Al jaren woon ik in een dorpje aan de kust en zoals ik al vaker heb geschreven, is het strand niet een plek waar ik graag kom om verschillende redenen. Maar sinds ik Champ heb, is daar verandering in gekomen en probeer ik er regelmatiger te komen. Het is pure happiness om te zien hoe dol blij hij is om naar het strand te gaan. Nu zou je kunnen zeggen “maar je moet jezelf altijd op de 1e plek zetten” en dat is een correct punt maar om een hondje te zien dat door het dolle is op het strand, maakt mij dat ook blij. Maar goed, dat is niet de insteek van deze blog. Vorige week besloot ik om te proberen elke dag even naar het strand te gaan en zo de dag te beginnen. Op de 3e ochtend kwam ik mijzelf helaas tegen en was het de lipoedeem die roet in het eten gooide. Iets waar ik normaal niet bij stil zou staan maar nu steeds bewuster van word.

Kanteling in de ochtend

Het was een normale ochtend waar ik met een goed lichaam opstond. Het is raar om in goed en slecht te schrijven maar ik denk dat iedere patiënt met een chronische ziekte begrijpt wat ik hiermee bedoel. Mijn lichaam voelde oké, mijn hoofd voelde oké en Champ is altijd oké want die is al vrolijk als hij zijn ogen open doet. Met een goed gevoel ging ik naar het strand. Het was uitgestorven en vol goede moed, liep ik de afgang af. Beneden aangekomen gingen de slippers uit, Champ was ondertussen als 10x het strand opgerend en terug gekomen, en bij de eerste stappen in het zand voelde ik al dat dit wellicht te zwaar ging zijn.

Ineens voelden mijn benen als blokken beton en elke stap was ontzettend zwaar. Ik heb mijzelf geleerd om door te gaan dus nu ook. Het zand was zwaar en log, elke stap voelde zwaarder en zwaarder. Mijn benen voelden zwaar en pijnlijk. Maar ik moest door voor mijn gevoel naar de opgang die het meest makkelijke is om omhoog te komen. Ik had eerder willen omdraaien maar alleen de aanblik van de strandopgang was voldoende om mij te realiseren dat dat hem niet ging worden met het lichaam en gevoel wat ik op dat moment had. Het was kiezen uit 2 negatieven en feitelijk was de enige keus doorgaan.

The day after

Uiteindelijk heb ik het gered maar ik was mij wel ontzettend bewust van het feit hoe veranderlijk lipoedeem en een lichaam met lipoedeem kan zijn. Hoe graag ik ook er tegenin wil gaan, soms is luisteren en bewuste keuzes maken de enige optie. Dat werd ook pijnlijk duidelijk de volgende dag toen de nasleep resulteerde in vermoeidheid en een enorm pijnlijk lichaam. Normaal was ik hier tegenin gegaan en waren we weer naar het strand gegaan want dat is wat ik mijzelf heb aangeleerd: altijd doorgaan en f*ck lipoedeem.

Kennelijk word ik door de jaren wel wijzer en besloot ik dat we vandaag een rustdag hadden. Een rustdag die voor beide nodig was want zoveel Champ als ik waren moe. Ik luisterde naar mijn lichaam en koos bewust voor mijzelf om alles in een lager standje te doen. Waar lipoedeem mij keihard heeft gemaakt, helpen de jaren toch mee om weer zachter te worden en beter naar mijzelf te leren luisteren. Aan de ene kant baalde ik er van en aan de andere kant wist ik dat het niet erg was. Champ geniet net zo goed van een rondje duinen en een dagje rust als dat hij geniet van het strand. It doesnt matter want hij vindt mij nog steeds even lief en misschien moet ik dat ook maar eens van mijzelf vinden.

Take care!

xoxo