Vroeger als klein meisje had je penvriendinnen. Tegenwoordig gaat het er allemaal wat anders aan toe. Barbara en ik hebben besloten om elkaar weer ouderwets een brief te schrijven over de dingen die spelen in ons leven of die ons zijn opgevallen. Vandaag is het weer tijd voor onze maandelijkse briefwisseling. Vandaag is het tijd voor mijn reactie op de brief van Barbara. Een reactie met een nostalgisch tintje en met een randje boosheid over deze wereld.

Lieve lichtjes verspreidende Bar,

Ik liep vast met deze brief. Heel erg vast zelfs. Raar hé, vroeger was een brief schrijven naar een pen vriendin zoveel simpeler. Het ging over de simpele dingen in het leven. Wat je had gedaan, met wie je had gespeeld, hoe het op school ging en waar je op vakantie ging. Bij volwassen worden, komen de serieuze levenszaken. Soms verlang ik naar vroeger, geen serieuze zaken maar onbezonnen en vrij door het leven gaan. Een mate van nostalgie overviel mij toen ik je brief las maar er was ook een boosheid die hij opriep.

In je brief lees ik die onbezonnen en vrije kijk op het leven. Je wil lichtjes verspreiden en een ander die glimlach schenken. Ik vind het een fantastische ambitie en ik denk dat je dat ook gewoon moet blijven doen. Altijd moet blijven doen. Dit is wie jij bent en wat bij jou hoort. En wat iemand anders ervan vindt, screw them. Volg je pad, volg je hart en doe waar jij je goed bij voelt.

Maar wat mij raakt is dat je schrijft dat jij ook recht hebt om deel uit te maken van deze wereld en dat je ziet dat veel mensen met een maatje meer, kennelijk die plek in deze wereld niet mogen hebben en door de buitenwereld worden bekritiseerd om wie zij zijn. What happened in this world dat je er niet meer mag zijn als je een maatje meer hebt? Wie heeft dat bepaald? In welke grondwet staat het dat als je een maatje meer hebt, je geen recht meer hebt op een plekje op deze wereld en dat er mensen zijn die daar genadeloos kritiek op mogen leveren? Ik heb die memo namelijk gemist. Ik ben namelijk opgevoed met het idee dat iedereen is wie hij is en iedereen recht heeft op een plekje op deze wereld. Ik ben opgevoed met het idee dat iedereen gelijk is en je dat gewoon respecteert.

Het maakt mij boos dat meisjes in deze wereld opgroeien met het idee dat je een verschrikkelijk wezen bent als je iets anders bent dan het heersende beeld in deze maatschappij.  Het geeft namelijk aan dat je nooit never ever goed bent zoals je bent. Je moet namelijk een killerbody hebben, je voeden met rechts gedraaide door vrije loslopende koeien herkauwde quinoa en altijd op zoek zijn naar de beste versie van jezelf. Maar wanneer heb je die beste versie van jezelf gevonden? Wanneer is het genoeg? Wat voor beeld geven wij aan jonge meisjes dat het nooit goed genoeg is en dat je anderen mag bekritiseren om hoe zij eruit zien? Wat is dan die ultieme beste versie van jezelf die goed genoeg is om dat plekje in deze wereld op te eisen?

Maar ik ben mijn vrije en onbezonnen geest in de loop der jaren ook kwijt geraakt. Waar ik vroeger een meisje was die met twee verschillende All Stars naar school ging en mij niet druk maakte om wat anderen dachten, merk ik dat mij daar steeds bewuster van ben geworden. Bewuster omdat de wereld steeds harder is geworden, de kritieken steeds harder zijn geworden en mensen soms geen grenzen meer kennen in wat zij zeggen. Ik verbaas mij er soms over hoe schaamteloos mensen reageren op social media en daarin geen grenzen meer kennen. Soms verlang ik nog terug naar de tijd dat je telefoon een draadje had, je elkaar nog een brief moest schrijven om te laten weten waar je mee bezig was en er alleen tijdschriften en tv waren.

De wereld is veranderd en soms beangstigd mij dat wel. Laat mij dan maar lekker een nostalgische gloeilamp zijn met een intens leven maar dan wel MIJN leven op MIJN manier met MIJN normen en waarden. Mijn leven waarin ik oké ben met wie ik ben maar ook oké ben met wie een ander is. En weet je, wees jij wie jij bent en doe jij waar jij je goed bij voelt. Dus verspreid die lichtjes en toon je medemens die glimlach. Het maakt je namelijk wie jij bent.

Toen ik deze brief schreef, was er een liedje waaraan ik moest denken. Een heel nostalgisch liedje: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder van Ramses Shaffy.

En daarmee sluit ik af lieve Bar. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder heel veel!

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin