Je zou misschien denken dat ik na 3 liposucties, heel wat naalden in mijn lichaam en uurtjes op de operatietafel, ik fearless zou zijn op medisch gebied. Misschien had ik dat zelf ook wel een beetje gedacht stiekem. Maar dat ben ik dus niet en sinds de operaties is mijn favoriete zin dan ook “ik heb nog liever een liposuctie dan ..” en meestal zeg ik dit op de dag dat ik naar de tandarts moet. Ik ben bang voor de tandarts en dat is best gek want ik heb een heel goed gebit en eigenlijk nog nooit iets engs aan mijn gebit gehad (dankzij mijn ouders die vanaf kleins af aan heel wat geld en energie in mijn gebit hebben gestoken). Maar toch ben ik bang en ik kom er maar niet vanaf.

Een klein misstapje

Afgelopen maandag moest ik weer naar de mond hygiëniste en de tandarts zou dan meteen even de half jaarlijkse controle doen. Ik ben werkelijk de hele dag van slag geweest en voelde mij lichamelijk niet goed. De meest wilde scenario’s gingen door mijn hoofd want voelde ik niet wat links onder bij een kies? Waar ik normaal gesproken mijzelf echt wel weer tot de orde kan roepen als ik last krijgt van angst gevoelens, lukt het mij simpelweg niet bij de tandarts en zelfs voor de mond hygiëniste heb ik een enorme angst ontwikkeld. Yup, ik ben een angst haas als het gaat om alles wat met mijn gebit te maken heeft en ergens vind ik dat erg want ik ben 40 jaar en heb een hartstikke goed gebit.

Maar ooit is het fout gegaan en weliswaar met het trekken van een verstandskies. Verdoving die niet werkte, verstandskies die plat lag en ook nog eens afbrak toen mijn oude tandarts hem er probeerde uit te halen. Misschien had ik beter naar de kaak chirurg kunnen gaan maar ja, ook daar ben ik bang voor. Sindsdien, en dit is dus al meer dan 15 jaar geleden denk ik inmiddels, heb ik een hele grote angst voor de tandarts. Was het eerst nog een spanning, inmiddels is het echt een angst en ondanks dat ik bijna fluitend de deur weer uitloop na een bezoekje aan de tandarts omdat ik weer niets had (knock on wood), blijf ik toch die angst houden.

Groot meisje

Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik mijn angsten onder ogen zie en wel braaf naar mijn tandarts bezoekjes ga. Zelfs 2x per jaar en dan laat ik ze ook braaf doen wat ze nodig achten te doen. Weliswaar met klamme zweethandjes en het liefst zou ik uit de stoel weg rennen maar ik doe het wel. Waar ik jarenlang mijn kop in het zand stak als het ging om de tandarts (met het nodige achterstallige werk uiteindelijk dus echt geen aanrader als je nu denkt dat het een goede set is), ga ik nu gewoon braaf. Ben er wel de hele dag van slag door, vind elke haak of apparaat eng en mijn mond hygiënist probeert mij elke keer weer moed in te praten, toch blijf ik bang.

Afgelopen maandag kreeg ik dan ook nog eens een nieuwe tandarts want mijn vaste tandarts (ook nog een angst tandarts) was er niet. Zelfs toen ze de kamer binnenliep en begon met “ik heb even je foto’s bekeken en ik denk dat menigeen zich in zijn handen zou knijpen met een gebit zoals die van jou”, liet de angst mij niet los want stel dat. Stel dat er wel wat is met die ene kies. Of stel dat er toch ergens een klein gaatje ergens tussen mijn tanden zit. Of stel dat er iets met een wortel is. Ja, je weet het niet he wat er in je mond kan gebeuren. Opgelucht liep ik de behandelkamer uiteindelijk weer uit met weer een ruim voldoende op mijn tandarts rapportkaart, even trots mijn moeder gebeld dat ik het weer heb overleefd en dat ze een compliment in hun zak konden steken voor alle investeringen die ze altijd in mijn gebit hebben gedaan. Stiekem moet ik dan om mijzelf lachen maar ik weet dat ik over een half jaar gewoon weer helemaal van slag ben.

Hebben jullie ook een soort gelijke angst?

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock