Afgelopen weken kreeg ik een aantal lieve berichtjes of ik er nog wel ben of waar ik ben gebleven. I am still here maar ik ben nog steeds aan het genieten van mijn “break”. Even geen druk op mijn schouders, doet mij ontzettend goed en het geeft mij ruimte om even andere dingen te doen. Bloggen doe ik nog steeds, weliswaar op een lagere frequentie maar ik denk dat het voor dit moment wel even goed is. Even ruimte en rust creëren. Ik merkte dat het bloggen, en vooral social media, een “verplichting” begon te worden en het begon mij steeds meer tegen te staan. Door mijzelf nu de ruimte te geven en gewoon te doen waar ik zin in heb, valt de druk van mijn schouders en krijg ik weer ruimte om te ademen. Eerlijk is eerlijk, hoewel ik er van overtuigd was dat ik de spanning en stress waar ik al jaren mee rond liep aan het loslaten was dankzij de verandering in mijn werk, merk ik nu pas dat de stress en spanning ook op andere lagen zat. Waaronder dus mijn blog.

Geen zin

Ik merkte dat ik steeds meer mijn plezier in het bloggen begon te verliezen. Als ik mijn plezier verlies, dan komt dat ook niet ten goede van mijn inspiratie. En, we weten allemaal dat je inspiratie nodig hebt om te kunnen schrijven. Drie jaar lang heb ik bijna elke dag gepost, op goede maar ook slechte dagen en soms was ik midden in de nacht nog aan het schrijven. Daarnaast had ik een mooi opgebouwd schema hoe ik omging met social media en het promoten van mijn blogpost. Vorig jaar zomer, na mijn eerste operatie, lukte het soms gewoon niet meer en waar ik mij daar eerder altijd schuldig over voelde, verdween dat gevoel steeds meer en waren er andere dingen gewoon belangrijker. Niet zo gek natuurlijk want ik had wel iets anders aan mijn hoofd.

De maanden die daarop volgden waren soms een achtbaan van gebeurtenissen en emoties. Er gebeurde veel met mij, ik kwam voor nieuwe uitdagingen te staan en ik begon mij steeds meer te realiseren dat het leven soms een andere wending neemt. Ik kreeg te maken met geen zin maar ook met het besef dat soms even rustig aan doen, eigenlijk best lekker is. Na jarenlang rennen en in een rollercoaster zitten waarvan ik dacht dat dat het leven was, kreeg ik nu te maken met rust en thuis zijn. Gewoon een dag niets doen stond niet in mijn woordenboek en ik werd al misselijk als ik er aan dacht. Inmiddels vind ik de dagen waarop ik niets hoef heerlijk en dat zorgt er soms voor dat ik gewoon geen zin heb in dingen zoals bloggen.

Hoe verder?

Komende maand en ook september zullen nog even gaan zoals de afgelopen maanden gaan. Minder online, doen waar ik zin in heb en vooral kijken hoe ik mij voel bij de dingen die ik wil doen. September staat ook in het teken van een heerlijke vakantie waar ik ontzettend naar uit kijk. Zon, zee en strand maar vooral genieten en helemaal niets moeten. Wellicht gaat dat dan weer net de boost zijn die ik nodig heb om weer wat zin te krijgen in het doen van dingen. Wie weet. Ik durf het nog niet te zeggen.

Voorlopig doe ik de dingen die noodzakelijk zijn, check ik vooral hoe ik mij voel en waar ik zin in heb. Na jaren geprobeerd te hebben om aan een plaatje te voldoen zoals de maatschappij dat voor ogen heeft, ben ik nu vooral met mijn eigen plaatje bezig. Het voelt alsof ik weer de oude Marije ben van voor de lipoedeem die gewoon deed waar ze zin in heeft en waar ze zich goed bij voelt. En dat voelt goed voor nu.

Hoe gaat het met jullie?

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock