Jarenlang was mijn favoriete techniek, om de gevolgen van lipoedeem te negeren, “gewoon doorgaan” (insert hier een Barry Stevens voice). Vooral altijd werken was mijn favoriet, gewoon zoveel mogelijk werken en vooral bezig zijn. Als ik bezig was, dan hoefde ik niet bezig te zijn met mijn lichaam en al helemaal niet met wat er in mijn hoofd gaande was. Ik wilde niet stilstaan maar zo hard mogelijk doorrennen want als ik zou gaan stilstaan dan zou ik misschien wel naar mijn gevoel moeten luisteren en dan zou ik voelen hoe ik mij daadwerkelijk voelde, voornamelijk veroorzaakt door de gevolgen van lipoedeem. Dan zou ik geconfronteerd worden met mijn angst voor lipoedeem Heel lang kon ik dit overlevingsmechamisme volhouden, tot 21 september 2019.
One simple fall
Precies een jaar geleden, zorgde een klein richeltje, in een oud paleis in Marrakech, voor een complete stilstand in mijn leven. Op dat moment, toen ik bloedend op de grond lag met een arm die voelde als spaghetti (een marmeren trap en vloer met je gezicht en arm willen koppen is niet zo verstandig), begon mijn overlevingsmechanisme meteen te werken. Heel sec ging ik in mijn hoofd een checklist langs: tanden oke, gezicht oke, neus voelde gebroken, arm was foute boel maar 8 weekjes en alles was weer onder controle, benen deden enorm pijn maar ja die vloer gaf ook niet mee en ik was nog herstellende van de liposucties. Conclusie: 8 weken even arm in het gips, benen komt vanzelf wel goed en het leven kan gewoon door.
Nu moet ik er stiekem om lachen als ik zie hoe automatisch mijn lipoedeem overlevingsmechanisme in werking ging terwijl ik half versuft op de marmeren vloer lag. Na het checklijstje bedacht ik mij dat we nog even van Marrakech naar Agadir moesten, ik echt niet van plan was in Marrakech te blijven en dat ik gewoon met de reguliere vlucht naar huis ging. Niks aan het handje en ik had wel voor hetere vuren gestaan, ik had immers net 3 lipoedeem liposucties gehad dus ik kon dit makkelijk aan. De automatische piloot ging aan en ik deed mijn “ik hou mij groot en sterk” uniform aan. Ja, als ik al die jaren lipoedeem aan kan, dan is een gebroken arm en gekneusde, blauwe benen peanuts. Niet aanstellen, gewoon doorgaan en vooral niet te lang stil staan bij de pijn.
A lot can change
Die simpele gebroken arm met 8 weken gips, werd een gebed zonder end waarbij ik uiteindelijk 10 maanden met een gebroken arm liep en 2x geopereerd moest worden binnen 10 maanden. 10 maanden waarin ik natuurlijk wel gewoon bleef werken en maar bleef roepen dat een beetje pijn erbij hoorde maar van binnen eigenlijk steeds een beetje meer stierf. Benen die een enorme klap hadden gekregen en ruim een half jaar nodig hadden om weer een beetje oke te voelen. Mijn leven wat compleet on hold kwam te staan omdat ik elke dag pijn had en de meest simpele bewegingen niet kon. Langzaamaan moest ik mijn overlevingsmechanisme loslaten en erkennen dat het misschien niet zo goed ging.
Ik moest een pas op de plaats maken en mijn leven werd on hold gezet maar de lipoedeem staat niet stil en vindt juist een uitermate goede voedingsbodem in stil staan. Waar ik mij niet alleen zorgen maakte om mijn arm, was daar ook de angst voor de ontwikkeling van lipoedeem. Ik stond letterlijk stil en moest de angst onder ogen zien. En de angst was gegrond want lipoedeem geniet van stilstand en ziet zijn kans schoon om dan toe te slaan. Of het nou in de belemmering van mijn herstel was of gewoon het weer gaan nestelen op een plek waar het nog niet zat, lipoedeem had geen boodschap aan alle ellende waar ik doorheen moest afgelopen jaar. Waar ik nog steeds aan het opkrabbelen ben van mijn laatste arm operatie, ben ik nu alweer aan het nadenken hoe ik de lipoedeem moet gaan aanpakken. Juist dat waar ik een jaar geleden niet mee bezig wilde zijn omdat ik mij toen eindelijk goed voelde na het herstellen van de liposucties en weer zicht had op de toekomst. Het geeft maar weer aan dat lipoedeem er altijd is, niet zal rusten helaas en mijn angst voor lipoedeem dieper zit dan ik heb willen toegeven.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
