Soms word ik op de meest onverwachte momenten geconfronteerd met het ziek zijn en mijn lichamelijke beperkingen. Ik weet dat ze er zijn en diep van binnen weet ik ook dat het erger is dan ik eigenlijk wil toegeven, maar ik probeer zo goed mogelijk mijn leven te leven als een “gewoon” iemand. Waarschijnlijk komt dit over als mijn kop in het zand steken maar dat is mijn manier om staande te blijven in een wereld met een lichaam wat het niet altijd doet. Maar soms word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt en realiseer ik mij weer dat mijn lichaam niet normaal is en er toch wel wat aan mankeert.
Kop in het zand

Afgelopen jaar was het qua gezondheid niet een jaar waarin ik mij op mijn best voelde. Het is iets waar ik niet onderuit kan. Mijn benen doen meer pijn dan ik ooit heb gehad. Mijn lichaam moet langer herstellen na inspanning. Mijn suiker is regelmatig veel te laag dankzij het gebruik van Saxenda en dat heeft ook weer een uitwerking op hoe ik mij voel. Mijn rechterarm en vooral rechterhand lijkt meer schade te hebben opgelopen na het breken en operaties. De lipoedeem op mijn buik en armen lijkt toe te nemen. De sluimerende vermoeidheid en premenopauze lijkt in aankomst. Het zijn dingen waar ik elke dag wel weer mee geconfronteerd word en mij soms moedeloos maakt.

Toch sta ik elke dag op en probeer het leven zo goed mogelijk te leven. Af en toe geef ik er aan toe maar meestal doe ik alsof het er niet is. Tot ik tot tweemaal toe dit jaar een medische keuring had en geconfronteerd werd met het feit dat mijn beperkingen er wel degelijk zijn. Maar het was pas toen ik de keuringsrapporten onder ogen kreeg dat ik mij realiseerde dat het niet gewoon is dat ik maar altijd doorga en doorleef alsof er niets aan de hand is. De confrontatie met de keuringsrapporten was hard en pijnlijk maar tegelijkertijd was het ook fijn om eens tegenover artsen te zitten die mijn pijn en ongemakken zagen en vooral erkenden.

Still standing

Ik ben mij dit jaar gaan realiseren dat jaren van niet weten dat ik lipoedeem heb, ervoor hebben gezorgd dat ik een muur om het ziek zijn heb heengebouwd en daardoor maar zo normaal mogelijk kon blijven leven. Jaren van weg gestuurd worden bij artsen, niet gehoord worden en altijd maar weer te horen krijgen dat het je gewicht is, hebben mij hard gemaakt. Hard om mijzelf te beschermen tegen weer een gesprek waarin ik niet gehoord word maar ook hard naar mijzelf. Door hard te zijn, kon ik niet alleen altijd doorgaan maar liet het mij ook vergeten dat mijn lichaam misschien erger er aan toe is dan waar ik aan wil toegeven.

De keuringen dit jaar waren een klap in mijn gezicht en ontzettend pijnlijk. Maar zoals lipoedeem mij er nooit onder zal krijgen, zal dit mij er ook niet onder krijgen. Life goes on en ik ook. Misschien wel wat aangepaster en bewuster maar ik doe wat voor mij goed is. Ik wil niet bij de pakken gaan neerzitten en mijn gezondheid als een molensteen om mijn nek laten hangen. Dat deed ik niet toen er nog 35.5 liter lipoedeem vet in mijn benen zat en dat doe ik nu ook niet. I am still standing en dat zal ik ook blijven toen maar dan iets aangepaster

Take care!

Xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com