Happy wednesday! Er is weer een week voorbij in mijn hersteltraject en eindelijk is het grote aftellen naar de laatste liposuctie begonnen. Ik ben er klaar voor en ik kan niet wachten tot de laatste liposuctie achter de rug is en het echte grote herstellen kan gaan beginnen. Misschien merk je het al aan mijn introductie maar ik heb het op het moment lastig. Benieuwd waarom ik het lastig heb, lees dan snel verder.

Let’s go!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, na drie maanden in het grote levens veranderende liposuctie traject te zitten, begin ik er wel klaar mee te zijn. Dat klinkt heel erg dramatisch maar ik wil weer aan het leven deelnemen. Ik wil bewegen, ik wil weer gewoon naar kantoor en ik wil weer vrij zijn om te doen en te laten waar ik zin in heb. Ik vind mijn bank en huis onwijs fijn maar onze relatie is nu wel hecht genoeg om ook weer een beetje afstand te nemen en onze eigen weg te gaan.

Ik ben echt ontzettend dankbaar dat ik deze operaties kan ondergaan, dat het resultaat zo geweldig is en dat ik mij echt geweldig voel. Maar ik wil er nu wat mee gaan doen en dat is afgelopen week echt wel even lastig geweest. Helemaal omdat ik echt nog wel last heb van de operatie en nog lang niet 100% de oude ben en het pas 4 weken geleden is. En dat laatste is iets wat ik mij elke dag moet inprenten. Het is pas 4 weken geleden dat er voor de tweede keer 15 liter vet uit mijn been is gehaald en dat is gewoon heel veel (behalve als ik het heel snel zeg).

Lichtpuntjes

De reden dat ik popel om weer aan het leven deel te nemen is misschien ook wel omdat er elke dag wel een lichtpuntje is als het gaat om bewegen. “Gewoon” de trap oplopen zonder hijgend en zwetend boven te komen. “Gewoon” op zaterdagochtend naar de supermarkt kunnen lopen om een lekker ontbijtje te halen. “Gewoon” je benen kunnen optillen bij been oefeningen. Hele simpele dingen die ik niet meer kon en die nu voor een intens geluksgevoel zorgen.

Maar het zorgt ook voor dat ik hongerig word en meer wil. Ik wil voluit bewegen, ik wil sporten, ik wil heel veel. Lichtpuntjes zorgen ervoor dat er een nieuw soort energie vrij komt en dat ik mij zoveel energieker voel dan dat ik mij jarenlang voelde. Het voelt alsof er een vulkaan aan het borrelen is die wil uitbarsten maar nog niet mag.

Wat zie je er goed uit!

De laatste weken was ik natuurlijk heel veel thuis en als mensen je dan weer voor het eerst zien is de meest gemaakte opmerking “wat zie je er goed uit!”. Ontzettend lief en fijn natuurlijk om te horen aangezien ik mij toch regelmatig als een 95 jarige voel die behoorlijk in de kreukels ligt. Maar het is ook ergens raar om te horen want het eerste wat er dan in mij opkomt is “dus voor de operaties zag ik er niet goed uit”. Dat zijn nu van die dingen waar ik tegenaan loop in mijn hoofd. Mijn benen zijn zo lang mijn identiteit geweest waar ik mij achter verschuilde maar vooral waardoor ik mij niet goed voelde en heel erg schaamde. Misschien straalde ik dat dus ook uit en om dan nu te horen dat je er goed uitziet, voelt dan heel dubbel en is ergens ook wel verdrietig want die impact had lipoedeem dus op mij als persoon zijnde.

Hoewel er twijfels, nieuwe onzekerheden en een heleboel vragen zijn, voel ik mij wel goed en kennelijk straal ik dat ook uit. Het schijnt dat mijn houding anders is, mijn uitstraling anders is, ik loop anders en zie er anders uit (maar dat is natuurlijk niet zo moeilijk als je 30 liter vet kwijt raakt). Het geeft maar weer aan hoe levens veranderend deze operaties zijn en hoe immens de impact van lipoedeem op een leven is. Een leven wat jarenlang voor mij heel normaal was en waar ik naar leefde, mij niet eens meer bewust van hoe beperkt mijn leven eigenlijk was geworden.

Maar goed, het is nog twee weken en dan is de laatste operatie een feit. Het is nog even tanden op elkaar en geduld hebben. Eerlijk is eerlijk, die twee weken kunnen er nu ook nog wel bij. Ik ben gewoon ontzettend benieuwd naar mijn leven na de operaties en Marije 2.0.

Hoe was jullie week?

Take care!

xoxo