Een van mijn grote voorbeelden op het gebied van yoga is plussize yogini Dana Falsetti. Onlangs ging een van haar filmpjes viral waarin zij laat zien dat je ondanks je gewicht ook de ver gevorderde poses kunt beoefenen. Dana laat zien dat je met veel oefenen en doorzettingsvermogen alles feitelijk kunt en dat het niet uitmaakt of je nou dik of dun bent. Het gaat om doorgaan, geloven in jezelf en van jezelf houden.

Afgelopen weekend postte zij bovenstaande tekst. Een tekst waarvan ik ontzettend onder de indruk was. Ik loop namelijk ook regelmatig tegen het geen zin hebben en mijn lichaam de schuld geven op en ik denk ook heel vaak “ik ben het waard en ik doe het voor mijzelf” maar ik voel het dan niet echt want het voelt dan meer als een verplichting “want ik moet het toch doen”. Dana is zelf ooit met yoga begonnen nadat zij heel veel was afgevallen maar zich nog steeds niet happy voelde met zichzelf en ook nog steeds het gevoel had dat haar lichaam in de weg zat. Door yoga te gaan beoefenen en continue weer terug te keren op de mat, ondanks alles wat zij dacht en haar innerlijke criticus haar probeerde wijs te maken, leerde zij haar eetstoornis te vervangen door yoga en leerde zij ook dat continue klagen over haar lichaam en de schuld aan haar lichaam geven, eigenlijk gewoon een excuus was. Door yoga te beoefenen en keer op keer terug te keren naar de mat, ook als zij weerstand en negatieve kritieken voelde, leerde zij stapje voor stapje van zichzelf en haar lichaam te gaan houden. Daarnaast is zij begonnen met het delen van haar foto’s op social media om haar eigen progressie bij te houden maar niet alleen dat zag ze, ze kreeg ook waardering voor haar lichaam en kon daardoor steeds dichter bij zelf liefde komen.

In mijn hoofd geef ik ook altijd de schuld aan mijn lichaam en mijn gewicht. Het is ook mijn excuus om maar iets niet te hoeven proberen of te kunnen en ik verschuil mij er graag achter. Het is het makkelijkst om te doen, dat geef ik eerlijk toe. Maar door dat steeds te doen, drijf ik af van het liefhebben van mijn lichaam en er goed voor zorgen. Door juist wel de oefening te doen en juist wel proberen verder te komen, zorg ik er ook voor dat mijn lichaam verder komt en er verandering zal gaan plaatsvinden. De worsteling met mijn lichaam en het gevoel wat ik over mijn lichaam heb, zou daardoor in een heel ander perspectief komen te staan en mijn gedachten patroon zou er ook over veranderen. En ja, we weten inmiddels allemaal wat het belang is van positieve gedachten.

Het mooie van het verhaal van Dana vind ik niet alleen hoe zij de omkeer in het houden van haar lichaam heeft kunnen maken maar ook het feit dat yoga de vervanger werd van haar eetstoornis. In plaats van naar eten en feitelijk zelf destructie te grijpen, stapte zij op haar yoga mat en begon te oefenen. Hoe awesome zou dat zijn voor een heleboel mensen die net als ik en net als Dana hun emoties proberen weg te eten? Voor mij is dat echt een life goal en iets waar ik de komende tijd ook echt aan wil gaan werken.

Om de eerste stap naar mijn nieuwe doel te maken, deel ik natuurlijk ook een foto met jullie. Eentje waarop de houding verre van perfect is en ik nog lang niet zo ver ben als een geoefende yogini maar ik kom steeds een stukje verder en als ik mijn mind set nou net zo verander als Dana heeft gedaan, dan kan ik die houding straks met twee vingers in mijn neus. Feit blijft dat het een kwestie van oefenen en doorgaan is.

Hoe gaan jullie om met je lichaam? Hoe ervaren jullie de zelf liefde voor je lichaam?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin