Afgelopen zaterdag hoorde ik de uitspraak “vechten levert meer pijn op dan toestaan” en ineens leek het of er een puzzelstukje op zijn plek viel. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik moest vechten om mij te bewijzen. Op het moment dat mijn lichaam begon te veranderen had ik het gevoel dat ik moest vechten voor mijn plekje in de maatschappij. Op het moment dat ik de diagnose lipoedeem kreeg had ik het gevoel dat ik moest vechten tegen de verzekeraars en meningen van specialisten die vonden dat ik “maar moest afvallen”. Uiteindelijk leverde al dat vechten alleen maar meer frustraties en boosheid op die zich keihard vast hadden gezet in mijn lichaam.
Toestaan
Hoewel ik wel geloof in een goede portie vechtlust, vocht ik op de verkeerde manier. Ik vocht puur uit frustratie. Jarenlang omdat ik niet wist wat ik had en toen ik eindelijk de diagnose lipoedeem had, vocht ik tegen een immens instituut waar zoveel meer achter zit dan je eigenlijk ziet. Ik was zo ontzettend boos en gefrustreerd over een lichaam wat niet mee werkte en maar bleef groeien. Ik was zo ontzettend boos en gefrustreerd toen ik de diagnose kreeg en voor het eerst werd geconfronteerd met een “botte” dermatoloog die het nodig vond om mij compleet neer te halen door te zeggen dat ik niet te behandelen was. Ik was zo ontzettend boos en gefrustreerd over mijn eigen financiële situatie en dat de verzekering niet mee wilde werken.
Ik was boos op alles en iedereen maar tegelijkertijd worstelde ik met de diagnose en het vooruitzicht want als er een ziekte is die onvoorspelbaar was, dan is het lipoedeem en ik zat op dat moment al in fase 4. Door al mijn boosheid en frustratie kon ik de pijn en het verdriet niet meer toestaan. Er zat een betonnen muur om mijn hart en het enige wat ik deed was mijzelf keihard straffen door de lat steeds hoger te leggen. Ik werd meedogenloos voor mijzelf en kon mijzelf niet toestaan om te rusten. Het enige wat ontstond was een enorme negatieve vicieuze cirkel waarin ik mij meer en meer pijn deed.
Ga door maar wees mild
Pas toen ik het liposuctie traject in ging, kon ik mijn boosheid een plek gaan geven en kon ik toegeven aan de emotionele rollercoaster waarin ik terecht kwam. Maar toch kon ik het vechten niet helemaal loslaten want lipoedeem en alle gevolgen zit zo diep geworteld. Maar waar ik voorheen elke dag met mijzelf en mijn lichaam in gevecht was, kon ik eindelijk mijzelf toestaan om naar mijn lichaam te luisteren en toe te staan dat er dagen waren dat ik mij niet goed voelde.
Het echte toestaan kwam pas toen ik mijn arm brak en stil kwam te staan. Letterlijk niets kunnen was voor mij het keerpunt om het vechten tegen mijzelf en mijn lichaam los te laten. Toestaan dat het niet gaat, toestaan dat er soms lipoedeem dagen zijn dat het niet goed gaat en toestaan dat er arm dagen zijn dat het even niet kan zoals ik wil dat het gaat. Ik kan blijven vechten tegen mijn eigen lichaam maar uiteindelijk heb ik alleen mijzelf daarmee. Als er 1 les is die ik dit jaar heb geleerd dan is het wel dat ik met toestaan meer bereik dan met tegen mijn boosheid en frustratie vechten.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.comÂ
