Selecteer een pagina

a061dd806e00727ba91a93e68409e211

Gisteren had ik een gesprek waarin het ging over wie ik nu ben. Wie ben ik nu echt? Wie is Marije? Wie is Marije nu de eetstoornis en de verslaving er niet meer is? Een vraag die je aan het denken zet want wie ben ik nu echt? Wie ben ik nu de eetstoornis niet meer mijn veilige schild is? Wie ben ik nu ik 10 kilo minder ben? Wie ben ik zonder masker? Wie ben ik zonder al die laagjes om mij achter te beschermen? Als je er over nadenkt is het heel eng want eigenlijk weet ik niet goed wie ik werkelijk ben en wat mijn werkelijke kern is.

IMG_20130907_170111

Als je heel lang een eetstoornis of verslaving hebt dan wordt dat je veilige wereld. Het wordt je vriend en neemt je identiteit over. Je leeft in je eetstoornis of verslaving. Zoals ik al eerder schreef, draaide mijn wereld om mijn eetbuien en eetstoornis maar ook was het altijd mijn excuus. Ik was dik want ja, ik had een eetstoornis en ik kon er echt niets aan doen, het was nou eenmaal zo. Het was ook veilig want ik had altijd een excuus en ik vond het wel prima. Ik was oké en mensen moesten mij maar nemen zoals ik was. Diep van binnen voelde ik mij natuurlijk niet oké maar dat hoefde niemand te zien. Op die momenten zette ik mijn masker op en glimlachte ik naar de wereld maar in mijn hoofd hoorde ik dat kritische stemmetje die riep: dikkerd, loser, sukkel, stommerd, failure. Dat was mijn eetstoornis die sprak en die ik ook geloofde. Want ik geloofde dat ik een loser was die gefaald had in het leven en voor de buitenwereld was ik het gezellige dikkerdje die een grapje maakte. Als mensen vonden dat mijn huid er zo mooi uit zag, riep ik meteen “oh ja, dat is het vet die de rimpels opvult. Voordeeltje van dik zijn”.

ba2fc8b098b56cb5a169107c31761c2d

Ik was er gewoonweg in gaan geloven dat dit het was. Het stemmetje in mijn hoofd maakte mij harder en harder. De pantser van vet werd steeds sterker en steviger. Niemand kon mij nog raken en ik vond dat iedereen mij maar moest accepteren zoals ik was. Triest genoeg accepteerde ik mijzelf niet en dat is waar het begint: jezelf accepteren. Je zijn en wie je bent accepteren. Elk genezingsproces begint bij acceptatie. Acceptatie van wat je hebt maar ook acceptatie van jezelf en je identiteit. Ik was mijzelf in die jaren compleet kwijt geraakt en liep constant tegen mijzelf op want hoe hard ik ook riep dat ik oké was zoals ik was, zo hard riep dat stemmetje in mijn hoofd dat ik dat helemaal niet was.

20151114_121351

Dus wie ben ik nou echt? Ik ben Marije en ik ben oké. De afgelopen weken ben ik mijzelf oké gaan voelen. Ik ben niet een eetstoornis. Ik ben niet de kilo’s. Ik ben niet het overgewicht want dat is niet gezond. Ik ben niet de pijn in mijn lijf die ik voel als ik opsta. Ik ben niet die zwembanden rond mijn buik die in de weg zitten. Ik ben niet die dikke lipodeem benen. Ik ben niet dat plus size lijf. Ik ben dat meisje met die glimlach. Ik ben dat meisje die zich van binnen oké voelt en nu gaat werken aan haar buitenkant. Ik ben dat meisje dat zich nu verder gaat ontwikkelen naar de persoon die zij werkelijk is en die zich niets laat influisteren door een kritisch stemmetje die gevoed wordt door een eetstoornis. Ik wil mij niet alleen van binnen sterk voelen maar ook van buiten en de enige manier waarop ik dat kan, is als ik een gezond lichaam heb zonder al die extra kilo’s. Extra kilo’s die feitelijk staan voor jaren verdriet, boosheid en ellende. In deze nieuwe fase horen die er niet meer bij en ja, het gaat een lange weg worden maar het vooruitzicht naar een gezond lichaam wat mij niet in de weg zit is 100x het meer waard.

Heb jij wel eens nagedacht over wie je werkelijk bent? Wat is jouw identiteit?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin