Soms zou ik willen dat ik even een pauze kon nemen van een ziek lichaam. Gewoon even alles op pauze zetten en voor even niet bezig hoeven zijn met de gevolgen van lipoedeem of andere ongemakken. Gewoon even je lichaam stop zetten en ondertussen met een gezond lichaam op vakantie gaan. Gewoon even nergens aan hoeven denken of rekening mee hoeven houden. Gewoon er niet mee bezig zijn of met een ziek lichaam geconfronteerd worden. Gewoon even zorgeloos zijn en alles kunnen doen wat je zou willen doen.
Gewoon even
Het klinkt zo utopisch .. gewoon even. Heel vaak heb ik gedacht als ik nou gewoon even deze benen niet had, dan zou het leven geweldig zijn. Alle bijkomende symptomen van lipoedeem en alle extra’s die er nog bijkwamen, schoof ik onder het kleed en bestonden niet. Aan mijn benen was geen ontkomen, die schoof ik niet zo even opzij. Ik riep wel regelmatig dat ik graag nieuwe benen wilde, gewoon deze er even afschroeven en dan nieuwe, goede benen erin schroeven. Afgelopen jaar had ik hetzelfde gevoel bij mijn rechterarm en vlak voor mijn tweede operatie, riep een vriendin “beter halen ze deze vervelende arm eraf en schroeven ze er een nieuwe aan want deze is alleen maar lastig”.
Gewoon even zou soms zo fijn zijn. Gewoon even een normaal lichaam. Gewoon even energiek de dag beginnen en niet halverwege overvallen worden door vermoeidheid. Gewoon even kunnen doen en laten wat je graag wil. Gewoon even nergens rekening mee hoeven houden of je aan te passen aan je gezondheid. Gewoon even normaal zijn.
Deal with it
Toen ik op mijn diepste dieptepunt zat en ik het idee had dat het leven uitzichtloos was, ik de hele ziekte lipoedeem wel wilde vermoorden omdat het steeds meer van mij af nam, heb ik zo vaak gedacht aan “gewoon even”. Toen ik eindelijk de liposucties aan mijn benen kon doen, was mijn ideaalbeeld “gewoon even” en was ik vol optimisme. Misschien was dat optimisme eigenlijk een verwachting want uiteindelijk verdween er wel heel veel vet uit mijn benen maar had ik nog steeds lipoedeem. Een chronische ziekte verdwijnt niet gewoon even. Een chronische ziekte is er altijd. De ene dag heel veel en de andere dag misschien wat minder.
Gewoon even denk ik niet meer, afgelopen jaar heeft er voor gezorgd dat ik nog bewuster dag bij dag leef. Wat ik vandaag kan, kan ik misschien morgen niet. Kennelijk had ik een val en een jaar uit de running zijn nodig om niet meer te kunnen wegrennen van de lipoedeem. Niet meer te kunnen vluchten van de lipoedeem en net doen alsof het er niet is. Door continue te vluchten, rende ik ook weg van de acceptatie dat het er is en dat lipoedeem niet weg gaat. Ik kon nog zo hard rennen en nog zo hard knokken, het veranderde niets aan het chronisch ziek zijn. De acceptatie is het allermoeilijkste wat er is maar het is wel de enige manier om het leven met een chronische ziekte dragelijk te maken.
Take care!
xoxo
