Toen ik een jaar geleden de liposucties voor de lipoedeem in mijn benen afsloot, had ik de verwachting dat het leven ging beginnen. Ik had er niet bij stil gestaan dat er lymfoedeem kon ontstaan na de operaties. Ik had er niet bij stil gestaan dat ik opnieuw moest leren lopen door de enorme veranderingen. Ik had al helemaal niet verwacht dat ik een intens fysiotherapie traject in moest om te revalideren en ervoor te zorgen dat alle verzwakte banden en spieren weer krachtig werden. Ik had ook niet verwacht dat ik naast de enorme investering in de liposucties, ik alsnog heel diep in de buidel moest gaan tasten om er maar voor te zorgen dat ik kon blijven meedraaien in de maatschappij.

Chronisch ziek zijn kost veel

Jarenlang heb ik geknokt om op de been te blijven en er voor te zorgen dat ik kon blijven werken en meedraaien in de maatschappij. Ik draaide uiteindelijk elke euro om, om de liposucties te kunnen betalen. Ik ging in discussie met de zorgverzekering en meerdere keren hoorde ik dat ik een punt had en dat het inderdaad een vreemde zaak was dat ik zoveel moest investeren om maar te kunnen blijven meedraaien in de maatschappij.

Ik denk dat als ik alle betaalde zorg facturen bij elkaar optel die ik zelf heb moeten betalen de afgelopen 20 jaar, dat ik daar een leuk huis van zou kunnen kopen. Natuurlijk ben ik dankbaar voor alle zorg die wel vergoed wordt maar het blijft een feit dat als je een chronische ziekte hebt, die ook nog eens niet erkend wordt zoals lipoedeem, dat je dan alsnog tegen hoge kosten op blijft lopen en je eigenlijk soms alleen maar werkt om alle zorg facturen te betalen die er weer voor zorgen dat je weer kunt blijven werken. Een rare vicieuze cirkel die maar niet lijkt te eindigen.

Je zou denken dat het zou veranderen

Door het intensieve revalidatie traject na de liposucties, die uiteindelijk een enorme investering waren om ervoor te zorgen dat ik kon blijven meedraaien in de maatschappij, heb ik uiteindelijk kennelijk al mijn fysiotherapie behandelingen opgebruikt. En daar werd ik mee geconfronteerd toen ik ongelukkig ten val kwam, mijn bovenarm brak, geopereerd moest worden en weer moest revalideren. Maar dat revalideren kwam er nog niet van want mijn fysiotherapie behandelingen zijn op en weer moet ik diep in de buidel tasten om mee te kunnen blijven draaien in de maatschappij.

Niemand weet aan het begin van het jaar dat je aan het eind van het jaar misschien fysiotherapie nodig hebt omdat je een ongeluk krijgt. Niemand kan in de toekomst kijken en een voorspelling maken van de zorg die je nodig hebt. Maar een ongeluk krijgen, naast het hebben van een chronische ziekte, zorgt ervoor dat je dubbel zo hard moet knokken om maar staande te blijven. En de zorgverzekeraars halen hun schouders op want regels zijn regels en jij hebt je behandelingen al opgemaakt toen je knokte om zo goed mogelijk te revalideren zodat je gewoon kon blijven werken en doorgaan. Nee minister president Rutte “het gaat inderdaad goed in Nederland” maar niet voor de mensen die keihard geconfronteerd worden met een chronische ziekte of onvoorziene medische kosten. Wordt het niet eens tijd om de realiteit onder ogen te zien en te realiseren dat het wellicht niet zo goed gaat in Nederland?

Take care!

Xoxo

Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com