Facebook blijft mij verrassen met herinneringen die ik al jaren diep heb weg gestopt. Elke keer als ik ’s ochtends mijn FB app open, word ik weer verrast met de meest uitlopende, vooral oude, herinneringen. Dit keer was het een herinnering uit 2015 die ik als eerste zag bij het ontwaken. Het jaar waarin ik mijn lipoedeem diagnose kreeg na jaren niet weten wat er met mij aan de hand was. Het jaar waarin ik meteen werd geconfronteerd met hoe naar de regels rondom lipoedeem waren en helaas nog steeds zijn. Het jaar waarin ik de zoveelste mentale kwetsuur opliep door een onaardige arts en waardoor ik huilend de behandelkamer uitging. De trip down memory lane die ik door FB krijg voorgeschoteld, begint een nightmare down memory lane te worden.
Zwarte randjes

De herinnering die ik voor ogen kreeg was een leuke herinnering aan een dag met mijn beste vriendin. Een dag waarop zij mij een fotoshoot cadeau had gegeven en we samen hiervoor op pad gingen. Foto’s waren toen, en zijn eigenlijk nog steeds, uit den boze. Vooral foto’s waar ik volledig op moest. Ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn eigen lichaam op beeld of in een spiegel. Hoewel ik dan wel een diagnose had, was de aanblik van mijn lichaam een absolute no go. Ik kon het niet aanzien en schaamde mij kapot voor mijn lichaam en vooral mijn benen.

In die periode was ik ook in behandeling voor mijn eetproblemen en je zou denken dat zelfbeeld daar een onderdeel van was. Maar het was juist het gewicht op de weegschaal en wat ik at wat veel belangrijker was. De kennis over lipoedeem was miniem. Het was een enorm verwarrende en verdrietige periode. Ondanks dat ik niet op de foto wilde, deed ik het toch. Misschien wel in de hoop dat ik een ander beeld van mijzelf zou zien dan het beeld in mijn hoofd. Ik voelde mij lelijk en een gedrocht. Als ik er nu terug aan denk, en dat is wat die FB herinneringen met mij doen, dan maakt mij dat nog verdrietig.

Cyclus herhaalt zich

Als ik naar de herinnering kijk, zie ik nu heel iemand anders dan hoe ik mij toen voelde. Maar nu 8 jaar later, is het gevoel over mijn lichaam en mijzelf nog steeds hetzelfde. Ondanks de liposucties. Ondanks de kilo’s die ik kwijt ben. Ondanks alle positieve stappen die ik heb genomen. Mijn lichaam voelt nog steeds als een gedrocht. Niet meer door de enorme dikke benen maar wel door het loshangende vel wat die enorme benen en de lipoedeem hebben veroorzaakt. Dus het is niet FB die mij regelmatig herinneringen laat zien, het is mijn eigen lichaam wat mij er weer elke dag aan herinnert van hoe ver ik ben gekomen en hoe lipoedeem nog steeds dagelijks impact op mij heeft.

Mocht je nu denken “die meid heeft therapie nodig”, don’t worry want deze meid heeft al jaren therapie. Maar als je een groot deel van je leven niet wist wat er met je lichaam was, dan laat dat zijn sporen na. Net als dat Rome niet in 1 dag is gebouwd, zo zijn mijn gedachten over mijzelf en mijn lichaam niet in 1 dag gebouwd of afgebroken. En misschien is het daarom wel goed om af en toe zo’n herinnering te zien want ik zie de sprankeling en levenslust in mijn ogen. De sprankeling en levenslust die ik de afgelopen jaren voor mijn gevoel ben kwijt geraakt. Het wordt tijd dat ik mij daarop ga focussen en ga zorgen dat ik dat terugkrijg. Het wordt tijd voor een nieuwe fundering waarin lipoedeem niet meer de bouwstenen zijn maar sprankeling en levenslust.

Take care!

xoxo