Selecteer een pagina

Elk rondje dat ik tegenwoordig met mijn hondje loop, ben ik mij bewust hoe dankbaar ik mag zijn dat mijn benen doen wat ze moeten doen en ik rondjes met hem kan lopen. Nog geen 5 jaar geleden stevende ik af op invaliditeit door de lipoedeem en had ik nooit kunnen bedenken dat ik op deze manier weer door de duinen kon lopen. Ik ben daar elke dag weer dankbaar voor want een jaar geleden had ik dit niet kunnen bedenken en had ik je uitgelachen als je had gezegd dat ik het lopen nog fijn zou vinden ook. Lipoedeem heeft er voor gezorgd dat lopen niet alleen een obstakel werd maar ook een angst. Angst voor pijn. Angst voor niet meer verder kunnen. Angst voor wat mensen vonden.
Oud zeer


Waar ik altijd een beetje minachtend de stukken las waarin werd gezegd dat lopen goed voor je was, realiseer ik mij nu dat lopen echt goed voor je is. Niet alleen voor mijn lipoedeem lichaam maar ook voor mijn geest. Soms is het echt een verademing om met een leeg en doorgewaaid hoofd weer terug te komen. Maar ik realiseer mij ook dat ik tijdens het wandelen geconfronteerd word met oud zeer en pijnen die veel diep gewortelder zitten dan ik ook had kunnen bedenken.

Waar het eerst de angst overwinnen was van weer gaan lopen, zijn het nu andere angsten en oud zeer die ik moet gaan overwinnen. Ik realiseer mij elke dag weer dat het lipoedeem zwaard van Damocles altijd boven mijn hoofd blijft hangen. Wat gaat de lipoedeem in mijn lichaam doen als ik niet meer dagelijkse rondjes loop? Blijf ik deze rondjes kunnen lopen of word ik een keer ingehaald door de lipoedeem? Bij elke stap die ik zet, realiseer ik mij weer hoe gelukkig ik nu ben dat ik het kan maar word ik ook geconfronteerd met een diep gewortelde angst over de toekomst.

Wortels uitroeien


Het zijn niet alleen de lipoedeem angsten waar ik mee word geconfronteerd tijdens het wandelen maar ook de littekens veroorzaakt door het leven met lipoedeem. Of beter gezegd de strijd met lipoedeem. Alle dichte deuren waar ik jaren tegenaan ben gelopen en die ik zelf heb moeten intrappen. Alle maatschappelijke vooroordelen waar je tegen aan loopt als je een lichaam hebt met lipoedeem. Je eigen innerlijke criticus die snoeihard is en misschien alleen maar harder is geworden door het leven met lipoedeem. De pijn van je onbegrepen en anders voelen.

Wie had 5 jaar geleden kunnen bedenken dat ik überhaupt zou gaan wandelen, het leuk ging vinden maar tegelijk geconfronteerd zou worden met oud zeer en angsten. En toch ben ik elk rondje weer blij dat het kan. Ook op de dagen dat het zeikt van de regen of dat mijn benen niet willen. Een rondje met het vrolijkste hondje geven niet alleen inzichten maar zorgen er ook voor dat de wereld en lipoedeem er soms even niet zijn. Dat is misschien wel het grootste cadeau wat ik afgelopen jaar heb mogen uitpakken.

Take care!

xoxo