Als je de diagnose van een chronische aandoening zoals lipoedeem krijgt, dan staat de wereld op zijn kop en tegelijkertijd zullen er puzzelstukjes op zijn plek vallen. De diagnose is de start van een emotionele rollercoaster die vele up’s and down’s zal kennen. Het zal rust geven omdat je eindelijk weet wat je hebt maar het zal ook veel onrust geven want hoe nu verder en hoe gaat de toekomst eruit zien met lipoedeem? Het is vooral een hele emotionele beladen reis, helemaal als je jaren moet vechten voor wat je waard bent. Gedurende deze reis zal er ook een stukje rouw en loslaten zijn. Loslaten en afscheid nemen van de vrouw die je was en tegelijkertijd accepteren van de vrouw die je nu bent met een diagnose en chronische aandoening.

Liefdevol afscheid nemen

Heel lang heb ik vast blijven houden aan dat meisje wat ik was. De lange, slanke benen die met gemak een rondje Gaasperplas renden. Weliswaar mopperend omdat ik het niet leuk vond maar ik zou er nu een moord voor doen om met gemak zo’n rondje te lopen. Het meisje met de lange benen die de wereld ging ontdekken en veroveren. Heel lang heb ik gedacht dat ik terugkon naar dat meisje als mijn lichaam maar gewoon weer terugging naar normaal doen en de lipoedeem opdonderde. Toen ik na mijn eerste liposuctie mijn been zag, kwam daar het sprankje hoop dat dat meisje weer in zicht kwam.

Alleen was ik ten tijde van mijn liposucties al 39 jaar en was er in de loop der jaren een hoop gebeurt. Niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. Ik hield mij vast aan een ideaalbeeld wat ooit was geweest. Een beeld van voor de puberteit en voor het echte leven. Een beeld wat geen lipoedeem had en jarenlang niet weten dat ik lipoedeem had. Een beeld met een lichaam wat perfect was door mijn jeugdigheid en sportieve leven. Ik hield mij vast aan het perfecte plaatje wat er ooit was. Dat plaatje blokkeerde mijn acceptatie van wat er nu is en hoe mijn lichaam, door de lipoedeem en het ouder worden, nu is. Ik kon niet accepteren dat dit nu de realiteit is en bleef knokken tegen mijzelf.

Nieuwe start

Het gesprek met de nieuwe internist, waar ik vorige week over schreef, heeft mij nieuwe inzichten gegeven. Hij wilde niet terugkijken naar het verleden maar vooral kijken naar het heden. Wat kan ik nu doen om mij weer beter te gaan voelen en vooral beter te blijven voelen? Ik ben nu 45 jaar en als het goed is, ben ik pas op de helft van mijn leven. Ik heb nog een heel groot deel leven dat er aan komt. Wil ik mij blijven spiegelen aan dat meisje wat ik ooit was en mijzelf het eigenlijk alleen maar moeilijker maken? Of ga ik voor de vrouw die ik nu ben, met lipoedeem en behoorlijk wat littekens, en zorg ik dat ze nog een geweldige tweede deel van haar leven heeft?

Het is tijd om liefdevol afscheid te nemen van de meisje met die lange, slanke benen die moeiteloos rondjes rende. Ze is onderdeel van mij en zal altijd onderdeel van mij blijven maar ik kan haar niet meer als mijn ideaalbeeld blijven houden. Ik ben Marije, ben 45 jaar en leef met een lichaam met lipoedeem. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen maar ik weet wel dat ik het mijzelf gun om er een geweldige toekomst van te maken. Lipoedeem heeft veel jaren van mij afgenomen, het is nu genoeg. Lipoedeem is er en gaat niet meer weg maar ik laat het mij niks meer afnemen.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com