Eens in de zoveel tijd doe ik een poging om de foto’s op mijn telefoon te organiseren. Iedere keer vergeet ik weer dat er foto’s op staan die ik liever niet zie. Foto’s die niet alleen lichamelijke pijn laten zien maar die mijn ook iedere keer weer recht in mijn hart raken. Foto’s die ik eigenlijk helemaal niet gemaakt wilde hebben maar die wel laten zien van hoe ver ik kom en wat ik heb moeten doorstaan. Ook al ben ik inmiddels 6 jaar verder, ik voel nog steeds de pijn. De pijn van alle jaren niet weten dat ik lipoedeem had. De pijn van mijn lichaam zien veranderen en niet snappen waarom. De pijn van mijn enorme benen. De pijn van alle verwijten naar mijzelf dat ik het zo ver had laten komen. De fysieke pijn van de liposucties. Pijn die ik graag zou willen loslaten en een plek zou willen geven.

Confrontatie aangaan

De week voorafgaand aan lipoedeem maand, werd ik onbewust weer geconfronteerd met die foto’s toen ik in mijn enthousiasme met het opruimen van mijn foto’s begon. Ik voelde de pijn in mijn hart toen ik naar die foto’s keek. De manier waarop ik sta. Het gewicht van mijn rechterbovenbeen die als volgende op het programma stond. De enorme strijd die ik heb moeten leveren om uberhaupt een liposuctie te kunnen doen. Het lijkt alsof al die pijn, verdriet en frustratie samen komen in een foto. Een foto die eigenlijk een unicum is want er zijn maar weinig foto’s waar ik met mijn benen bloot op sta.

Maar ik zie ook iemand die niet opgeeft. Die nooit heeft opgegeven hoe zwaar het lichamelijk of mentaal ook was. Die zo keihard voor zichzelf is geweest en misschien nog steeds wel is. Die foto symboliseert voor mij eigenlijk alles wat veel mensen niet zien of weten. Die foto symboliseert precies dat wat lipoedeem is: een onbegrepen aandoening met enorme impact. Een impact die niet te begrijpen valt tot je er zelf mee geconfronteerd wordt. Een pijn die niemand zou moeten voelen.

Transformatie

De liposucties waren voor mij een lichamelijke en mentale transformatie. Met verwijderen van de zieke vetcellen, verwijderde ik ook een muur van vetcellen die altijd mijn bescherming waren geweest. Een muur die mij beschermde tegen de buitenwereld maar mij ook keihard maakte naar mijzelf toe. Ik liet letterlijk iets los tijdens de liposucties en deed een jas uit. Het was het begin van ontdekken wie ik was zonder die enorme benen. Het was het begin van een rollercoaster die nog steeds niet is afgelopen. Nog steeds ontdek ik dingen en dat bewijst maar des te meer dat lipoedeem altijd een onderdeel van mij zal blijven, ook zonder die 35.5 liter verwijderde zieke vetcellen.

Het is deze maand lipoedeem awareness maand. Een maand die eigenlijk niet nodig zou moeten zijn omdat zoveel vrouwen, en iedereen die van deze vrouwen houden, te maken krijgen met lipoedeem en de gevolgen van lipoedeem. Waar ik nog steeds moeite heb met het bekijken van mijn eigen foto’s, is het wel tijd om de wereld te laten zien wat lipoedeem is en de hel waar veel van ons doorheen moeten om het leven nog enigzins dragelijk te houden. Het is voor mij een enorme stap om deze foto’s te delen maar ik zie ook hoe ver ik gekomen ben en hoe trots ik daar op mag zijn. En ik ben van mening dat iedereen die lipoedeem heeft, trots op zichzelf mag zijn. Het is niet niks waar wij elke dag weer mee te maken hebben.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeelding: Unsplash.com