Het leven is helaas never nooit rozengeur en maneschijn. Daar kwam ik afgelopen week ook weer achter. Ik ben nu vier weken verder na mijn laatste operatie en ik merk nu de gevolgen van jarenlang met het enorme volume aan lipoedeem vet in mijn benen rondlopen. Dat resulteerde in een behoorlijke teleurstelling begin deze week. Nu horen teleurstellingen bij het leven en zul je er altijd mee te maken krijgen maar zit de truc in de manier waarop je hiermee om gaat. Benieuwd waar ik door werd teleurgesteld en hoe ik hier mee om ging, lees dan snel verder.
Continuing with my dream
Ik had voor 2018 natuurlijk 1 droom en dat was geholpen worden aan mijn benen. Maar aan die droom zat ook een vervolg natuurlijk en die droom werd steeds meer duidelijk na de eerste twee operaties: het sporten kunnen oppakken. Na beide operaties deed ik al kleine stapjes in de richting om het vervolg van mijn droom op te pakken en het voelde heerlijk. Maar de afgelopen weken merkte ik al dat ik wat wiebelig op mijn voeten stond en ik soms het gevoel had dat ik Bambi op het ijs was die alle kanten op gaat. Toen ik ook nog een paar keer door mijn knie ging, wist ik dat ik voor een volgende uitdaging stond.
Afgelopen maandag sprak de huisarts de gevleugelde worden dat ik voorlopig nog niet kon sporten omdat mijn banden verzwakt waren na al die jaren met een enorm volume rondlopen. Precies die woorden wilde ik niet horen. Ik schudde wat met mijn hoofd en dacht alleen maar “fuck it”. Hoewel ik het al een paar keer mijn zorgen had uitgesproken, was dit gewoon niet wat ik wilde horen. Waar ik zo goed mijn verwachtingen had los kunnen laten over de lichamelijke verandering, had ik dus duidelijk niet mijn verwachting rondom het bewegen kunnen loslaten.
Change of plans
Nu weet ik wel dat er ergere problemen in de wereld zijn maar dit was voor mij toch wel een tegenslag. Maar ik weet ook dat als ik nu niet dit advies in acht neem, ik waarschijnlijk voor veel meer problemen ga zorgen en dat wil ik ook weer niet. Het was nou niet dat ik met mijn koppie omhoog de praktijk verliet maar ik besloot wel om het meteen uit te spreken naar een aantal mensen want uiteraard baalde ik er van. Door het uit te spreken, voelde het gelijk een stuk minder zwaar en kon ik weer in mogelijkheden denken. Ja, ik was teleurgesteld. Ja, ik baalde. Maar de wereld verging niet en er kwamen meteen van verschillende kanten oplossingen hoe ik misschien al een start kon maken door mijn banden langzaamaan wat krachtiger te maken.
Soms moet je gewoon onderweg naar je dromen, je verwachtingen enigzins bijstellen. Als het niet via weg A gaat, dan kom je er via weg B heus wel. Zolang je maar niet opgeeft en door gaat. Dus ook al komt er een tegenslag op je pad, laat je kop niet hangen, spreek het uit en kijk wat de alternatieven zijn.
Hoe gaan jullie met tegenslagen om?
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Shutterstock
Een hele mooie boodschap. En zo vervelend dat je datgene nog niet kan doen wat je zo graag zou willen na al die jaren. Maar…. het komt goed! Je hebt al zóveel overwonnen ?
Ik begrijp dit wel, want je hebt wat voor ogen en dat gaat even niet zoals je het wil of gehoopt had. Fijn dat je het hier wel met wat mensen over kon hebben en nu kijken hoe je ermee aan de slag kan, jij powervrouw!
Er zijn gelukkig meer wegen naar Rome maar leuk is dat niet altijd. Ik vind je echt een onwijs sterke vrouw en wens je het allerbeste.
Je komt er wel, het gaat enkel een beetje langer duren dan je initieel gehoopt had. Laat de moed niet zakken, Marije. 🙂
Ik snap je teleurstelling, ik zou er ook van balen. Maar goed dat je het hebt uitgesproken en dat je toch wat tips hebt gekregen. Ik kan me het ook wel goed voorstellen dat je lichaam na al die Jaren ‘overbelasting’ idd wat langzamer kan opstarten dan dat jij graag zou zien. Je komt er wel Marije!
Jij gaat niet opgeven, nee, je geeft het een andere wending en jij komt heus wel daar waar je zijn wilt.
Sterke vrouwen denken niet in onmogelijkheden, maar in mogelijkheden.
Ik had vandaag zoveel pijn tijdens de behandeling dat ik bijna onderuit ging. Ik wou met het hele traject stoppen door de pijn. Heb ff flink de tranen laten vloeien, ff een rustpauze van een paar minuten genomen, diep adem gehaald en we konden verder.
Met het doel voor ogen dat ik over een half jaar meer kan bewegen en mijn nieuwe huisdier, vriendje/mormel enz. kan gaan ophalen in het asiel geeft mij veel kracht om door te gaan. Opgeven is nooit een optie geweest en zal het ook niet worden.
Balen meid, maar een tijdje wachten lijkt mij ook niet geheel onverstandig want je lijf heeft een flinke klap gehad.
Probeer eerst je spieren, pezen etc langzaam te laten wennen aan je nieuwe ik.