Selecteer een pagina

Precies een jaar geleden stond ik aan de vooravond van het revalidatie traject voor chronische pijn, dat ik zou gaan volgen bij het revalidatiecentrum Heliomare. Een traject waar ik hoge verwachtingen van had en hoopte dat het life changing zou zijn want op dat moment was ik zowel fysiek als mentaal opgebrand. Het enige wat ik wilde was weer “normaal” zijn en “normaal” kunnen functioneren zonder pijn en vermoeidheid. We zijn nu precies een jaar verder en vandaag deel ik met jullie of mijn verwachtingen zijn waargemaakt en welke lessen ik dit jaar heb geleerd.

Spoiler alert

Om maar meteen met de deur in huis te vallen en het spoiler alert te verpesten: nee, mijn verwachtingen zijn niet waar gemaakt. Maar dat is niet de schuld van de revalidatie maar dat is mijn eigen schuld. Mijn verwachtingen lagen te hoog en verkeerd. Waar ik dacht dat ik dit wel even “easy peasy” zou doen, een set met instructies zou krijgen hoe ik het moest doen en uiteindelijk zonder pijn en vermoeidheid het pand zou verlaten, werd het een heel ander traject en jaar.

Wij zijn inmiddels een jaar verder en inmiddels werk ik alweer geruime tijd full-time. De pijn en vermoeidheid zijn nog wel aanwezig maar in mindere mate. Maar ik voel mij goed, ook op dagen dat het lichamelijk minder gaat. Ondanks dat mijn verwachtingen niet zijn waar gemaakt, heb ik wel veel wijze lessen geleerd afgelopen jaar. Levenslessen die uiteindelijk heel waardevol bleken en ik deel ze graag met jullie.

Levenslessen

Grenzen bepalen

Ik heb nooit echt stil gestaan bij wat mijn grenzen waren. Niet in wat ik deed maar ook niet in vriendschappen en relaties. Ik vond alles normaal en vergde heel veel van mijzelf. Ik ging altijd over mijn grenzen heen en liet regelmatig anderen over mijn grenzen gaan. En ja, dat kost heel veel energie. Maar omdat ik in een automatische stand stond, was ik mij daar niet bewust van. Afgelopen jaar heb ik geleerd om grenzen te stellen. Niet alleen voor mijzelf maar ook ten opzichte van anderen. Plus dat ik nu weet dat mijn lichaam zijn eigen grenzen bepaalt. Als mijn lichaam pijn of vermoeidheid aangeeft, dan weet ik nu dat ik mijn grens heb bereikt en dat ik actie moet ondernemen.

Loslaten

Ik heb dit jaar vooral mijn idealen en ideeën over hoe mijn leven moest zijn, in mijn optiek, moeten loslaten. To be honest, ik heb altijd de lat erg hoog gelegd voor mijzelf en onbewust ook voor anderen. Maar doordat ik de lat zo hoog heb gelegd, was het vaak onmogelijk om dat te bereiken wat ik in gedachten had. Tel daarbij op dat ik ook nog eens heel streng voor mijzelf was en het daardoor mijzelf ook niet heel makkelijk maakte.

Normen en waarden

Dit klinkt misschien een beetje als een vreemde eend in de bijt en maak je geen zorgen, ik ben gewoon opgevoed met normen en waarden door mijn ouders. Tijdens het revalidatie traject werd de focus gelegd op je bewust worden wat je eigen waarden waren en welke normen je in het leven hanteert. Kijken naar wat je echt belangrijk in het leven, je werk, je sociale leven en je relaties/ vriendschappen vindt. Soms zit je zo in een automatische piloot, dat je dit wel eens kwijt kunt raken along the way. Het maakte mij ontzettend bewust wat ik nu echt belangrijk vind in het leven. Maar het zorgt er ook voor dat ik regelmatig even een moment van rust pak om te evalueren of ik daadwerkelijk nog wel conform mijn normen en waarden leef.

Acceptatie

Toen ik ziek werd, vond ik het ontzettend moeilijk om te accepteren dat er iets met mij was en dat ik daardoor niet verder kon. Ik vond namelijk dat ik gewoon verder moest en niet moest zeuren want ik had “maar” een beetje pijn. Ik voelde mij ontzettend schuldig en een aansteller eerste klas want ik was veel te jong om er zo bij te zitten. Weken lang heb ik tegen mijn gevoel en mijn lichaam gevochten, zelfs tijdens de revalidatie nog. Ik vond het allemaal maar gezeur en wilde alleen maar instructies zodat ik weer aan het leven kon deelnemen. Pas gedurende de revalidatie kon ik gaan accepteren dat mijn lichaam door pijn een waarschuwing gaf dat ik over mijn grenzen ging. Pas gedurende dit jaar, ben ik langzaam gaan accepteren dat mijn lichaam op dit moment anders werkt dan van andere mensen. Maar ik ben er nog lang niet en dit punt vergt nog wel wat aandacht.

Energie

Iedereen heeft maar een beperkte mate van energie en soms moet je dat verdelen tussen de dingen of mensen die je belangrijk vindt. Ik wilde altijd alles doen en deed daarom heel veel. Als iemand vroeg of ik wilde afspreken, dan deed ik dat ondanks dat ik misschien al een drukke werkweek achter de rug had en ontzettend moe was. Dit jaar ben ik aan het leren wat ik belangrijk vind en waar ik mijn energie aan wil en moet besteden.

Zelfbeeld

Toen ik aan de revalidatie begon, had ik een heel ander beeld van mijzelf dan dat ik dat nu heb. Ik vond mijzelf een opgever, loser en vooral erg stom. Als er iemand was die ik niet leuk vond, dan was het mijzelf. Ik realiseerde mijzelf niet dat niet alleen mijn lichaam compleet overprikkeld was maar ook mijn brein. Ik had van alles over mijzelf bedacht wat niet goed was en dat ook jarenlang tegen mijzelf gezegd. Gedurende het traject moest ik een white book bij gaan houden en daarin de positieve gebeurtenissen en gedachten opschrijven die gedurende de dag gebeurden. Langzaamaan veranderden mijn eigen gedachten over mijzelf en zag ik in dat mijn gedachten niet klopten.

Zelfzorg

Als je met chronische pijn en vermoeidheid rondloopt, is zelfzorg ontzettend belangrijk. Ook dat was ik in mijn leven voor de revalidatie kwijt geraakt. Ik moest door, moest presteren en moest vooral laten zien dat ik alles aan kon. Ik moest vooral heel erg veel van mijzelf. Niet alleen ging ik over mijn eigen grenzen maar ik zorgde ook niet meer goed voor mijzelf. Dat heb ik jarenlang gedaan en daardoor heb ik roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Je wordt namelijk niet zomaar ziek ;-).

Balans

Waar ik vroeger dacht dat ik super woman was, heb ik inmiddels geleerd dat ik continue op zoek moet naar de balans in mijn dagen en weken. Ik kan wel elke dag willen werken, een blog willen bijhouden en ook nog eens elke avond van alles leuks willen doen maar ik weet nu dat ik dat niet meer kan. Ik moet dus elke dag en elke week heel bewust kijken naar wat ik echt moet doen en wat ik daarnaast nog meer wil doen.

Het is oké

Bron: Lief leven

Het is oké om een keer nee te zeggen. Het is oké om een keer af te zeggen als je je niet goed voelt. Het is gewoon oké om je grenzen te stellen.

Voor jezelf kiezen

Ik leerde afgelopen jaar om continue te kijken naar wat ik belangrijk vond voor mijzelf. Er is namelijk maar één Marije en ik heb maar één lichaam. Het draait nu om mij en als ik ergens geen zin in heb of ik voel mij ergens niet goed bij, dan is het aan mij om daar een beslissing over te nemen. Ongeacht wat iemand anders daarvan vindt. Dit houdt wel in dat er een hoop in mijn leven is veranderd. Ik heb dingen veranderd in de dingen die ik doe en belangrijk vind maar ook mijn vriendschappen heb ik onder de loep genomen en dat hield soms in dat ik afscheid heb genomen van mensen waar ik mij niet meer goed bij voelde.

Bewuste keuzes

Hoe bewuster ik werd van mijzelf en mijn lichaam, hoe bewuster mijn keuzes werden. Maar ook hoe meer ik mij realiseerde dat ik elke dag en elk moment de mogelijkheid heb om een keuze te maken. Het zijn mijn keuzes, het is mijn lichaam en het is mijn leven. Mensen kunnen daar wat van vinden of hun eigen conclusies uit trekken maar ik maak tegenwoordig bewuste keuzes die in mijn eigen belang zijn. Ik ben namelijk belangrijk. Bewustwording was dus een belangrijke les dit jaar.

Ondanks dat mijn verwachtingen van een jaar geleden niet zijn waargemaakt, heb ik juist veel meer geleerd dit jaar wat veel waardevoller was dan ik ooit had kunnen bedenken. Het traject was life changing maar op een andere manier dan ik ooit had kunnen bedenken. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik dit traject heb mogen doen en ondanks dat ik weet dat ik nog wel wat werk heb te verzetten, heb ik meer vertrouwen in de toekomst en mijn lichaam dan een jaar geleden.

Welke levensles nemen jullie uit dit jaar mee naar volgend jaar?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin