ondergaan om mijn leven leefbaar te houden maar weet ik ook dat ik het aankan en voor elkaar kan krijgen. Drie jaar later weet ik dat het delen van mijn verhaal mij als persoon helpt maar ook anderen helpt. Drie jaar later weet ik dat ik niet alleen sta maar dat er veel vrouwen zijn die net als ik leven met lipoedeem en door dezelfde frustraties heen gaan. Drie jaar later weet ik dat wij ons verhaal over leven met lipoedeem moeten blijven delen zodat de maatschappij ziet dat wij hier niet om hebben gevraagd maar er wel heel veel last van hebben. Drie jaar later weet ik dat je altijd hoop moet blijven houden, hoe diep je ook zit want als ik het kan, kan jij het ook.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.comÂ
