Selecteer een pagina

Rust geeft ruimte, een zin waarvan ik nooit dacht dat ik hem ooit zou uitspreken. Ik leefde altijd in de rush van het leven en rende het liefst altijd door, in de veronderstelling dat dit DE manier van leven voor mij was. In mijn hoofd had ik bepaalde regels opgesteld over hoe het leven geleefd moest worden en een daarvan was “niet zeuren maar doorgaan”. Afgelopen anderhalf jaar werd ik meerdere keren terug gefloten en moest ik een pas op de plaats maken. Iets wat totaal niet in mijn hoofd paste maar begon te begrijpen toen ik gedwongen werd een pas op de plaats te maken.

Onrust

Omdat ik altijd bezig was, was stilzitten en niets doen een onmogelijk iets in mijn woordenboek. Hoewel er een hoop veranderde de afgelopen jaren en ik lang niet meer zo hard rende als 10 jaar geleden, vond ik het toch moeilijk om met stilstaan om te gaan. Het was ook de reden waarom ik dacht dat ik een week na mijn 1e lipo wel even naar het winkelcentrum zou kunnen lopen. Ondanks dat ik van een koude kermis thuis kwam en dat heel erg confronterend vond, leerde ik er niet van en ondernam ik nog veel van die stappen terwijl het nog te vroeg was.

Ik werd onrustig van stilzitten en ondanks dat ik moest herstellen, wilde ik verder. Heel vaak heb ik dan ook geroepen tijdens het herstel van de liposucties dat “ik hier geen tijd voor had”. Een gevoel wat voortkwam uit een soort van schuldgevoel en nog meer onrust veroorzaakte want ik vond dat ik door moest. Ik moest werken. Ik moest leven. Ik moest het huishouden doen. Ik moest presteren. Ik moest zorgen dat ik weer op gang kwam. Ik moest heel veel van mijzelf.

Rust geeft ruimte

Ergens in de loop van dit jaar vond ik dat ik rust moest nemen. Even geen verplichtingen die ik mijzelf oplegde en vooral even kijken wat goed voelde. In mijn hoofd klonk dat briljant maar de uitvoering daarvan was minder briljant. Ik kreeg te maken met die beroemde negatieve stemmen die heel veel vonden. Ik kreeg te maken met schuldgevoel want het klopte toch niet helemaal met wat ik dacht en wat ik voelde. Het klopte gewoon niet en ik liep vast. Hoe hard ik ook riep dat ik even geen zin had in het huishouden of in bloggen, des te harder schreeuwde er iets in mij dat ik dat niet kon maken. Mijn schuldgevoel knaagde aan mij en niks voelde meer oprecht. Mijn creativiteit kwam helemaal stil te staan en ik vond niets meer leuk. Ik kwam in een vicieuze cirkel te zitten waarin ik diep ongelukkig werd.

Dus ik ging op vakantie en had bedacht dat als ik dan daar mijn rust zou pakken, ik met nieuwe energie zou terugkomen om de laatste drie maanden van 2019 nog te rocken. Kennelijk nam het universum mijn verzoek wat te letterlijk en werd ik gedwongen om echt tot rust te komen. En tot rust ben ik aan het komen, zonder schuldgevoel of gevoel dat ik heel veel moet (want dat kan niet). Die rust heeft mij zoveel gebracht, dat ik weer zin heb om dingen te doen en ineens weer mijn creativiteit voel stromen. Ik heb weer zin om te schrijven en creatief bezig te zijn (zo ver als het kan). Ik besef mij nu dat echte rust zonder allerlei gevoelens je de ruimte geeft om weer plezier te beleven.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeelding: Unsplash.com