Het is inmiddels alweer 6 jaar geleden dat wij afscheid namen van Spike maar we hebben het nog regelmatig over hem. Soms vliegt er ineens een Spike anekdote voorbij in een gesprek of komt er ineens een herinnering naar boven bij bepaalde plekken. Hoewel ik nooit had kunnen denken dat honden zo’n grote en belangrijke plek in je leven zouden kunnen nemen, merk ik nu nog steeds wat de impact is geweest van Spike en Minimi. Niet alleen op mijzelf maar ook op mijn ouders en andere mensen die ze kenden. De herinneringen op Facebook zijn ook vaak een flashback naar net het moment waarop de foto gemaakt werd of de gebeurtenis die er aan vooraf ging. Heel vaak heb ik de vraag gekregen of ik geen nieuw hondje zou willen en hoewel ik soms wel eens twijfel en ook wel eens op adoptie sites kijk, weet ik op dit moment zeker dat ik er even geen plek is voor een nieuw hondje.
De impact is enorm
Hoewel ik echt gek ben op honden, realiseer ik mij ook dat ze een enorme impact hebben op je leven. Dat ging ik mij pas realiseren nadat ik geen honden meer had. Ik stond altijd aan voor Spike en Minimi en mijn hele leven was er op ingericht. Spontaan gaan eten na werk of een dag wat langer weg zijn, zat er gewoon niet in en wilde ik zelf ook niet want ik wist dat ze altijd thuis op mij aan het wachten waren. Pas toen ze er niet meer waren, ondervond ik hoe erg mijn leven ingericht was op het hebben van honden.
Maar de echte impact kwam pas, toen ik afscheid van ze moest nemen. Hoewel je diep van binnen altijd weet dat je je huisdieren zult overleven, is het verdriet verschrikkelijk als je daadwerkelijk afscheid moet nemen. Helemaal als ze heel lang in je leven zijn geweest. Ik heb uiteindelijk 15 jaar honden gehad en Spike en Minimi waren er altijd, op de goede en de slechte momenten. Als je er dan ineens alleen voorstaat, dan komen die goede en slechte momenten wel anders bij je binnen. Helemaal in mijn geval want Spike en Minimi waren er echt in de jaren die voor mij een dieptepunt waren.
Mooi herinneringen
Het verdriet is inmiddels gesleten en heeft een plekje gekregen maar de herinneringen die ik aan ze heb, blijven er altijd. Misschien is dat ook wel een van de redenen waarom er geen plekje is voor een nieuwe hond op dit moment. Iedere hond zal zijn eigen karakter hebben maar er gaat er geen een zijn zoals Spike en Minimi. Dat blijf ik ook in mijn achterhoofd houden.
In mijn huis staat nog steeds een mooie foto van Spike en ook Minimi is nog vertegenwoordigd in de vorm van een beeldje waar zijn as in zit. Klinkt misschien luguber maar voor mij voelt dat okay. Alleen Spike verdient nog een mooi herinnering in de vorm van een beeldje want die zit nog steeds in het blik waarin hij ooit is thuisgekomen. Het verdriet en gemis was toen te groot om een keuze te maken en gelukkig zijn er tegenwoordig heel veel mooie asbeeldjes te koop. Gelukkig zit de herinnering altijd in mijn hart en zal ik ze nooit vergeten.
Hoe zijn jullie omgegaan met het verlies van een huisdier?
Take care!
xoxo
Prachtige foto van jou met Spike. Ja, herkenbaar hoor. Ik heb jarenlang een kat gehad en dat was ook echt mijn maatje. Toen we hem moesten laten inslapen, heb ik daar heel lang heel veel last van gehad. Je hecht je toch aan een huisdier. We hebben een kleine urn met zijn as staan.
Ik voel het. En het is niet alleen bij honden. Er zit nog steeds een gat in mijn hart van een van onze katten. Geen enkel ander dier (of mens) heeft dat kunnen opvullen. Juist omdat ze allemaal hun eigen ikje zijn. Maar voor mij zijn het ook de mooie herinneringen die blijven. Ook de pijn, toch? Is toch een reflectie van hoeveel ze betekenden. En we hebben nu twee geweldige katten, waar ik ook intens van geniet – ook als de kater mij het bloed onder de nagels vandaan haalt. Hij kan ontzettend irritant zijn, maar is zich daar compleet niet van bewust en daardoor wordt het weer … schattig. En ons prinsesje dat zelf bepaalt wanneer het knuffeltijd is en geen genoegen neemt met ‘nee, ik moet werken’.
En dan onze chihuahua. Wat ben ik blij dat ik niet eerder wist hoe fantastisch chihuahuas waren, want anders hadden we er nu 3 of zo gehad. En dat kan niet. Chi kan gelukkig vaak overal mee naar toe, is heel flexibel en gewend om kantoorhond te zijn.
Oh man, ik ga hem zo missen. Mijn hart breekt nu al. Maar elke dag bouwt hij ook een stuk aan mijn hart vast. En ik geloof dat hij misschien niet helemaal in dat gat van mijn bijzondere kat past, maar hij maakt het wel dragelijker.
(En ik denk dat er ergens in de toekomst echt wel weer een hond voor je is. Nu nog niet, misschien, maar ik weet zeker dat als het moment daar is je het herkent. Al is het een ‘deelhond’.)