Vorige week mopperde ik nog over social media maar afgelopen week werd ik aangenaam verrast door mijn eigen herinneringen op Facebook. Een herinnering waar ik eigenlijk niet meer zozeer bij stil sta maar die wel ontzettend veel met mij deed toen ik hem zag. Ik werd verrast door wellicht de meest kwetsbare foto die ik ooit heb gemaakt. Een foto vlak voor mijn eerste lipoedeem liposuctie. Het ongeloof en de kwetsbaarheid straalt van mijn gezicht af. Een bijna 40 jarige die nog nooit geopereerd was en die uit de meest kwetsbare financiele positie kwam, die stond nu voor een levensveranderende operatie die haar weg naar invaliditeit hopelijk zou stoppen. Ik had geen idee waar ik aan begon of wat mij te wachten stond en had nooit kunnen bedenken wat een rollercoaster de afgelopen vijf jaar zouden worden.

Shock en angst

Bij de eerste liposuctie werd er 15.5 liter uit mijn linkerbovenbeen gehaald. 15.5 liter ziek vet wat ik al jaren meesleepte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nu ik het 5 jaar later opschrijf, lijkt het nog steeds als iets wat niet echt is en wat eigenlijk een slechte film was. Nog steeds besef ik het soms niet, ondanks alle vooruitgang die ik heb gemaakt afgelopen jaren. Mijn moeder had het idee dat ik na de operatie in shock was en misschien was ik dat ook wel. Overweldigd door alles wat er die dag gebeurde en wellicht ook wel angst voor wat er zou komen.

Ik had namelijk een diep gewortelde angst dat de vetcellen die er nog wel zaten, dat die misschien weer meteen zouden gaan groeiend. Dat de plekken die nog niet behandeld waren, vetcellen zouden verplaatsen naar de geopereerde plek. Ik weet het, dat klinkt als heel onrealistisch maar op dat moment was het een angst die er zat. Angst dat ik teveel zou eten en vetcellen zou triggeren. Angst voor de pijn. Angst dat de volgende operatie niet zo smooth zou gaan. Maar vooral ook ongeloof dat ik ineens een been had wat er uit zag als een been en niet als de olifantenpoot waar ik jarenlang mee liep. De pijn vergeet ik dan maar even want die viel toen ontzettend mee, vergeleken met wat daarop nog zou volgen.

Kwetsbaarheid

Ik heb mij nog nooit zo kwetsbaar gevoeld als na de 1e liposuctie. Het leek net alsof er een laag van mijn muur afgepeld werd en ik ineens in een ander lichaam terecht kwam. Het gaf hoop dat ik eindelijk mijn onzekerheid aan de kant kon gaan zetten. Het gaf hoop dat ik eindelijk stappen in het leven zou durven gaan zetten. Ik had alleen er niet op gerekend dat het een hell of a ride zou worden waarin ik ontzettend zou worden geconfronteerd met pijn, eindeloos herstel, op hol geslagen hormonen en nog steeds altijd rekening moeten houden met je lichaam.

Nu werkte het ook niet in mijn voordeel dat ik een jaar later mijn bovenarm brak en compleet stil kwam te staan. Maar 5 jaar geleden, had ik niet kunnen bedenken dat het zo’n hell of a ride zou worden. Optimistisch en onwetend als ik toen was, dacht ik dat ik “die liposucties” wel even zou doen maar misschien heb ik dat onderschat. Misschien heb ik onderschat hoe heftig de lipoedeem in mijn benen eigenlijk was. Misschien heb ik ontkend dat ik toch zieker was dan ik wilde zien. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog als het gaat om het resultaat. Als ik terugkijk dan heb ik mij vergist in de impact en gevolgen van het traject maar ben ik nog steeds blij dat ik de mogelijkheid had om het te doen. Zonder die liposucties had ik niet gestaan waar ik nu sta en dat is de pleister op de wond die het hele traject heeft geslagen.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com