De herinneringen uit mijn jeugd bestaan onder andere uit de eindeloze zomerdagen op de camping in Bloemendaal. Vooral de stranddagen staan in mijn geheugen gegrift. Op het fietsje door de duinen naar het strand, de hele dag in niets anders dan een zwembroek lopen, speciale lekkernijen die bij een stranddag hoorden, uren in de zee en aan het einde van de dag een ijsje. Het zijn herinneringen aan een leven zonder lipoedeem. Het zijn vooral zorgeloze herinneringen waar mijn enige prioriteit zwemmen en spelen was. Toen ik als tiener naar Zandvoort verhuisde met mijn ouders, werd het strand mijn werkplek en liep ik de hele zomer in de bediening op het strand. Mijn benen waren toen geen enkel probleem en van lipoedeem was toen nog geen sprake. Maar toen de lipoedeem zich ging ontwikkelen, werd het strand iets waar niet meer over gesproken mocht worden.

Onbespreekbaar

Toen mijn benen gingen groeien en ik geen idee had wat er met mij aan de hand was, werden niet alleen mijn benen een onderwerp waar ik niet over wilde spreken maar een dagje naar het strand gaan, werd helemaal een onderwerp waar niet over gesproken mocht worden. Toen was het nog niet zo dat ik moeilijker liep maar was het vooral de schaamte. De schaamte voor mijn lichaam, niet weten wat er met mij aan de hand was en vooral mij heel erg ongemakkelijk voelen. Het liefst verstopte ik mij en ging liever heel veel werken, zo had ik een excuus om niet naar het strand te hoeven.

Naarmate de jaren verstreken en mijn benen bleven groeien, werd lopen een steeds groter probleem. De afstand met het strand werd steeds groter. Niet alleen door mijn eigen schaamte maar vooral door het feit dat het strand op gaan en afkomen, niet meer te doen was. Mijn benen voelden altijd loodzwaar aan en ik kon simpelweg niet door het zware zand ploegen of de hoge berg oplopen naar de boulevard. Dus ik woonde in een kustplaats maar kwam nooit in de buurt van het strand en de drempel werd steeds groter.

Een klein beetje vrijheid

Gisteren liep ik voor het eerst sinds jaren met blote benen en voeten in de zee op het Zandvoortste strand met het meest blije hondje op de wereld. Champ rende als een dolle over het strand achter zijn bal in en de golven in. Ik liep met een glimlach op mijn gezicht, mijn voeten in de zee en een glimlach op mijn gezicht. Waar ik een paar weken terug mijn fietsangst overwon, zo overwon ik gisteren mijn angst voor het strand. Iets wat ik 2 jaar geleden nooit had kunnen dromen toen ik Champ adopteerde.

Ja, het lopen door de zee en het harde vochtige zand ging prima. Nee, het was nog steeds een verschrikking om door het zware, mulle zand terug te komen naar de boulevard en laten we het maar niet hebben over de berg omhoog. Maar even onbezorgd met mijn voeten in de zee en even geen last hebben van lipoedeem of benen die niet meewerken, voelde geweldig. Die herinnering is voor mij eentje om te koesteren. Lipoedeem heeft mij in de loop der jaren zoveel afgenomen maar inmiddels neem ik het stapje voor stapje terug, samen met mijn kleine stuiterballetje op 4 pootjes.

Take care!

xoxo