Heel vaak roep ik dat ik emoties maar stomme en vooral onnodige dingen vind. De emoties kunnen daar natuurlijk niets aan doen maar het is vooral het feit dat ik vaak emoties heb, die niet bij het gevoel of situatie passen. Dat klinkt misschien een beetje vaag maar een goed voorbeeld is dat ik regelmatig in situaties heb gezeten waarbij ik eigenlijk boos was maar de tranen over mijn gezicht stroomden op moment dat ik mij wilde uiten. Mijn boosheid kwam dan niet goed tot uiting omdat de andere partij dan vaak dacht dat ik verdrietig was. Niet alleen heel frustrerend maar regelmatig heb ik mij ook heel erg machteloos gevoeld omdat ik mijn verhaal dan wel deed maar de emotie totaal verkeerd was en het mijn oorspronkelijk gevoel verzwakte. Heel vaak heb ik dan ook geroepen dat het fijn zou zijn als er een soort catalogus zou zijn waaruit je de juiste emotie kon kiezen die bij je gevoel hoort.
Inzichten
Afgelopen week had ik weer zo’n moment waarbij er tranen waren op een moment dat ik eigenlijk heel erg opgelucht was maar de spanning er wel uit kwam. Na een paar jaar struggelen met een internist, van het Centrum voor Gezond Gewicht, waarbij ik mij niet gehoord en gezien voelde, heb ik begin dit jaar het besluit genomen dat ik naar een andere internist wilde in een ziekenhuis dichterbij. Hoewel ik achter mijn besluit stond (en uiteindelijk ook een besluit dat ik moest nemen want de oude internist ging met pensioen en het ziekenhuis besloot om niet verder te gaan met Saxenda want veilige medicatie die via de huisarts kan), had ik toch een hoop opgebouwde spanning in mijn lichaam. Waar ik nog stoer zei dat ik echt niet nerveus was, was ik dat toch meer dan ik wilde erkennen.
Het gesprek met de nieuwe internist was geweldig en een enorme opluchting. Er viel een last van mijn schouders eigenlijk al binnen de eerste minuten van het gesprek. En toch, toch waren daar weer de tranen toen ik mijn frustraties wilde vertellen over de dingen waar ik tegenaan was gelopen. Het was een ontlading van drie jaar boosheid, frustratie en gekrenkt voelen. Het was een ontlading van drie jaar niet gezien en gehoord worden bij een problematiek die een belangrijk onderdeel van mijn leven is maar ook een groot deel van mijn leven bepaald. Iets waar de nieuwe internist niks aan kon doen maar wel even zo op zijn bordje kreeg in een eerste gesprek. Gelukkig trok hij zich er niets van aan en was het gesprek een verademing vergeleken met de gesprekken die ik de afgelopen drie jaar heb gehad.
Emoties onder de loep
Dit soort situaties of gebeurtenissen zetten mij wel altijd aan het denken hoe het kan, dat ik iedere keer tegen dezelfde horde aanloop als het gaat om het juist uiten van mijn emoties. Het zou fijn zijn als er een moment in mijn leven komt dat ik op een andere manier naar mijn emoties zou kunnen gaan kijken. Dat ik bewust ga handelen naar mijn gevoel en mij dus ook op die manier verwoord. Nu kwam ik onlangs het Emotie Expertise Centrum tegen en ontdekte dus dat er gewoon een catalogus bestaat waarin alle emoties beschreven staan maar ook dat er programma’s zijn om te leren omgaan met de verschillende emoties die een mens meemaakt.
Het gesprek dat ik deze week heb gehad en de emoties die daarbij kwamen kijken, moeten nog inzinken en een plekje krijgen. Ondanks de tranen van frustratie die tijdens het gesprek over mijn gezicht rolden, ben ik wel ontzettend opgelucht dat ik de stap heb gezet om naar een andere internist te gaan en daarin de juiste keuze heb gemaakt. Het maakte een enorm verschil dat deze arts naar mij luisterde, begreep wat ik vertelde en hoe ik tegenover bepaalde dingen sta. Het maakte een enorm verschil en de volgende keer denk ik niet dat ik weer in tranen tegenover hem zit.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
