Selecteer een pagina

Het laatste anderhalf jaar heeft mijn leven op meerdere vlakken op zijn kop gestaan. Niet alleen door alle veranderingen die er lichamelijk en geestelijk waren dankzij de lipoedeem operaties maar ook in mijn werk situatie veranderde er heel veel. Het waren 18 hele bijzondere maanden waarin ik niet alleen lichamelijk en geestelijk transformeerde maar waarin ik ook van een workaholic leven naar een kalmer leven ging. Waar ik altijd dacht dat workaholic mijn state of living was, nu weet ik dat ik het veel beter doe bij een kalmere state of living. Hoe ik van een workaholic high pressure leven naar een rustiger leven ging en dus een transformatie maakte in ware zelf liefde, lees dan zeker verder.

Altijd doorgaan

Toen ik voor het operatie traject stond, was ik er heilig van overtuigd dat het “even” opereren was en dat ik dan na twee weken herstel gewoon weer naar kantoor kon. In die twee weken herstel, werkte ik natuurlijk gewoon vanuit huis. De verwachting om “even” te laten opereren en na twee weken weer naar kantoor te kunnen, vielen uiteindelijk tegen. Iets waar ik enorm door teleurgesteld was want ik moest door. Ik moest werken. Ik moest aanwezig zijn. Ik moest niet zeuren en gewoon doorgaan. Het was niet alleen mijn lichaam die mij terug trok maar ook de eerste bedrijfsarts in het operatie traject die besloot in te grijpen.

Het voelde ontzettend onnatuurlijk dat er ineens op de rem werd getrapt en ik terug gefloten werd. Natuurlijk wist ik verstandelijk wel dat het beter was want ik had pijn, emotioneel had het een behoorlijke impact en soms duizelde de wereld gewoon voor mijn ogen. Maar ergens was er ook dat stemmetje dat maar riep dat ik moest doorgaan. De operaties an sich waren al een hele battle maar toen er ook nog een soort loyaliteitsconflict in mijn hoofd los barstte tussen wat ik vond dat ik moest doen (doorgaan) en wat ik wist wat verstandelijk beter was (rustig aan doen), stond mijn hele leven op zijn kop.

Grote verandering

Hoewel de eerste bedrijfsarts mij al terug trok om een pas op de plaats te maken, kwam de echte pas op de plaats pas in november toen het bedrijf waar ik voor werkte werd verkocht. Ik kreeg de mogelijkheid om vanuit huis te werken ivm de afstand en mijn nieuwe werkgever gaf meteen aan dat ik eerst aan mijzelf ging denken en mij volledig op mijn herstel ging richten. Alles binnen in mij riep dat dat niet kon want een nieuwe werkgever waarop ik natuurlijk een goede indruk wilde maken en niet meteen als ziek (en een last) binnen wilde komen.

Zo werd ik voor de tweede keer door een buitenstaander gedwongen om een stap terug te doen. Het voelde ontzettend onnatuurlijk om ineens zo’n pas op de plaats te maken waar ook nog eens heel veel begrip voor was. Ik kreeg de ruimte om te herstellen, mocht wel werken maar binnen een kader en kreeg vooral heel veel ruimte om op adem te komen en te wennen aan een nieuwe manier van werken. Het voelde in het begin ontzettend raar en ik heb vooral het eerste kwartaal van 2019 echt moeten wennen aan deze nieuwe manier van leven. Om niet meer elke dag in de rat race mee te rennen naar kantoor maar zelf de verantwoordelijkheid te hebben om mijn dag en werkzaamheden in te delen. Om vanuit mijn werkgever het vertrouwen te krijgen om te herstellen en vanuit huis te werken. Om soms gewoon nee te zeggen en mijn grenzen te bewaken in plaats van overal maar ja op te zeggen om toch in die rush te kunnen blijven zitten en adrenaline te voelen stromen. Om niet altijd maar aan te staan en continue alert te zijn maar rust te ervaren en ruimte te krijgen voor verdieping en andere interesses. Om de ruimte te hebben om mijzelf op een hele andere manier te leren kennen in plaats van de persoon te zijn die altijd onder spanning stond en op een roes van adrenaline leefde.

Kalmer leven

Meer dan een jaar geleden wist ik dat ik op een keerpunt stond in mijn leven. Ik maakte de keuze om voor mijn gezondheid te kiezen en alles in het werk te stellen om uit de gevangenis van mijn lichaam te komen. Niet wetende op dat moment dat ik ook op een keerpunt in mijn leven stond als het ging om mijn manier van leven en dat mijn hele leven op meerdere vlakken ging veranderen. Als je mij toen had gezegd dat ik mij goed zou voelen bij een kalmere manier van leven waarin ik ruimte heb om een dag niets te doen, te leven in een lager tempo en na te kunnen denken, dan had ik je toen waarschijnlijk uitgelachen want dat hoorde niet bij mij. Feitelijk gezien was ik gewoon een workaholic die verslaafd was aan de roes van adrenaline en dacht zo de controle over het leven te hebben. Inmiddels weet ik beter. Ik weet dat ik geniet van werken en bezig zijn maar ik weet ook dat ik enorm geniet op het moment dat ik kan out tunen van mijn dagelijkse bezigheden en mijn rust kan pakken. Ik zie nu hoe kostbaar en belangrijk vrije tijd en rust is om optimaal te kunnen functioneren en gebruik te maken van al het moois dat het leven heeft te bieden.

Zijn jullie team workaholic of team kalmer leven?

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Shutterstock