Afgelopen week was in alle opzichten een andere week dan ik had verwacht. Ik was aan het begin van de week nog in de veronderstelling dat het een kalm weekje zou worden op privé gebied maar dat ik keihard aan de slag moest op werkgebied. Dat laatste klopte ook maar het werd vooral een week waarin ik heel veel emotionele momenten had en het op privé gebied dus niet zo rustig was. Uiteraard deel ik vandaag met jullie hoe mijn afgelopen week is verlopen en waarom ik zo emotioneel was.

Maandag 22 januari ’18

Het gaat een drukke week worden want er staan heel wat containers op de planning die binnen komen aangezien er een boot was die dacht grappig te zijn en gewoon lekker door te varen met onze containers erop een aantal weken geleden. Containers met spullen waar wij om zitten te springen. Het geeft ook een stoot adrenaline want niet alleen wij zitten erop te wachten maar ook onze klanten. Vandaag is gevuld met bellen, mailen en zorgen dat de klanten weten dat de spullen eraan komen. Ondertussen probeer ik ook nog mijn nieuwe collega in te werken. De dag vliegt voorbij en ik ga puur op adrenaline maar ik merk halverwege de dag dat ik behoorlijk op mijn energie inteer. In het kader van goed voor mijzelf zorgen, besluit ik dan ook om mijn afspraken voor de avond af te zeggen en gewoon thuis op de bank te ploffen. De sambal hebben jullie vorige week ook al voorbij zien komen en ik probeer dapper vandaag nog een poging te doen om de scherpte te trotseren maar als ik weer met tranen in mijn ogen zit, laat ik heb maar voor wat het is. De dag vliegt werkelijk voorbij en ik denk dat dit pas het begin is wat wij komende week kunnen gaan verwachten.

Dinsdag 23 januari ’18

Gisteren heeft er behoorlijk in gehakt en ik heb echt moeite om de dag te beginnen. Met een slaperig hoofd zie ik ineens een blog van Northflix voorbij komen met een foto van mijn crowdfunding actie en als ik haar blog lees, stromen de tranen over mijn wangen (en de dag is nog niet eens begonnen). Als ik haar app om te bedanken, wijst ze mij op de blog van Nesrin die ook mijn verhaal deelt. En wederom stromen de tranen weer over mijn wangen. Normaal ben ik niet zo’n emo baby en vind ik het ontzettend moeilijk om om hulp te vragen (ik doe het gewoon liever zelf) maar ik vind dit zooo ontzettend lief van ze. Behoorlijk onder de indruk moet ik de dag nog beginnen en gisteren was een voorproefje voor het echte werk. De containers komen binnen en vliegen tegelijkertijd de deur weer uit. Een hoop regelen en plannen, mede omdat ook bij ons de griepgolf heeft toegeslagen. Iets met Murphy’s Law. Er is zoveel te doen dat ik uiteindelijk langer op kantoor blijf om alles af te ronden. Ik scheur dan ook meteen naar huis en doe eigenlijk niets meer.

Woensdag 24 januari ’18

Deze week is Murphy’s law onze vriend. Niet alleen ziekte en drukte tart ons maar ook een vrachtwagen die door zijn voegen zakt in de vroege ochtend en de hele planning over hoop gooit. Als het mis gaat, dan gaat het ook goed mis. Routes moeten gewijzigd worden, we moeten transporten verplaatsen en alsof dat nog niet voldoende was, de orders blijven ook binnenstromen. Ons magazijn kan het niet aan en het systeem en de printers ook uiteindelijk niet meer. Als het dan komt, dan komt het ook meteen tegelijkertijd zeg maar. Ik werk de klok rond en verlaat rond half 9 het pand. In de auto bel ik maar met een vriendin om alert te blijven want mijn energie is op.

Donderdag 25 januari ’18

Verre van fris en fruitig kom ik aan op kantoor en dat geldt ook voor mijn collega’s. De week begint zijn tol te eisen wat niet zo heel gek is. Vandaag is nog een laatste drukke dag en dan zal het morgen hopelijk rustiger zijn. Vooral ons magazijn heeft keihard moeten werken om alles de deur uit te krijgen. Mijn dagen zijn voornamelijk gevuld met heel veel bellen en met klanten in gesprek gaan om door te geven wat wij binnen hebben en op wat voor termijn alles geleverd kan worden. Iets wat ik het leukste vind van mijn werk. Ondertussen probeer ik mijn nieuwe collega ook nog op de rit te helpen maar ik moet hem af en toe flink in het diepe laten plonsen tot mijn spijt. Vandaag gaat een stuk beter en flexibeler dan de afgelopen dagen en het lijkt of wij Murphy’s Law beginnen af te schudden. Redelijk op tijd verlaat ik het pand en schuif aan bij mijn ouders waar mijn vader echt een overheerlijk recept heeft gemaakt met heel veel kleur en vooral veel groenten. Met als verrassing overheerlijke Spaanse aardbeien. Gewoon nu al aardbeien dat maakt mij dus echt intens gelukkig.

Vrijdag 26 januari ’18

Kennelijk was ik zo moe dat ik gewoon helemaal vergeten ben om foto’s te nemen. Waar ik vroeger mijn hand er niet voor omdraaide om 7 lange werkdagen te maken, begint mijn leeftijd volgens mij nu toch echt te tellen. Of misschien komt het doordat Teni van Fitbeauty mijn verhaal heeft gedeeld op haar blog en ik weer de tranen niet kan tegenhouden. Iedere keer als ik mijn eigen verhaal lees, moet ik echt de tranen weg slikken. Emoties blijven een lastig iets. De week heeft er, op alle vlakken, in gehakt en ik probeer vandaag om zoveel mogelijk achterstand weg te werken en de tijd te nemen om het inwerktraject weer op te pakken. Maar je merkt dat iedereen op is en toe aan weekend. Na het werk ga ik even snel naar de supermarkt zodat ik alles in huis heb voor het weekend en ik moet en zal aardbeien kopen. Als ik thuis kom, zet ik Netflix aan en ik kom niet meer van de bank.

Zaterdag 27 januari ’18

Al mijn goede plannen gaan in de ochtend al meteen de prullenbak in want ik heb even nergens zin in. Ik spendeer de ochtend waar ik hem gisteren eindigde: op de bank met Netflix. Ondertussen word ik verrast door een heel lief bericht van de dames van Utsukusy Schoonheid over mijn crowd funding en je raadt het al, de tranen stromen weer over mijn wangen. Het is dat ik met een vriendin heb afgesproken om te gaan lunchen, anders was ik waarschijnlijk de hele dag er blijven zitten. We gaan eventjes ons dorp in en gaan bij het leukste tentje van Zandvoort zitten: Lunchbreek. We zitten er heel wat uurtjes aangezien we een hoop bij te kletsen hebben (en we natuurlijk de nodige mensen tegenkomen). Als we zijn uitgekletst, ga ik lekker naar huis aangezien ik merk dat ik weer tegen een griepje aan zit te hikken. Thuis ga ik even lekker in bed liggen, om uiteindelijk een paar uur later weer wakker te worden en mij verre van beter te voelen. Ik vergeet mijn to do voor vandaag lekker en duik met een boek op de bank. Ik vind het wel even prima ;-).

Zondag 28 januari ’18

Een goede nachtrust doet wonderen, alhoewel ik nog niet helemaal fit ben maar het ook weer niet echt doorzet. Je kent het wel: een zeur gevoel. Ik heb een koffie date in Amsterdam met vriendinnen en ga tegen de lunch weer naar huis toe. Thuis eet ik even wat en kruip dan weer op de bank omdat ik mij simpelweg niet fit voel. Ik sleur mij van de bank om toch even bij mijn ouders te gaan eten die allebei ook al de hele week niet lekker zijn. Wie van jullie is ook getroffen door de griep? Ik ben vandaag echt 3x niets waard en als ik thuis kom ga ik lekker in bed eindelijk eens de eerste afleveringen van De luizenmoeder kijken. Waar ik eerst dacht dat het niets zou zijn, ben ik nu om. Wat een heerlijke serie. Met pijn in mijn buik van het lachen, sluit ik de week af.

De eerste maand van 2018 zit er bijna op. Hoe was jullie week? Zijn jullie al slachtoffer geworden van de griep?

Take care!

xoxo