Inmiddels heb ik bijna 9 jaar de officiële diagnose lipoedeem en nog steeds loop ik regelmatig tegen mijn grenzen aan. Vaak te laat, als ik mijn grens eigenlijk al voorbij ben. Het is iets wat ik normaal ben gaan vinden en waar ik soms niet eens bij stil sta. Die diagnose van 9 jaar geleden heeft daar niks aan veranderd. Wel is er in die 9 jaar een hoop veranderd in mijn leven en ben ik in een ander vaarwater terecht gekomen. Met als belangrijkste verandering dat ik inmiddels bijna 6 jaar vanuit huis werk. Die verandering heeft voor een hele hoop rust gezorgd, mentaal maar vooral voor mijn lichaam. Iets waar ik niet bewust bij heb stil gestaan, tot wij dit weekend een evenement hadden waar ik een groot deel van de dag op mijn benen moest staan en keihard met het hebben van lipoedeem werd geconfronteerd.
Grens overschrijdend
Eigenlijk tot aan mijn liposucties in 2018, draaide ik mijn hand er niet voor om als ik dagen achtereen op mijn benen moest staan. Ook al liep ik slecht door het enorme gewicht aan mijn benen, pijn deed mij niet zoveel. Het klinkt heel raar om dat te zeggen maar het ongemak en de pijn waren na al die jaren een tweede natuur geworden. Dat zorgde er ook voor dat ik eigenlijk niet met het hebben van grenzen bezig was. Dat was ook een mentaal stukje want ik zou de wereld laten zien dat ik alles aan kon, ondanks het formaat van mijn benen. Ik hoefde de wereld niets te bewijzen maar was vooral voor mijzelf aan het bewijzen dat lipoedeem mij niet zou tegenhouden.
Ik pushte mijzelf continue een stapje verder en ging keer op keer over mijn grenzen. Ik belaste mijn lichaam daar enorm mee en was er heilig van overtuigd dat ik er alleen maar sterker door werd. Zelfs na mijn liposucties, die niet misselijk waren qua hoeveelheden die eruit gehaald werden, vond ik dat ik zo snel mogelijk op de been moest zijn en het leven weer moest oppakken. Ook al ging ik bijna van mijn stokje toen ik perse een rondje moest lopen een week na mijn 1e liposuctie, ik moest en zou het doen. Ik was keihard voor mijzelf en vond dat ik de wereld moest bewijzen dat ik het kon, ondanks de situatie van mijn lichaam.
Nieuwe grenzen
We zijn inmiddels heel wat jaren verder sinds dat beruchte rondje en ik heb inmiddels geleerd dat ik gewoon wel echt grenzen heb. Een dag op mijn benen staan, doet enorme pijn en ik heb tijd nodig om hiervan te herstellen. Ook al wil ik dat niet toegeven en is er ergens in mij nog altijd een stemmetje die roept “niet aanstellen, gewoon doorgaan”. Het verschil is alleen nu wel dat ik mijn rust pak en er afgelopen weekend voor gekozen had om een hotel in de buurt te pakken. Een paar jaar terug was ik stug naar huis gereden diezelfde avond en de volgende dag weer terug gereden met de pijn in mijn lichaam.
Vaak lees ik verhalen van dames met lipoedeem die net zo hard voor zichzelf zijn als ik altijd ben geweest. Die over hun eigen grenzen gaan en er altijd wel een reden voor hebben waarom het moet. Net als dat ik dat altijd had. Ik moest heel veel van mijn hoofd en hield geen rekening met mijn lichaam. Dat vergat ik gewoon voor het gemak. En ook al betaal ik flink de tol voor een weekend zoals afgelopen weekend, mijn lichaam was mij dankbaar dat ik een nachtje in een hotel sliep met niet alleen een enorm lekker bed maar ook een regendouche. Gelukkig lukt het mij steeds vaker om die strenge stem te negeren en meer te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft. Het is niet altijd makkelijk want het hebben van lipoedeem heeft mij keihard gemaakt maar inmiddels ben ik mijn grenzen opnieuw aan het verkennen en lukt het om liever voor mijzelf te zijn.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
