Selecteer een pagina

Happy wednesday! Vandaag is het tijd voor het recovery week overzicht na de eerste lipoedeem operatie. Ik heb de week van de operatie zelf overgeslagen doordat ik een break nam maar ik heb besloten om het weekend van de operatie toe te voegen aan deze blog. Afgelopen week was een week van herstel, “kraam”tranen en de eerste controle na de operatie. Benieuwd hoe de week is verlopen, pak er dan even wat te drinken bij want het is een heel verhaal geworden maar lees dan zeker snel verder.

Zaterdag 7 juli ’18

Vandaag is het D-Day, de grote dag voor de 1e lipoedeem operatie is aangebroken. Na maanden van vooral geestelijk voorbereiden, is het dan eindelijk zo ver. Eigenlijk zou ik hem 12.30 uur aan de buurt zijn maar door een afzegging is de operatie verplaatst naar 9 uur ’s ochtends. Ik kreeg gisterenavond een telefoontje of ik eerder aanwezig wilde zijn en toen sloeg de stress wel een beetje toe.

Eigenlijk heb ik amper tijd om zenuwachtig te zijn en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik vanaf het moment dat ik wakker werd tot in de operatie kamer, ontzettend rustig en ontspannen ben. Iets wat ik niet van mijzelf had verwacht. Onderweg naar Beverwijk komen er wel tranen maar meer van ongeloof dat het eindelijk zo ver is. In het ziekenhuis word ik naar de afdeling gebracht waar er een bed voor mij is gereserveerd en waar ik mag wachten tot het zo ver is. Mijn ouders en ik krijgen nog een uitleg van dr. Plusjé, de behandelend arts, en dan is het tijd om mij voor te bereiden voor de operatie. Sexy operatie jasje, nog wat kalmerende tabletjes en duidelijke instructie voor in de operatie kamer i.v.m. steriel blijven. Mijn benen worden gefotografeerd en afgetekend voordat ik de operatie tafel op ga. Dan gaat het in een sneltreinvaart: de plekjes voor de canule worden verdoofd, de verdoving wordt in mijn bovenbeen gespoten (mijn been zwelt op tot immense proporties voor mijn gevoel) en voor ik het weet is dr. Plusjé bezig met het verwijderen van de lipoedeem vetcellen.

Tijdens de operatie blijf ik net zo kalm en rustig zoals ik voor de operatie was en alles gaat vlekkeloos. Het is wel raar omdat je volledig bij bewustzijn bent en dus hoort wat er gebeurt. De lieve assistentes houden mij continue op de hoogte van wat zij doen maar ook wat zij zien. De complimenten vliegen mij om de oren. Niet alleen over hoe kalm ik ben maar ook wat een enorme transformatie mijn been aan het ondergaan is. Er is ook ongeloof over hoeveel ze uit mijn been halen. Voor ik het weet is alles achter de rug en is er 14.5 liter vet uit mijn been gehaald (+ 1.2 liter vocht). Er waren twee ongemakkelijke momenten aan de binnenkant van mijn bovenbeen (waar extra verdoofd is) en in mijn lies maar verder mag ik niet klagen. Als de assistentes mijn been schoonmaken en de wonden gaan verbinden, willen ze echt dat ik mijn been zie omdat het resultaat zo geweldig is. Waar ik de hele ochtend rustig ben geweest, barst ik in tranen uit als ik mijn been zie. Een been wat ik niet meer heb gezien sinds mijn 18e. De tranen zijn dan ook puur vreugde tranen.

Met een ingepakt been, word ik terug gebracht naar mijn bed waar ik even kan bijkomen en er eigenlijk ontzettend fris bij zit. Mijn ouders worden gehaald en na de nodige instructies, ga ik met een glimlach het ziekenhuis uit in een rolstoel (ik vond natuurlijk dat ik gewoon kon lopen). Net alsof er niets met mij aan de hand is.

Thuis moeten wij meteen de doeken van mijn been af halen en dan gaat het voor het eerst even fout. Ik was al gewaarschuwd dat je momenten kan hebben dat je duizelig wordt en kan flauw vallen. Nou, ook dat is een primeur want ik ben nog nooit flauw gevallen maar op dat moment wordt het wel even zwart voor mijn ogen. Ik heb een paar wondjes die blijven bloeden (ook daar waren we voor gewaarschuwd) dus de bank wordt volledig ingepakt en alle voorzorgsmaatregelen worden getroffen. Ik ga op de bank liggen en kom er eigenlijk niet vanaf. Mijn vader en moeder zijn mijn verpleegsters du jour en wachten tot mijn vriendin Nicole er is die de dienst overneemt.

Ik voel mij, naar omstandigheden goed, en moet echt wennen aan alle hulp en goede zorgen. Ik blijf wel bloed verliezen en val in de avond nog een keer bijna flauw maar ik kom de avond verder goed door. Het is wel even zoeken naar de juiste posities om te liggen, helemaal in bed, maar goed dat hebben we er voor over ;-).

Zondag 8 juli ’18

Ik kom de nacht redelijk door (naar omstandigheden) maar ben vroeg wakker. Mijn been voelt raar, zwaar en verdoofd. Helaas zijn er nog twee wondjes die blijven bloeden. Een horror show is er echt niets bij. Gelukkig is Nicole blijven slapen en kan zij mij weer op mijn plek op de bank helpen. Ik ben nog steeds onder de indruk en op mijn roze wolk die ervoor zorgt dat ik de pijn en ongemakken niet teveel voel.

Een van mijn vriendinnen komt langs om mijn nieuwe been te bewonderen en te vieren dat het eindelijk zo ver is. Nicole wacht tot mijn ouders er weer zijn om de zorg taken over te dragen en ik lig maar een beetje hulpeloos op de bank. Pas tegen een uur of 5 begin ik een beetje rillerig te worden en neem ik mijn eerste paracetamol sinds gisteren. Gelukkig is het bloeden wel gestopt. Mijn vader heeft voor een heerlijke maaltijd gezorgd en om half 8 belt dr. Plusjé om te controleren hoe alles met mij is. Vanavond blijft mijn moeder bij mij slapen om te zorgen dat ik de eerste kritische 48 uur door kom.

Maandag 9 juli ’18

Ik ben weer vroeg wakker en begin met het checken van mijn werkmail. Ik voer alvast wat orders in en handel wat dingen af. Gelukkig kan ik thuis werken en dus mijn collega’s ondersteunen. De rest van de ochtend doe ik vooral rustig aan en mijn moeder helpt mij om de dag te beginnen. Vandaag mag ik eindelijk onder de douche en hoewel ik het spannend vind, ben ik ook ontzettend blij want die verdovingsvloeistof stinkt enorm.

Het douchen is wel een dingetje wat ook nog eens heel veel energie kost. Mijn moeder helpt mij om de wonden schoon te spoelen en doet een poging om de kous zo schoon mogelijk te krijgen. Mission impossible zeg maar. Na het douchen ben ik kapot en schuifel ik naar mijn grote vriend: de bank. Mijn coach komt op huisbezoek en is ook onder de indruk van het resultaat. De rest van de dag breng ik door op de bank en met hulp van mijn ouders kom ik de dag door. Vanavond slaap ik voor het eerst alleen en hoewel ik stoer ben, vind ik het ook wel een beetje spannend. Mijn been voelt vooral in de nacht als een blok beton dat verdoofd is. Maar goed, we shall see.

Dinsdag 10 juli ’18

Ik doorsta de nacht goed en probeer zo goed als ik kan, de ochtend te beginnen. Bewegen is ontzettend belangrijk in dit herstel traject maar ik vind het wel spannend. Mijn been voelt zo raar en het ziet er zo bizar uit. Ik doe voor het eerst een broek aan en loop dus met 1 pijp die te wijd is (ondanks het vocht wat er nog in zit).

Mijn moeder komt mij weer helpen met douchen want dat is nog wel spannend en kost ontzettend veel energie. Tijdens het douchen wordt het mij ook teveel en moet ik echt gaan zitten. Dat is dan wel weer even een momentje van besef dat mijn hoofd misschien heel sterk is maar mijn lichaam dus nog niet zo. In de middag komt er familie langs om mijn been te bewonderen (klinkt net alsof iedereen op kraam bezoek komt). Mijn ouders zorgen dat alles weer goed verloopt en mijn vader heeft weer een heerlijke maaltijd gemaakt.

Woensdag 11 juli ’18

Vandaag de eerste dag dat er tranen zijn. Niet van pijn maar van ongeloof. Het lijkt ineens allemaal een beetje te landen. Deze operaties zijn niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Het heeft een behoorlijke impact en vandaag lijkt het allemaal een beetje te landen. De rest van de dag gaat dan ook een beetje in een mist voorbij. Lichtpuntje zijn het geweldige pakketje met vet cellen die ik van een vriendin ontvang en een lief mailtje voor een samenwerking. Zo wordt een rot dag toch nog een geweldige dag.

Donderdag 12 juli ’18 & vrijdag 13 juli ’18

Twee dagen die vooral bestaan uit op de bank liggen, voorzichtig bewegen en mijn draai vinden. Na de dip van gisteren merk ik pas hoe ontzettend leeg ik ben. Er is wel een rust over mij heen gekomen maar ook een leegte. Het enige wat ik wil is een beetje doelloos voor mij uit kijken want niets komt echt binnen.

Zaterdag 14 juli ’18

Vandaag ga ik voor het eerst naar buiten want het is tijd voor mijn eerste controle in het ziekenhuis. Ik loop niet als een kievit en heb een wandelstok om mij te ondersteunen. Vooral de binnenkant van mijn bovenbeen heeft een flinke klap gehad en het lijkt alsof er een spier is geraakt. Ik kan mijn been niet volledig strekken wat dan heel handig is met gaan zitten en naar de wc gaan ;-).

We gaan eerst ontbijten in Beverwijk om te vieren dat mijn nieuwe been 1 week oud is. In het ziekenhuis moet ik een halve marathon afleggen om bij de wachtkamer te komen en gelukkig hebben we de tijd want ik loop in een standje slak. Ik mag meteen naar binnen als de dokter aankomt en hij is blij om mijn glimlach te zien. De kous gaat er voor het eerst af en ik zie een mooi geel en paars maar vooral onherkenbaar dun been. Er zit nog wel veel vocht in (dus ik moet meer bewegen) maar de wondjes zien er goed uit en de dokter is tevreden. Eigenwijs als ik ben, wil ik een nieuwe kous want die oude stinkt en is vies. Dr. Plusjé vraagt 4x of ik het zeker weet want het gaat pijn doen om die nieuwe kous om te doen maar ik doe het toch. En ja, het deed pijn en het zweet brak mij uit maar het voelt wel beter. Met een glimlach en weer een berg complimenten, loop ik de kamer uit. Het bewegen zet ik maar meteen in werking en loop stoer de trap af (in slakkentempo).

Thuis gaat het licht uit en doe ik verder niets meer. Daarbij doet mijn been voor het eerst pijn maar dat komt door de nieuwe kous die alles strak trekt. Ken je het gevoel van een beugel die wordt aangedraaid? Dat gevoel maar dan op mijn been.

Zondag 15 juli ’18

Ik probeer vandaag meteen het meer bewegen in werking te zetten en probeer wat dingen in huis te doen. De week is voorbij gevlogen en ik heb niets gedaan. Het gaat wel in een standje slak en met regelmatig rusten maar het lukt om wat dingen te doen.

De rest van de dag zijn gevuld met sport en lekker eten want mijn vader heeft de sunday roast verplaatst naar mijn huis. Onder het genot van heerlijke dingen, kijken we naar de finale van het WK. Misschien niet zo gek maar ik ben natuurlijk team France.

Als je dit nu leest, dan heb je mijn week overzicht helemaal uitgelezen! Knuffel voor jou en dank je wel! Het was wat lang maar ik had dan ook veel te vertellen. Volgende keer zal hij weer wat korter zijn.

Take care!

xoxo